Σωτήρας, αγανακτισμένη πλατεία, μεταρρύθμιση και επανάσταση

02:05 15/6/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Σύμφωνα με έρευνα της Kappa Research το 27% των Ελλήνων αναζητά έναν στιβαρό ηγεμόνα. Αναζητά τον πατερούλη που θα εναποθέσει επάνω του όλες τις ευθύνες, θα του παραχωρήσει κάθε δυνατότητα λήψης απόφασης προκειμένου να οδηγήσει το «λαό» σε απάνεμα λημέρια. Τι δε λαμβάνει υπόψη μία τέτοια άποψη; Το γεγονός ότι φθάσαμε εκεί που φθάσαμε οφείλεται στην παραίτηση της πλειοψηφίας από το.....
δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να συμμετέχει και να αποφασίζει. Το 27%

λοιπόν αναζητά μία λύση η οποία δημιούργησε το πρόβλημα. Παραχωρεί εξουσίες που θα του στερήσουν τη δυνατότητα του ελέγχου, θεωρώντας ότι ο ίδιος, Κύριος οίδε πώς, θα συντηρήσει μία προνομιακή, πατρική, σχέση με τον Ηγεμόνα - Σωτήρα που θα τον προστατέψει. Είναι σαφέστατα μία λύση καταστροφής.

Από την άλλη έχουμε το μεγαλείο της αγανακτισμένης πλατείας. Χιλιάδες κόσμου, στις πλατείες, ξεκινώντας από το Σύνταγμα της πρωτεύουσας, περνώντας από το Λευκό Πύργο και καταλήγοντας σε μικρότερες ή μεγαλύτερες πλατείες σε κάθε ελληνική πόλη επαναδιεκδικεί το δημόσιο χώρο. Το μήνυμα σαφές, η απομονωμένη ατομικότητα είναι καταστροφική. Ο εγκαταλελειμμένος δημόσιος χώρος επανακατακτείται. Η συλλογικότητα αποκτά μία νέα αφήγηση και ένα μέλλον αισιοδοξίας ανοίγεται μπροστά. Αν η πρώτη λύση, αυτή του Σωτήρα, αντιστοιχεί σε μία ανήμπορη παιδικότητα, που ακόμη και αν δείχνει σημάδια κακοποίησης, απαιτεί τον αφέντη που αποδεδειγμένα έχει κακοποιήσει, η αγανακτισμένη πλατεία αντιστοιχεί σε μία σφριγηλή εφηβεία που αμφισβητεί και γκρεμίζει κατεστημένες παραδοχές.

Όπως λοιπόν η εφηβεία, με τις εκρήξεις της, τις αμφισβητήσεις της, την απορία της, την κατακρήμνιση του δήθεν αυταπόδεικτου και την επίθεσή της στην αυθεντία οδηγεί σε αμηχανία τους «λογικούς», τους «μυαλωμένους», τους «ρεαλιστές» έτσι και η αγανακτισμένη πλατεία δέχεται τη νουθεσία της εξουσίας, των πολιτικών και δημοσιογράφων του ρεαλισμού. Δεν τους καταλαβαίνουν, τους αγανακτισμένους, γιατί έχουν βγει έξω από τα λογικά κουτάκια, από το συνηθισμένο του δεξιού και αριστερού συντηρητισμού. Βρίζουν, λέει, τη Βουλή όταν το μόνο που κάνουν είναι να ξεσκεπάζουν την απάτη μίας «συναίνεσης» που ποτέ δεν ζήτησε νομιμοποίηση, όταν επιτίθενται στη διγλωσσία και στη διπροσωπία των από μέσα. Όταν με λίγα λόγια υπερασπίζονται την ίδια την ουσία της δημοκρατίας ενάντια σ’ αυτούς που έπαιξαν εις βάρος της. Όταν ζητούν η Βουλή να είναι Βουλή και όχι ένα συνονθύλευμα χειροκροτητών αυτών που καταχράστηκαν τη λαϊκή βούληση. Όταν ζητούν αξιοπρέπεια, δουλειά, κοινωνική ισότητα, εθνική ανεξαρτησία, παρρησία και αντίσταση στην επίθεση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Όταν εξεγείρονται ενάντια στην ακατανόητη παραίτηση των από μέσα να ελέγχουν αυτούς που αρνούνται να υπερασπιστούν πατρίδα, εθνική αξιοπρέπεια, κοινωνική συνοχή και την αξιοπρέπεια όχι μόνο στη ζωή άλλα και στο θάνατο. Όταν λοιπόν η πλατεία υπερασπίζεται το αυτονόητο τότε οι «μυαλωμένοι» αναλύουν τους κινδύνους των «ανώριμων» τη στιγμή που το καράβι οδηγείται στη ξέρα όχι από το πλ