Σοκ και δέος: Ο τραγικός αυτοχειριασμός ενός έθνους

00:02 10/6/2012 - Πηγή: Ksipnistere

του Απόστολου Γκουτζίνη

Από τα έξι ιδρυτικά μέλή της το 1951, με την πάροδο του χρόνου η ΕΕ έφθασε στο σημερινό της μέγεθος, των 27 κρατών μελών, με την προσχώρηση της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας την 1η Ιανουαρίου 2007. Σήμερα, ...
υποψήφιες χώρες είναι ήδη το Μαυροβούνιο και τα Σκόπια, ενώ η Αλβανία, η Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο έχουν ήδη λάβει υπόσχεση για μελλοντική προσχώρηση στην ΕΕ, όταν και εφόσον είναι έτοιμες. Οι παλαι ποτέ παρίες και κουρελήδες της βαλκανικής γειτονιάς μας βρίσκονται σε μη αναστρέψιμη

πορεία προς το ισχυρότερο πολιτικό κλαμπ του κόσμου.Στον αντίποδα, οι Έλληνες, είμαστε πλέον μια ανάσα από το σημείο μηδέν. Αφού κράτος και λαός, συνένοχοι, διαλύσαμε με δόλο τη δημόσια διοίκηση, την οικονομία, και την πανεπιστημιακή παιδεία, έχουμε πλέον βάλει ρότα, σχεδόν μη αναστρέψιμη, προς τη διάλυση και της σχέσης μας με τους Ευρωπαίους εταίρους, σε συνθήκες σχεδόν εχθρικές, με πιθανή κατάληξη την έξοδο από το κοινό νόμισμα και σταδιακή επιστροφή στο πρωτογονισμό της εφιαλτικής ένδειας σε μια βαλκανική οικονομία-παρία.Στα διεθνή εμπορικά και οικονομικά κέντρα, θα περάσουν πολλά χρόνια για να ανακάμψει η φήμη της χώρας . Μην ακούτε τους πολιτικούς ηγέτες των ξένων χωρών που (ακόμα) δεσμεύονται από τη γλώσσα της διπλωματίας και τηρούν κάπως τα προσχήματα. Η δεινή θέση και το σκοτεινό μέλλον της χωρας προδιαγράφονται στα γραφεία των εμπορικών εταιριών, δημοσίων και διπλωματικών υπηρεσιών, επενδυτικών κεφαλαίων και άλλων κέντρων οικονομικών και εμπορικών δραστηριοτήτων όπου παίρνονται αποφάσεις για επενδύσεις, δάνεια, εμπορικές συμφωνίες, νέες τεχνολογίες, εταιρικές δραστηριότητες, με κοινή πλέον παράμετρο την αποφυγή οποιασδήποτε σχέσης με την Ελληνική οικονομία και αγορά, όπως αποφέυγει ο διάολος το λιβάνι. Ο ξεπεσμός της φήμης της χώρας, όχι απλώς ως προς την οικονομική της αυτοτέλεια αλλά κυρίως ως προς τη αυτεπίγνωση θεσμών και λαού, είναι πλέον ραγδαίος και στην διεθνή κοινή γνώμη, στα σπίτια και γραφεία των απλών ανθρώπων, οι οποίοι παρακολουθούν με ανοιχτό στόμα από τα διεθνή δίκτυα το τραγικό αυτοχειριασμό ενός έθνους μέσω της πολιτικής διάλυσης και του εκλογικού λαϊκισμού. Χωρίς κάποιο θαύμα εθνικής αυτοάμυνας στις εκλογές του Ιουνίου, οι εξελίξεις θα είναι αμείλικτες και ραγδαίες.Οι Έλληνες πολίτες φυσικά έχουν πολλούς λόγους να είναι οργισμένοι. Η φτώχια θερίζει. Η κοινωνική μέριμνα, οι συντάξεις και η δημόσια ασφάλεια τελούν σε απελπιστική κατάσταση. Τίμιοι δημόσιοι λειτουργοί είδαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται βαύνασα, χωρίς αξιολόγηση ικανότητας και προσφοράς, οριζόντια και άδικα, σε ένδειξη πανικού. Σκληρά εργαζόμενοι στο ιδιωτικό τομέα έχασαν τις δουλειές τους ή παραμένουν απλήρωτοι. Εντούτοις, ούτε είμαστε η μόνη χώρα με τέτοια προβλήματα ούτε είναι τα προβλήματα αυτά συνέπεια της στήριξης των δανειστών μας και των όρων δανεισμού (χωρίς βέβαια να ισχυρίζεται ο υπογράφων ότι σοβαρά λάθη δεν έχουν διαπραχθεί κατά τη διαχείριση της κρίσης). Καμία όμως χώρα με παρόμοια προβλήματα δεν απειλεί να αυτοπυ