Οι 20 κορυφαίοι ελληνικοί ροκ δίσκοι

00:12 13/1/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Ας κάνουμε ένα μουσικό διάλειμμα λοιπόν...
Και όταν το διάλειμμα είναι ροκ, τότε μοιάζει με διάλειμμα των σχολικών χρόνων, τότε στο Γυμνάσιο που είχαμε τα walk-man και ανταλλάζαμε οι φίλοι κασέτες των αγαπημένων μας ροκ μπαντών και αιώνια τσακωνόμασταν για τον καλύτερο, ο οποίος πάντα ήταν ο "δικός" μας.
Ώσπου μας κόλλαγαν οι φίλοι μας με κάποιον άλλον και γινόταν αυτός τελικά ο "δικός" μας.
Βλέποντας λοιπόν μια διαφήμιση στην τηλεόραση με μια....
συλλογή ελληνικού

ροκ, μου 'ρθε η ιδέα να κάνω επιτέλους τον κατάλογο με τους κορυφαίους ελληνικούς ροκ δίσκους, από τότε που γεννήθηκε αυτό το περίεργο είδος, που άλλοτε φέρνει το ροκ στα ελληνικά μέτρα κι άλλοτε φέρνει την ελληνική μουσική στα ροκ μέτρα...

Αντίστροφη μέτρηση λοιπόν!
Ξεκινάμε

Νο 20
Σπυριδούλα - Ταξίδι στο κέντρο της πόλης (1994)

Οι Σπυριδούλα, το συγκρότημα που έγινε γνωστό από την ανεπανάληπτη συνεργασία του με τον Παύλο Σιδηρόπουλο στο "Φλου" (βλ. παρακάτω), ένα συγκρότημα έντονο, πολιτικοποιημένο που πρόσκειται στον αναρχικό χώρο (κι αυτή ήταν μια από τις αιτίες που τα έσπασε με τον Σιδηρόπουλο), ένα συγκρότημα που αντλεί θέματα από την μικροαστική ζωή.
Σ' αυτό το δίσκο εχουν σκληρό ήχο, επιθετικό στίχο και ένα από τα ομορφότερα ελληνικά ροκ τραγούδια...

Σε ζητώ...
στο ρυθμό των χαμένων, στο Θεό των προδομένων, στην ανία των απελπισμένων,
στο βωμό των πεπραγμένων, στη φωνή των κουρασμένων,
στο σταυρό της ηλικίας, στην κραυγή της εφηβείας
... σε ζητώ!!!

Νο 19
Γιάννης Αγγελάκας & Οι Επισκέπτες- Από 'δω και πάνω (2007)

Μια συνεργασία-έκπληξη. Ο Αγγελάκας μας συνηθίζει σ' αυτές, αν λάβουμε υπ'όψιν και τη συνεργασία του με το Θανάση Παπακωνσταντίνου στο Βραχνό Προφήτη, που σηματοδότησε και τη μουσική στροφή του.
Το "Από δω και Πάνω" είναι ένας δίσκος παράξενος μουσικά. Δεν μπορεί να θεωρηθεί αμιγώς ροκ, αλλά δεν ξέρω και τι άλλο μπορέι να θεωρηθεί.
Στίχοι από τον Αγγελάκα, τα φωνητικά απ' τον ίδιο με τον μοναδικό του τρόπο, παιγμένα με την μπάντα-ορχήστρα, τους Επισκέπτες, που χρησιμοποιούν το κλασικό ροκ οργανόγραμμα (ντραμς, ηλεκ. κιθάρα), χρησιμοποιώντας ψυχεδελικούς ήχους, διανθίζοντάς τους με βαλκανικά στοιχεία (με τρία πνευστά) και με λίγο από... τζαζ (κοντραμπάσο).
Το αποτέλεσμα; Μοναδικό!

Ο Αγγελάκας σπρώχνει το Διάβολο να φύγει από μπροστά του, γιατί του κρύβει τον Θεό...
Το τολμά. Γιατί όχι;
"Σιγά μην κλάψει, σιγά μη φοβηθεί"!

Αγαπημένο τραγούδι από εδώ:

Οι επισκέπτες

Νο 18
Μωρά στη Φωτιά (1989)

Πρόκειται για μια μπάντα (και το ομώνυμο άλμπουμ) που παίζει μουσική στα όρια του... ψυχιατρείου!
Επιθετικός, αναρχικός στίχος, επιθετικη μουσική και... τρελά φωνητικά από τον Στέλιο Σαλβαδώρ, που ασφαλώς και μένουν αξέχαστα.
Ιδίως τα τρία σουξέ του δίσκου συνόδευαν κάθε πάρτυ στο λύκειο!

Αγαπημένο τραγούδι απ το δίσκο;
Μα ποιο άλλο από το "Κάτω στην πόλη", ένα ευρηματικό τ