Τα Δέκα Ψέματα που έγιναν χρήσιμοι μύθοι

12:16 27/6/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Μετά από έναν χρόνο σκληρών μέτρων, που μέχρι στιγμής καταλήγουν στο γνωστό πηγάδι δίχως πάτο που όλοι, μεταξύ των οποίων και ο νέος τσάρος της Οικονομίας, ξορκίζουν, έχουν δημιουργηθεί και μια σειρά μύθοι – φυσική κατάληξη όλων των ψεμάτων.

Πρόκειται για μύθους που αναπαράγονται τόσο από την πλευρά της κυβέρνησης, όσο και από την πλευρά εκείνων που συμφώνησαν με το Μνημόνιο, χωρίς να έχουν εγκαίρως απαιτήσει την λήψη μέτρων και...
παρακολουθώντας, σχεδόν με ικανοποίηση,

την κυβέρνηση να… εφαρμόζει το προεκλογικό της πρόγραμμα – μέχρι την στιγμή που αποφάσισε να ομολογήσει πως ΔΕΝ μπορούσε να το εφαρμόσει.

Ψέμα 1ο: «Δεν προλαβαίναμε, έπρεπε να λάβουμε γρήγορες αποφάσεις, γι’ αυτό και οι συνομιλίες με την τριμερή των δανειστών μας ολοκληρώθηκαν γρήγορα».

Η αλήθεια: Από τον Οκτώβριο του 2009 ως τον Μάρτιο του 2010, όταν ανήμερα της εθνικής εορτής αποφασίστηκε ο μηχανισμός, υπήρχε άφθονος χρόνος για να γίνουν κινήσεις, να βρεθούν πηγές χρηματοδότησης, να δανειστούμε από την ελεύθερη αγορά. Και οπωσδήποτε να διαπραγματευτούμε με τρόπο που θα γινόταν αποδεκτός από το σύνολο του πολιτικού κόσμου και από την κοινωνία.

Προκειμένου να εξασφαλιστεί η αναγκαία απόσταση ανάμεσα στις προεκλογικές εξαγγελίες και στα μετεκλογικά αδιέξοδα, η κυβέρνηση έχασε χρόνο, ενώ, αν και το έλλειμμα ήταν υψηλό, επανέλαβε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ότι «θα εφαρμόσει το πρόγραμμά της».

Για τους ίδιους λόγους εξάρτησης από τις προεκλογικές υποσχέσεις, δεν αντιμετωπίστηκαν παθογένειες όπως αυτές των ΔΕΚΟ και βέβαια δεν έγινε τίποτε όσον αφορά στην πάταξη της φοροδιαφυγής. Οι φοροφυγάδες - και ενδεχομένως χρηματοδότες - προστατεύτηκαν, σε αντίθεση με τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους που υπήρξαν και πάλι τα μεγάλα θύματα.

Ψέμα 2ο: «Καταφύγαμε στο ΔΝΤ διότι διαφορετικά δεν θα μπορούσαμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις».

Η αλήθεια: Είναι αδύνατον να φανταστούμε ότι αγωνιούσε κανείς για τη σύνταξη του παππού και της γιαγιάς. Διαφορετικά, δεν θα είχαν λεηλατηθεί τα ασφαλιστικά Ταμεία μέσω των σκανδάλων του Χρηματιστηρίου και των Ομολόγων.

Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση – και δι’ αυτής το πολιτικό σύστημα – κέρδισε χρόνο, προσπαθώντας να διασωθεί. Είναι βέβαιο πως αν τον Απρίλιο του 2010 ομολογούσε πως δεν έχει να καταβάλει συντάξεις σ’ αυτούς που πλήρωναν εισφορές για μια ολόκληρη ζωή, θα είχε πέσει έκτοτε (όπως συνέβη σε όλες τις κυβερνήσεις που οδήγησαν τις χώρες τους στο ΔΝΤ).

Ταλαιπωρούμεθα – και μάλιστα με εντελώς αβέβαιη κατάληξη – διότι (καθαρά για λόγους αυτοπροστασίας και όχι «για την σύνταξη του παππού) δεν τόλμησε κανείς να βγει και να πει πως τα ταμεία είναι άδεια μετά από τέσσερα κατ’ ουσίαν πακέτα στήριξης (τώρα βρισκόμαστε στο πέμπτο) και μετά από βαριά φορολογία.

Υπενθυμίζω για άλλη μια φορά: Την περίοδο 1985-1987 λάβαμε ως «δώρο» 1,2 δις εκιού από τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα.