Τα αρχαία ελληνικά, η Ευρώπη και εμείς

14:50 22/4/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Ἕνα βιβλίο, τό ὁποῖο διάβασα προσφάτως, μοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση και θά ἤθελα νά τό συζητήσω μαζί σας, ἀγαπητοί ἀναγνῶστες. Ἔχει τίτλο «Ἀγαπᾶμε τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά» καί ἐξεδόθη τό 2002 ἀπό τίς ἐκδόσεις ΠΟΤΑΜΟΣ. Ὡς συγγραφεῖς-ἐπιμελητές ἀναφέρονται ἡ γνωστή Γαλλίδα ἑλληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγύ, ἡ ὁποία ἐκοιμήθη προ ὀλίγων μηνῶν, καί ὁ συνάδελφός της Ζάν Πιέρ Βερνάν, οἱ ὁποῖοι συνέλεξαν κείμενα διαφόρων συγγραφέων σ’αὐτό τό συλλογικό ἔργο.
Συγκεκριμένα οἱ συντάκτες τῶν κειμένων εἶναι ἐπιστήμονες, καλλιτέχνες, ἀκαδημαϊκοί ἀλλά καί φοιτητές διαφόρων ἐπιστημῶν καί....
εἰδικοτήτων. Κοινό σημεῖο

ὅλων εἶναι τό γεγονός ὅτι στό Λύκειο εἶχαν τήν εὐκαιρία νά μελετήσουν Ἀρχαῖα Ἑλληνικά κείμενα ἀπό τό πρωτότυπο. Παρουσιάζει ὁ καθένας τό ἀρχαῖο κείμενο πού τόν ἐντυπωσίασε περισσότερο καί τό σχολιάζει μέσα σε δύο τρεῖς σελίδες. Ὁ ἐπιμελητής τῆς ἑλληνικῆς ἐκδόσεως Ἀθανάσιος Στέφος φρόντισε νά παραθέσει μαζί μέ τά πρωτότυπα ἀρχαῖα κείμενα καί μία δόκιμη νεοελληνική ἀπόδοση.


Ὁ Ἐτιέν-Ἐμίλ Μπωλιέ , καθηγητής στό Ἐθνικό Ἰνστιτοῦτο Ἰατρικῶν Ἐπιστημῶν καί Ἐρευνῶν παραθέτει καί σχολιάζει τόν Ὅρκο τοῦ Ἱπποκράτους. Αὐτόν τόν ὁποῖο δίδουν- ἤ μᾶλλον θά ἔπρεπε νά δίδουν χωρίς περικοπές καί παραλείψεις ὅλοι οἰ ἰατροί τοῦ κόσμου. Ὑπογραμμίζω δύο φράσεις πού ἀναφέρονται στήν εὐθανασία καί τήν ἔκτρωση:
Οὐ δώσω δέ οὐδέ φάρμακον οὐδενί αἰτηθείς θανάσιμον οὐδέ ὑφηγήσομαι συμβουλίην τοιήνδε. ὁμοίως δέ οὐδέ γυναικί πεσσόν φθόριον δώσω.

Δηλαδή: Καί νά μοῦ τό ζητήσουν, φάρμακο θανατηφόρο σέ κανέναν δέν θά δώσω, κι οὔτε θά βγεῖ ἀπό μένα μία τέτοια συμβουλή. Οὔτε θά δώσω σέ γυναῖκα φάρμακο νά καταστρέψει τόν βλαστό της. (σελ. 47, μετάφραση Δημήτρη Λυπουρλῆ).

Χρήσιμη ὑπενθύμιση τῆς ἰατρικῆς δεοντολογίας καί τῆς ἐπιστημονικῆς ἠθικῆς, ὅπως αὐτές οἱ ἀξίες εἶχαν καθιερωθεῖ ἀπό τήν ἐποχή τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων. Δυστυχῶς σήμερα ὁ ὅρκος αὐτός παραβιάζεται καί οἱ ἐκτρώσεις εἶναι σύνηθες φαινόμενο.

Ὁ Ζάκ Μπλαμόν, μέλος τῆς Ἁκαδημίας Ἐπιστημῶν, ἐπέλεξε ἕνα Χορικό ἀπό τήν Ἀντιγόνη τοῦ Σοφοκλέους. Στό δοκίμιό του μέ τίτλο «Ἀθήνα , πατρίδα μου!» τονίζει πόσο τόν βοήθησαν τά Αρχαῖα Ἑλληνικά κείμενα νά παραμείνει ὑπερεήφανος, ἀγωνιστικός καί ἀξιοπρεπής κατά τή διάρκεια τῆς γερμανικῆς ναζιστικῆς κατοχῆς στή Γαλλία. Ἐξηγεῖ ὅτι ὅταν στή χώρα του λειτουργοῦσαν οἱ κατοχικοί θεσμοί καί τά παράνομα δικαστήρια ἐκεῖνος καί οἱ συμμαθητές του ἔπαιρναν θάρρος ἀπό τήν ἀξιοπρέπεια τοῦ Σωκράτους μπροστά στούς δικαστές του καί ἀπό τήν ἐπιμονή τῆς Ἀντιγόνης νά προτάσσει τούς ἄγραφους ἠθικούς νόμους ἔναντι τῶν ἄδικων γραπτῶν νόμων τοῦ Κρέοντος. Γράφει χαρακτηριστικά γιά τά διδάγματα πού ἔλαβε, ἀλλά καί γιά τή μείωση τῶν τμημάτων διδασκαλίας Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν στά σύγχρονα γαλλικά Λύκεια:

«Ἄν μπόρεσα νά κάνω κάτι καλό πού ἐλπίζω νά διατηρηθεῖ στό μέλλον, τό ὀφείλω στή δύναμη ψυχῆς πού ἄντλησα ἀπό τό ζωντανό παράδειγμα τοῦ Σωκράτους , τοῦ Σοφοκλέους, τοῦ Δημοσθένους. Σ’ αυτούς ὀφείλω τήν εὐθυτένεια τῆς σπονδυλικῆς μου στήλης. Τό ὅτι οἱ σ