Συγκλονιστική επιστολή αναγνώστη προς εκείνους που σκέφτονται την αυτοκτονία

08:17 2/6/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Οι αυτοκτονίες έχουν γίνει πλέον καθημερινό φαινόμενο. Με αφορμή αυτό το δυσάρεστο συμβάν ο Γεράσιμος Γ. Γερολυμάτος, στέλνει ένα γράμμα σε εκείνους που σκέφτονται να βάλουν τέλος στη ζωή τους.

Διαβάστε το:

«Φίλε και φίλη. Απευθύνομαι σε εσένα που ακόμη ζεις και με.....
διαβάζεις, διότι δυστυχώς τους άλλους δεν τους πρόλαβα. Μάθαινα και εγώ, όπως και εσύ, για τις καθημερινές αυτοκτονίες, αλλά πέρα από την λύπη, που προσωπικά αισθανόμουν για τους αυτόχειρες και για τους οικείους τους, δεν έκανα κάτι άλλο. Έλεγα, εντάξει, θα σταματήσει το κακό. Ήταν απλώς οι αδύναμοι κρίκοι,

και όλα αυτά, που λέει κανείς σε παρόμοιες δυσάρεστες στιγμές, πιο πολύ, όμως, για να πείσει τον εαυτό του.

Όμως τώρα, το πράγμα έχει ξεφύγει του «φυσιολογικού». Εξελίσσεται σε επιδημία άρνησης και πλήρους αυτοακύρωσης της κοινωνίας και κάθε ενός μέλους της!

Πέρα, ωστόσο, από γενικούς αφορισμούς και οργισμένα μηνύματα, δεν είδα κάπου να έχει δημοσιευτεί μια ανοιχτή έκκληση αποτροπής και προσωπικής επικοινωνίας, προς τους ανώνυμους και εν δυνάμει αυτόχειρεςΈλληνες.

Μόνο παράθεση αριθμών και περιγραφές περιπτώσεων. Είναι δύσκολο το θέμα και άχαρο, λίγοι θα ήθελαν να ασχοληθούν με αυτό. Διαποτίζει τη διάθεση αρνητικά, αρρωσταίνει ακόμη και ο γράφων.

Ωστόσο, το σημερινό τελευταίο περιστατικό, με έπεισε ότι πρέπει επιτέλους κάτι να κάνω, για όλους τους υποψήφιους αυτόχειρες. Δε δύναμαι, φυσικά, να κάνω κάτι άλλο, εκτός από το να σου στείλω ένα γράμμα, μέσω του διαδικτύου, σε κάποιο μπλογκ που ίσως διαβάζεις.

Δεν θα σου γράψω όμως, για όλα αυτά, που θα περίμενες να ακούσεις. Τα λυπητερά κάπως λόγια και συμπάθεια γεμάτα, ώστε να σε πείσω να μην το επιχειρήσεις! Όχι! Τι να σου πω, δηλαδή; Για το πόσο όμορφη είναι η ζωή; Ή για τα καλά της ζωής, που δεν έχεις; Γιατί αν τα είχες, δεν θα ήθελες, φυσικά, να αυτοκτονήσεις! Ή κάνω λάθος; Μήπως ήσουν ευτυχής και ξαφνικά τρελάθηκες; Όχι, βέβαια!

Περνάς πολύ άσχημα και το γνωρίζω. Έχει ανατραπεί η ζωή σου, χάθηκαν οι ανέσεις και οι επιλογές σου, στην χειρότερη περίπτωση, σου λείπουν ακόμη και τα αναγκαία. Και λοιπόν; Δεν θα έπρεπε καν, να βάζεις, το αναγκαστικό δίλλημα επιλογής, ανάμεσα στο βέβαιο θάνατο από τον πιθανό. Σαν να λέει κάποιος, στον εαυτό του: «πεθαίνω από τώρα, για να μην πεθάνω μετά!». Μακάβρια και ολέθρια συλλογιστική! Δεν είναι στο χέρι κανενός να σε κάνει να υποκύψεις, μόνο ο εαυτός σου!

Ξέρω, ότι δε μπορείς να σκεφτείς σωστά. Πρέπει όμως, να καταλάβεις και εσύ, ότι έτσι είναι, και να ζητήσεις βοήθεια από έναν φίλο, από ένα συνάνθρωπο, που θα σε συγκρατήσει από τον ολέθριο κατήφορο που κατεβαίνεις με φόρα.

Να απλώσεις το χέρι, να κρατηθείς. Εμένα που σου γράφω, ίσως να με θεωρείς πως είμαι κάπως καλύτερα από εσένα, ή από ό,τι, τέλος πάντων, αποτελεί για εσένα την έσχατη κατάπτωση. Αν και νομίζω, περί αυτού, τα όρια είναι σχετικά.

Ένας αισθάνεται ως κατάπτωση το γεγονός, ότι δεν έχει ούτε για να φάει, ενώ