Πως αυτοκτόνησαν οι τράπεζες αγοράζοντας ελληνικό χρέος

01:05 29/7/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Του Γιώργου Καισάριου

Το πιο κάτω διάγραμμα μας έρχεται από τον ΟΟΣΑ. Δεν είναι καινούργιο, αλλά από τον Αύγουστο του 2010. Ο λόγος που του κάνω χρήση είναι για χάρη της κουβέντας, διότι λίγο πολύ τα.....
στοιχεία είναι γνωστά.

Να τονίσω ότι η Ιταλία, η Ουγγαρία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία είχαν ανάλογη έκθεση στο δικό τους εθνικό χρέος της τάξεως του

157%, 133%, 113%, 69% και 26% αντιστοίχως.

Εκ πρώτης όψεως δηλαδή, βλέπουμε ότι οι ελληνικές τράπεζες έχουν δυσανάλογα περισσότερα εθνικά ομόλογα στο χαρτοφυλάκιο τους σε σχέση με τις τράπεζες άλλων χωρών.

Και το ερώτημα είναι, αν οι τράπεζες είχαν το 69% των ιδίων κεφαλαίων τους (tier1 πάντα) σε ελληνικά ομόλογα, αντί το 226% κατά μέσο όρο, θα είχαν πρόβλημα σήμερα;

Η απάντηση είναι όχι. Μπορεί να αντιμετώπιζαν προβλήματα λόγω προβληματικών δανείων, αλλά δεν θα είχαν τα σημερινά προβλήματα. Μπορεί να χρειαζόταν να γίνουν αυξήσεις κεφαλαίων, αλλά ούτε κατά προσέγγιση αυτά που έχουν σηκώσει από την αγορά σήμερα και το dilution θα ήταν παραπάνω από ανεκτό.

Η θεωρία που αναφέρει ότι τα άσχημα δημοσιονομικά της χώρας και η κακή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας είναι ο κύριος υπαίτιος για την κατάσταση των τραπεζών, δεν είναι παρά η μισή αλήθεια. Πράγματι, αν δεν είχαν υποχωρήσει οι τιμές των ελληνικών ομόλογων η κατάσταση θα ήταν διαφορετική, αλλά επίσης διαφορετική θα ήταν η κατάσταση αν οι τράπεζες δεν αγόραζαν τόσα πολλά ομόλογα.

Και ερχόμαστε τώρα στο ερώτημα, για ποιο λόγο έδειξαν τόση εμπιστοσύνη, ώστε να φορτωθούν τόσα πολλά ομόλογα οι ελληνικές τράπεζες; Επίσης, γιατί δεν έκαναν τίποτα έτσι ώστε να πάρουν αμυντική στάση καθώς αυτή η κρίση ήταν σε εξέλιξη; Κατά την άποψη μου, θα μπορούσαν να πάρουν πάρα πολλά μέτρα και είχαν υπέραρκετο χρόνο για να αντιδράσουν, άλλα δεν έκαναν τίποτα.

Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, υποθέτω ότι ο παράγοντας εμπιστοσύνη δεν έχει τίποτα να κάνει με τη μόχλευση που ανέλαβε ο τραπεζικός κλάδος. Υποθέτω ότι οι στενοί δεσμοί του κράτους με τον κλάδο έπαιξαν καθοριστικό ρόλο.

Τα ένα χέρι πλένει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο, λέει το λαϊκό ρητό. Ίσως για αυτό το λόγο πολλές ανώτατες θέσεις στην κρατική μηχανή (που θα έπρεπε να έχουν πάει σε ανεξάρτητα πρόσωπα) τις καταλαμβάνουν τραπεζίτες.

Σαν ανταπόδοση, οι πολιτικοί χρησιμοποιούν τις τράπεζες σαν μια δεξαμενή για ρουσφέτια. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η σχέση αλληλεξάρτησης να είναι ολοκληρωτική. Οι πολιτικοί βάζουν τα δικά τους παιδιά στις τράπεζες και τα δικά τους παιδιά ανταποδίδουν κάνοντας ό,τι θέλουν οι πολιτικοί. Η αναξιοκρατία δεν είχε όρια.

Αποτέλεσμα είναι ότι το πάρε δώσε με την πολιτική ηγεσία έδινε και έπαιρνε. Τα εκατοντάδες εκατομμύρια σε δάνεια που έχουν χορηγήσει οι τράπεζες προς τα κόμματα είναι μόνο ένα μέρος της συναλλαγής.

Όταν το κράτος έδωσε σαν κίνητρο τη μείωση της φορολογίας, προκείμενου να γίνουν συγχωνεύσεις, οι τράπεζες βρ