Οικονομική κρίση & αυτοκτονίες

14:51 14/4/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Αφορμή για τη σημερινή μου blog-άποψη μου δίνουν οι πληροφορίες που μου έρχονται από κάθε γωνιά της πατρίδας μας (ΔΕΝ δημοσιεύονται για ευνόητους λόγους) και συγκλίνουν στη διαπίστωση της εντυπωσιακής αύξησης των αυτοκτονιών στην Ελλάδα εξαιτίας της δραματικής επιδείνωσης των οικονομικών προβλημάτων που φέρνουν σε αδιέξοδο αμέτρητους Έλληνες και Ελληνίδες επιχειρηματίες.

Ο θάνατος βρίσκεται αναμφίβολα στο τραγικότερο σημείο στο ευρύ φάσμα των....
ανθρώπινων συναισθημάτων.

Ο θάνατος, όμως, από αυτοκτονία, πέρα από την εγγενή τραγικότητά του εμπεριέχει και καταθλιπτικά στοιχεία που δημιουργούν οι ενοχές σε συγγενείς και φίλους για την αδυναμία τους να προβλέψουν και να αποτρέψουν το γεγονός! Επιπρόσθετα η ευρύτερη κοινή γνώμη ταλανίζεται από το φαινομενικά απλό, αλλά φοβερά δύσκολο να απαντηθεί, μονολεκτικό ερώτημα του "γιατί".

Στην εποχή μας τα άτομα που αυτοκτονούν δεν το κάνουν μόνο για τους κλασικά γνωστούς λόγους της ερωτικής απογοήτευσης ή της οικονομικής καταστροφής (στο σημείο αυτό θα πρέπει να υπογραμμισθεί με έμφαση το γεγονός ότι καθώς βουλιάζουμε στην οικονομική δυσπραγία και ύφεση φοβάμαι ότι θα βιώσουμε και στη χώρα και διεθνώς μεγάλη αύξηση στα κρούσματα αυτό-αναίρεσης) αλλά επειδή αδυνατούν να προσαρμοσθούν στις απαιτήσεις της στρατιωτικής ζωής ή επειδή απέτυχαν στις Πανελλήνιες Εξετάσεις.........

Μέσα στα πλαίσια του παρόντος προβληματισμού - ακριβώς επειδή η προσπάθεια απαιτεί ιδιαίτερη φροντίδα και ευαισθησία στην προσέγγισή της για να αποφευχθούν τυχόν παρερμηνείες - χρειάζεται να επισημάνω εμφαντικά ότι το άτομο που αποπειράται να αυτοκτονήσει, άσχετα εάν το κατορθώνει ή όχι σε τελική ανάλυση, πιστεύει ότι βρίσκεται αντιμέτωπο με δύο μόνο επιλογές - δηλαδή να συνεχίσει την υπαρξιακή του πορεία όπως έχει, ή να την αναστείλει τελεσίδικα. Ο αυτόχειρας πριν πραγματοποιήσει την τελική επιλογή του δίνει πολλά μηνύματα, προειδοποιεί τους γύρω του αναφορικά με τον περιορισμό των επιλογών του σε ότι αφορά την επικείμενη πράξη του.

Δυστυχώς, μέσα στην πολύβουη, αγχωτική, καθημερινή μας ζωή οι πιο πολλοί από εμάς - γονείς, συγγενείς και φίλοι - ή αδυνατούμε να συλλάβουμε "τις κραυγές απόγνωσης του ατόμου" ή όταν τις συλλαμβάνουμε τις εκτιμούμε περισσότερο ως "κενές απειλές" ή ακόμη ως "παρατραβηγμένους θεατρινισμούς"

Σε γενικές γραμμές, γιατί η κάθε περίπτωση είναι αυτοτελής, μπορούμε να προσδιορίσουμε τα ακόλουθα ως ερμηνευτικά ψυχοκοινωνικά στοιχεία:



1] Χρόνια επώδυνη μοναξιά και νευρωσική κατάθλιψη ή μελαγχολία. Το άτομο χωρίς βοήθεια από τον ειδικευμένο ψυχολόγο ή χωρίς φαρμακευτική αγωγή που θα του προσφέρει ο νευρολόγος-ψυχίατρος [ σε συνδυασμό πάντοτε με την ψυχοθεραπευτική υποστήριξη ] δεν βλέπει πλέον τον λόγο να δώσει συνέχεια στην άδεια του υπαρξιακή οντότητα.

2] Το άτομο διακατέχεται από υποκειμενικό, ακατανίκητο συναίσθημα "ντροπής" ή και από υπερβολικό "φόβο" ότι θα τ