[ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ] Πολιτική Δολοφονία ή Αυτοκτονία​;;; Δειλία ή Ηρωισμός ;;; Εισερχόμενα x

08:37 14/6/2012 - Πηγή: Ksipnistere

,,, ειλικρινά δεν ήξερα πώς να προλογίσω ένα τέτοιο θέμα,,, για μένα είναι συγκλονιστικό και πρωτόγνωρο,,, η δεκαετία μας βιώνει γεγονότα και καταστάσεις που δεν έχει ξαναγευτεί,,, έτσι θα μπώ κατευθείαν στο θέμα,,,
αναρωτιέμαι; Πολιτική Δολοφονία ή Αυτοκτονία; Δειλία ή Ηρωισμός;,,, Μέσα σε ένα περίπου χρόνο, από το 2011 δηλαδή, οι αυτοκτονίες σημείωσαν αύξηση 45% στη χώρα μας, ποσοστό ρεκόρ στην Ευρώπη,,, Κι αν αυτό το 45% μοιάζει απάνθρωπο ή ψυχρό, δεν έχουμε παρά να διαβάσουμε δύο τρείς γραμμές σε μία εφημερίδα κάπου κρυμμένες,,, που μιλούν για την αυτοκτονία ενός πατέρα,

άνεργου δύο έτη, ενός επιχειρηματία που αντιμετώπιζε οικονομικά, ενός αδιόριστου εκπαιδευτικού,,, ενός καταχρεωμένου συνταξιούχου,,, μίας άνεργης μητέρας, μονογονεικής οικογενείας ή διαζευγμένης,,, τότε το νούμερο αυτό θα αποκτήσει ζωή και εικόνα,,, πρόσωπα,,, Τελικά, τα νούμερα πήραν ζωή και πλέον διαβάζω καθημερινά μέσω όρο δύο αυτοκτονίες,,, σκέφτομαι όμως πόσες δεν καταχωρίζονται, πόσες αποκρύπτονται από τους συγγενείς,,, και κυρίως πώς τα ΜΜΕ με στρατηγική δεν πράττουν το καθήκον τους προς την ενημέρωση της κοινωνίας. Στο μέχρι πρόσφατο παρελθόν, συνδέαμε τις αυτοκτονίες με ψυχικά ασθενείς ανθρώπους ή καλλιτέχνες. Από τη μία, ένοχο μυστικό και από την άλλη, εξωτικό... πολλές δε ιστορίες καλλιτεχνών έμειναν,,, και ιστοριοποιήθηκαν. Οι τέσσερις διαταραχές που συνδέονται με την αυτοκτονία είναι η κατάθλιψη, η χρήση ουσιών, η σχιζοφρένεια και η διαταραχή προσωπικότητας. Δυστυχώς, σε περιόδους οικονομικής κρίσης, τα ποσοστά αυξάνονται χωρίς τα άτομα αυτά να πάσχουν από ψυχική νόσο. Τα υψηλότερα ποσοστά τούτη την στιγμή στην χώρα μας παρουσιάζουν οι ακριτικές περιοχές, Κρήτη, Θράκη, Ιόνιο. Διαπιστώνουμε δε ότι η ανεργία σχετίζεται σημαντικά με αύξηση επισκέψεων σε ειδικούς και με αύξηση ποσοστών αυτοκτονιών. Όπως επίσης και η σημαντική μείωση μισθών. Οι άνθρωποι που θέλουν να κάνουν κακό στον εαυτό τους συνήθως μας δείχνουν σημάδια. Και φρόνιμο θα ήταν όλοι να τα μάθουμε ώστε να μην θεωρούμε ότι ένας τέτοιος άνθρωπος «μπλοφάρει» ή «διαφημίζει» μία προσεχώς ταινία-αυτοκτονία. Προειδοποιητικά σημάδια είναι μεταξύ άλλων η έντονη θλίψη και ανησυχία, η απομόνωση, η απώλεια ενδιαφερόντων, αίσθηση ενοχής, ντροπής και προσωπικής αποτυχίας, η απουσία και η απελπισία για το μέλλον ή η άρνηση για το παρόν. Το να ακούμε κάποιος να μιλά για αυτοκτονία και να προδικάζουμε ότι δεν θα το κάνει είναι απλά ένας μύθος. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα οιονδήποτε που εξομολογείται ότι δεν θέλει να ζει. Κάποιοι ισχυρίζονται πως η αυτοκτονία είναι εγωισμός και δειλία, ίσως γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε να μπούμε στη θέση τους ή να ακολουθήσουμε την σκέψη τους. Όσοι φτάνουν σε αυτό το βήμα, ας μην λησμονούμε ότι είναι άτομα που νιώθουν ότι βρίσκονται σε αδιέξοδο, έχουν βιώσει σημαντικές απώλειες, θάνατο, απώλεια εργασίας, συναισθημάτων (η σειρά τυχαία) και αδυνατούν να βρουν λύσεις. Νιώθουν βαριά θλίψη, νιώθουν αποτυχημένοι. Σίγουρα λοιπόν η κρίση έχει συμβάλλει σε αυτό. Το πιο σημαντικό