ΟΙ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ

Οι αναμνήσεις για τον παππού μου είναι ευχάριστες. Πολύ ενασχόληση μαζί μου, πολύ παιχνίδι, κανένας θυμός και πάντα συμβουλές αγαπησιάρικες. Και κάτι πολύ σπουδαίο: Το γέλιο του. Το είχε χαμένο χρόνια με την διαδικασία της καθημερινής βιοπάλης. Και μου το χάριζε . Με δίκαιη ανταλλαγή. Αποτέλεσμα των σκανδαλιών μου ή των ......
αφελειών που ξεστόμιζα. Κρίμα που γνώρισα μόνο έναν παππού. Ο άλλος είχε φύγει προ πολλού. Καλύτερα όμως για τους παππούδες, που δεν είχαν συναγωνισμό μεταξύ τους.
Και τα χρόνια πέρασαν και σήμερα βρέθηκα ξαφνικά να έχω πάλι δυο παππούδες. Όχι εξ αίματος βέβαια.
Εξ αγχιστείας. Σαν πολίτης και μέλος μιας ευρύτερης οικογένειας: Του κράτους και της εθνικής συνομοταξίας.

Και τι παππούδες! Με τίτλους πια. Δεν είναι σαν τους κανονικούς μου, που ήταν άσημοι κι ανώνυμοι. Έμπορος και χωροφύλακας. Σήμερα, ο ένας είναι πρόεδρος της δημοκρατίας κι ο άλλος είναι ένας τεράστιος συνθέτης. Λογικά σε αντίθεση. Ο ένας πραγματιστής κι ο άλλος σουρεαλιστικός
Keywords
Τυχαία Θέματα