Πολιτοφυλακές, το νέο πεδίο δράσης του φασισμού

01:17 13/3/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Εδώ και περίπου ένα χρόνο, η προσπάθεια του πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί τη φθορά που του προξενεί η ψήφιση (με πόνο ψυχής!) νεοφιλελεύθερων μέτρων λιτότητας, καθώς και η αναζήτηση πολιτικών συμμαχιών που θα δίνουν χαρακτήρα μονόδρομου στην εφαρμοζόμενη πολιτική, δημιουργούν ένα σχιζοφρενικό σκηνικό όπου σε πρώτη ανάγνωση, η εθνικοφροσύνη και τα παρακλάδια της εμφανίζονται να διασπώνται σε δύο αντιμαχόμενες τάσεις, δημιουργώντας σε κάποιους την αίσθηση ότη υπάρχει συστημική και αντισυστημική ακροδεξιά. Άλλωστε, άλλοι ψηφίζουν μνημόνια και συγκυβερνούν με τραπεζοτσολιάδες για να....

μας σώσουν από τον κομμουνισμό -όπως άφηνε να εννοηθεί ο Καρατζαφέρης, πριν αλλαξοπιστήσει και περάσει στο αντιμνημονιακό τόξο, δηλαδή ασφαλώς, στις δυνάμεις που παλεύουν για τον κομμουνισμό- και οι άλλοι, οι πιο «αγνοί» εθνικοπατριώτες, που διατυμπανίζουν σχεδόν από την αρχή την αντίθεσή τους στο «ξεπούλημα της χώρας» και στην «προσπάθεια των ξένων να εξαφανίσουν την Ελλάδα». Παράλληλα αυξάνονται κι οι φωνές, από «πλατειακούς» μέχρι κάποια κομμάτια της αριστεράς, που θεωρούν ότι μπορεί μεν να διαφωνούν σε κάποια σημεία με τους εκφραστές της «αντιμνημονιακής» εθνικοφροσύνης, αλλά είναι δυνατό όλοι αυτοί να ενσωματωθούν σ’ένα μέτωπο ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα;

Όσο αφορά το μηχανισμό προπαγάνδας, παρατηρούνται και ευκαιριακές παλινωδίες: τα ίδια μμε που κατέβαλαν προσπάθεια να ξεπλύνουν ακόμα και ομάδες δολοφόνων που παριστάνουν τους εγγυητές της τάξης σε περιοχές όπου γκετοποιούνται μετανάστες -παρουσιάζοντας χρυσαυγίτες ως «επιτροπές κατοίκων» και εγκαλώντας όποιον ήθελε να αποκαταστήσει την αλήθεια, είχαν επιλεκτικές «αντιφασιστικές αναλαμπές» όταν ανακάλυπταν δήθεν με κατάπληξη ότι υπάρχουν εθνικόφρονες που ζητούν «να καεί το μπουρδέλο η βουλή» και θεωρούν προδότες όσους ψηφίζουν μνημόνια και μειώσεις μισθών και συντάξεων .
Το καλοκαίρι των πλατειών, τα κανάλια απέφευγαν τις αναφορές στις λαϊκές συνελεύσεις και στο πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας, αλλά εκμεταλλευόμενοι το ετερόκλητο του εγχειρήματος, παρουσίαζαν εθνικιστές και φασίστες -που ομολογουμένως διεκδίκησαν θέση στις πλατείες- ως κυρίαρχη τάση.
Η ανησυχία των κυβερνητικών για την αυξημένη απήχηση των ακροδεξιών αντιλήψεων εξαντλείται όμως στους βερμπαλισμούς περί προδοτών πολιτικών, ή σε κανένα γιαούρτωμα από ακροδεξιούς. Εξάλλου στο λεγόμενο μεταναστευτικό, αλλά και σε ζητήματα οικονομικής πολιτικής υπάρχει ουσιαστική ταύτιση εξουσίας-μμε-ακροδεξιάς. Όσοι είχαν την υπομονή να μελετήσουν το οικονομικό πρόγραμμα του ΛάΟΣ, γνωρίζουν ότι αποτελούσε ό,τι κοντινότερο στις σημερινές πολιτικές απ’όσα είχαν ειπωθεί προεκλογικά, ενώ δεν είναι εύκολο να ξεχαστεί ότι πριν αποπειραθούν οι Χρυσαυγίτες -γνωστοί και για ξυλοδαρμούς εργαζόμενων αγωνιστών ή τραμπουκισμούς κατά πολιτών που τολμούν να μην τους γουστάρουν- να καπηλευτούν (ή να προβοκάρουν) τους απεργούς της Χαλυβουργίας, είχαν πάρει θέση εναντίον τους, υποστηρίζοντας αυτούσιες τις θέσεις της ε