Ο… Καγκελάριος

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ στη Γερμανία κι ήταν καλοκαίρι. Μια συνέντευξη της κας Μέρκελ ήταν προγραμματισμένη κι έδειχνε πρόχειρη και έκτακτη. Ένα τραπέζι χωρίς καν τραπεζομάντηλο σε μαγαζί που θύμιζε καφετέρια, δυο δημοσιογράφοι στις καρέκλες και δυο κάμερες. Η συνέντευξη τελείωσε η (η πρώτη γυναίκα) καγκελάριος απεχώρησε όπως είχε προσέλθει και η «φιέστα» (που δεν ήταν φιέστα)
τέλειωσε. Χωρίς μαύρες μερσεντές και κωδωνοκρουσίες, χωρίς ντεκόρ και… μπούμαν, χωρίς (φανερούς) φύλακες και χωροφύλακες και με τους παρατρεχάμενους απόντες-στη δουλειά τους.
ΚΙ ύστερα φτάσαμε στα… ωραία, τα δικά μας. Στην Ψωροκώσταινα που πασκίζει να «φανεί», φτιασιδωμένη, νεόπλουτη και αεράτη. Αν είναι να φτάσει σε στούντιο ο έλληνας… καγκελάριος, ο τόπος μαυρίζει από...
 μερσεντές. Προηγείται ο «εσμός», έπεται ο Πρωθυπουργός (του παρόντος και του παρελθόντος). Ανάγεται στα… ήθη και τις παραδόσεις μας. Κολλητοί, γλείφτες και παρατρεχάμενοι, φύλακες και χωροφύλακες φτιάχνουν το σκ
Keywords
Τυχαία Θέματα