Όταν το ΕΓΩ έγινε ΕΜΕΙΣ...

21:20 23/6/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Γειά σας!
Είμαι ο Κωνσταντίνος.
Πριν από 29 μέρες ήμουν κι εγώ στον καναπέ μου, χαμένος στη μιζέρια και τον μικρόκοσμό μου.
Πριν από 29 μέρες κατέβηκα στην πλατεία. Και συνέχισα να κατεβαίνω κάθε μέρα. Στην αρχή, τις πρώτες
μέρες ένοιωσα χαρά. Σα μικρό παιδί που βρίσκει παρέα. Βρήκα ανθρώπους που μοιράζονταν παρόμοιες
σκέψεις και....
προβληματισμούς. Κόσμο που μοιραζόταν τα ίδια αδιέξοδα. Ένοιωσα κάτι να με γεμίζει. Μια
αχτίδα ελπίδας. Αλλά κατάλαβα σιγά σιγά πως αυτό δε μου φτάνει...

Μετά από μερικές μέρες άρχισα να αλλάζω μέσα μου. Να αισθάνομαι διαφορετικά. Άρχισα να νοιώθω μια
κάποια σιγουριά. Κάτι γινόταν, και μέσα μου και έξω μου, αυτό ήταν σίγουρο. Αλλά δε μπορούσα να το
προσδιορίσω. Κι αυτό δε μου φτάνει...

Πέρασαν οι μέρες και τα αισθήματα μέσα μου άρχισαν να αποκτουν υπόσταση. Δεν ήταν φευγαλαία και
απροσδιόριστα πιά. Και σίγουρα δεν ήταν αμελητέα. Όμως ακόμη κάτι μου έλειπε. Ψάχναμε θυμάμαι εκείνες
τις ώρες μεταξύ μας στα πηγαδάκια να βρούμε στόχους και σκοπούς, είχαμε ήδη εντοπίσει τις αιτίες που
βρισκόμασταν εκεί. Ούτε αυτό μου φτάνει όμως...

Και να οι κουβεντούλες, να τα πηγαδάκια, να οι συνελεύσεις, να και τα συνθήματα, να ο παλμός, να η
ένταση, να και ο κόσμος. Όλοι εκεί. Πολλοί. Άλλοι κάθε μέρα, άλλοι πάλι όχι. Αλλά εκεί. Και πολλοί.
Κι ας ήταν από τις 4 μεριές του ορίζοντα. Δεν είχε σημασία. Άλλοι από δεξιά, άλλοι από αριστερά,
άλλοι από τη μέση, άλλοι από τα άκρα. Άλλοι άνεργοι, άλλοι όχι, άλλοι φτωχοί κι άλλοι
καλοστεκούμενοι. Δεν είχε σημασία. Αυτό που μέτραγε ήταν πως είμασταν όλοι εκεί να μιλήσουμε, να
γνωριστούμε, να γεφυρώσουμε τις διαφορές μας και να τολμήσουμε να προχωρήσουμε μπροστά μαζί!
Ακόμα όμως κάτι μου λείπει. Αυτά δε μου φτάνουν...

Ωραίες Κυριακές, με πολύ κόσμο να μαζεύεται πλέον εκεί, μαζί μας. Όμως μέσα μου τα πράγματα σιγά σιγά
τελματώνονταν. Τις καθημερινές λιγότερος ο κόσμος κι εγώ να βλέπω που ήταν λιγότεροι από ότι θα ήθελα
κι αυτό το βράδυ... Ένοιωθα στενοχώρια... Κι αυτό σίγουρα δε μου φτάνει...

Περνούσαν οι μέρες και σιγά σιγά άρχισε να παγιώνεται μια κατάσταση που ως ένα βαθμό ήταν κι
αναμενόμενη. Πάρα πολύς κόσμος την Κυριακή, αισθητά λιγότεροι τα απογεύματα καθημερινών εκτος
ορισμένων. Και ξαφνικά ενώ όλα κυλούσαν ειρηνικά, ένα μεσημέρι Τετάρτης που είχε μαζευτεί και πολύς
κόσμος να'σου και τα επεισόδια με τους γνωστούς-άγνωστους, να'σου και τα ΜΑΤ με τα χημικά. Δάκρυσα δε
λέω. Και δάκρυσα πολύ! Αλλά δεν έκλαψα. Αλλαλούμ στο Κοινοβούλιο, άνω κάτω οι πολιτικοί, κόντευε να
παραιτηθεί η κυβέρνηση. Ένοιωσα χαρά... για μια στιγμή όμως. Δε κράτησε πολύ... Αυτό δεν έγινε, η
προδοτική κυβέρνηση δεν παραιτήθηκε κι εγώ ένοιωσα απογοήτευση... Έ όχι αυτό κι αν δε μου φτάνει...

Τελικά που να ξεγαντζωθούν τα λαμόγια από τις καρέκλες τους. Που να ξεκουμπιστούν