Ο Κορινθιακός κόλπος ήταν λίμνη!

20:32 6/6/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Οι Κυκλάδες ήταν ένα νησί και ο Κορινθιακός λίμνη!Προτού η στάθμη της θάλασσας ανεβεί κατά 120 μέτρα, οι Κυκλ άδες ήταν ένα νησί και ο Κορινθιακός λίμνη, αποκαλύπτει ο αρχαιολόγος- ιστορικός Γεώργιο ς Σταϊνχάουερ Oι σημερινοί φόβοι των κλιματικών αλλαγ ών έγιναν πραγματικότητα τουλάχιστον δύο φορές στο παρελθόν. Όπως εξηγεί ο αρχαιολόγος και ιστορικός Γεώργιος Σταϊνχάουερ, σ το Πλειστόκαινο (παλαιολιθική περίοδος) η στάθμη της θάλασσας που ακολούθησε την τήξη των πάγων ανέβηκε κατά... τουλάχιστον 12 0 μέτρα. Προτού συμβεί αυτό, υπολογίζεται ότι η Κέρκυρα

και η Λευκάδα στο Ιόνιο και η Σαλαμίνα και η Αίγινα στον Σαρωνικό ήταν ακόμη μέρος τ ης ξηράς. Κάτι που σημαίνει ότι τα βαθύτερα σημεία του Κορινθιακού κ αι του Σαρωνικού ήταν απλώς λίμνες... Αλλά και στην ιστορική περίοδο η στάθμ η της θάλασσας ανέβηκε κατά 2-2,5 μέτρα. Αυτό δείχνουν ερείπια αρχαίων λιμένων (Πειραιάς, Επίδαυρος, Λακωνικό Γυθείου ) με εγκαταστάσεις βυθισμένες στη θάλασσα ή και ολόκληρες πόλεις όπως το Παυλοπέτρι κοντά στην Ελαφό νησο. Λιμενικές εγκαταστάσεις βυθίστηκαν και στην Ανατολική Κρήτη, αντίθετα στη Δ υτική υπήρξε ανύψωση, λόγω τοπικών γεωλογικών φαινομένων και το λι μάνι της Φαλάσαρνας βρίσκεται μερικά μέτρα πάνω από την επιφάνεια τη ς θάλασσας. Το βιβλίο του Γ. Στ αϊνχάουερ «Ιστορική Γεωγραφία του Αρχαίου Κόσμου. Ελλάδα- Ρώμη» αποτελεί μια συ ναρπαστική περιδιάβαση στη γεωγραφία του παρελθόντος. Η έκταση και ο πληθυσμός των ελληνικών και των ρωμαϊκών πόλεων, η ναυσιπλοΐα στη Μεσό γειο, η καταγωγή των Ελλήνων, η οικονομική λειτουργία της πόλ ης-κράτους, ακόμη και οι δρόμοι των καραβανιών έχουν θέση στο πολυσέλιδο έργο. Για τους γεωγράφους, σημειώνει, τα ό ρια του μεσογειακού κόσμου είναι κλιματικά. Στον Βορρά ταυτίζονται μ ε το βόρειο όριο της καλλιέργειας της ελιάς και στον Νότο με το βόρειο όριο του συμπαγούς φοινικοδάσους. Οι συμπαγείς φοινικοφυτείες είναι μια αδιάκοπη γραμμή που συνδέει τον Ινδό με τον Ατλαντικό περ νώντας από Ιράκ, Συρία, Κάτω Αίγυπτο, Κυρηναϊκή και Άτλαντα. «Ωστό σο, ούτε αυτά ούτε, ακόμα λιγότερο, τα όρια των γεωλόγων (τεκτ ονικές ρωγμές) είναι τα ευρύτερα ιστορικά όρια της Μεσογείου. Γύρω από την κεντρική θάλασσα δημιουργούνται επάλληλοι κύκλοι ακτινοβολί ας, πεδίο που απλώνεται σε όλες τις κατευθύνσεις και σβήνει όσο απομακρύνεται από τα παράλια».