ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ: Να μη χάνουμε το δάσος πίσω από το δέντρο.

23:55 24/3/2011 - Πηγή: Ksipnistere

(Το κείμενο είναι γραμμένο το 2002 και απευθύνεται σε αριστερούς)

Η πολιτική ανάλυση (γενικά η ΠΟΛΙΤΙΚΗ) δεν γίνεται με δύο χρώματα: Το μαύρο και το άσπρο. Κάθε ζήτημα αντιμετωπίζεται συγκεκριμένα μέσα στον τόπο και το χρόνο. Δεν μπορούμε να μιλάμε με γενικότητες και ιδεολογικούς αφορισμούς, με....
σχήματα και «επαναστατικά» κλισέ. Αν ήταν έτσι θα μας αρκούσαν οι πλάκες του Μωυσή.

Και τις παρελάσεις πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ και όχι εκτός τόπου και χρόνου,

στη βάση αφηρημένων ηθικολογιών και ιδεολογημάτων.

Δεν μπορούμε να παρακάμψουμε το συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο, να μην διακρίνουμε το ΓΙΑΤΙ σήμερα είναι οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και τα φερέφωνά τους που επιδιώκουν την ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ των παρελάσεων και το πλήρες άδειασμα του κοινωνικού τους περιεχομένου.

Είναι η νεοταξική εξουσία, η καπιταλιστική εξουσία, η οποία θέλει να αφυδατώσει την ΙΣΤΟΡΙΑ και να αφανίσει τις μορφές εκείνες της μαζικής λαϊκής συνείδησης.

Μεθοδολογικές παρατηρήσεις.

Πρώτη παρατήρηση. Είναι εύκολο να καταδικάσουμε τα πάντα με τη γενική μας αναφορά σε «επαναστατικές» φόρμες (αφαιρέσεις). Το κράτος, τα κοινοβούλια και τα συνδικάτα είναι αστικοί θεσμοί και ο θεσμός της οικογένειας μέσα στον καπιταλισμό είναι μορφή καπιταλιστικής εξουσίας και το σχολείο και ο στρατός και πάρα πολλά άλλα.

Οι επαναστάτες και η σοσιαλιστική θεωρία δεν τα ακυρώνουν όλα αυτά. Αγωνίζονται μέσα σε αυτά επιδιώκοντας την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας η οποία θα γεμίσει με άλλο περιεχόμενο τούς παραπάνω θεσμούς με απώτερο στόχο τον πλήρη «μαρασμό» του εξουσιαστικού τους ρόλου.

Και αυτός ο υπέρτατος μηχανισμός της καταστολής, το κράτος, δεν μπορεί να καταργηθεί άμεσα. Πρέπει να δημιουργηθούν οι οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις του μαρασμού του (Λένιν: «Κράτος και Επανάσταση»).

Ο αριστερός, σεχταριστικός δογματισμός διακρίνει μόνο δύο χρώματα. Κηρύσσει τον ανελέητο πόλεμο εναντίον των καπιταλιστικών θεσμών, δίχως να νοιάζεται ούτε για την ιστορική διαδικασία, ούτε για το πώς και το τι θα αντικαταστήσει τους καπιταλιστικούς θεσμούς. Σκέτος μηδενισμός!!!

Το χειρότερο, όμως, είναι άλλο: Οι δογματικοί και οι σέχτες δεν μπορούν να διακρίνουν το υποκείμενο: Ποιος προωθεί την κατάργηση και την άλωση των ιστορικών θεσμών.

Το ποιος, το πώς και το γιατί είναι το αφετηριακό σημείο ανάλυσης για έναν επαναστάτη.

ΣΗΜΕΡΑ την κατάργηση των παρελάσεων, της οικογένειας και όλων των μορφών της κοινωνικής συλλογικής συνείδησης, δεν τα θέτει ούτε αποτελούν αιτήματα κανενός λαϊκού κινήματος.

Όλα αυτά τίθενται από τον ίδιο τον καπιταλισμό στη βάση των υπερεθνικών του συμφερόντων, από τα καθεστωτικά κόμματα, τα «αριστερά» δεκανίκια και τις επιδοτούμενες «εστίες»!!!

Το πρώτο λοιπόν που πρέπει να τεθεί μεθοδολογικά είναι: Από ΠΟΙΟΥΣ τίθενται όλα αυτά, το ΓΙΑΤΙ και το πώς...