Τα Κόκκινα Φανάρια

16:02 13/12/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Η Κρατική τηλεόραση πρόβαλε την ταινία “Τα Κόκκινα Φανάρια”. (ΕΤ3, 12/12/2011). Είναι ταινία αριστούργημα Φτιαγμένη από ανθρώπους που έδωσαν τον καλύτερο ευατό τους. Προσοχή στην λεπτομέρεια, ακόμα και οι κομπάρσοι. Αμερικάνοι που μιλάν αμερικάνικα και Γερμανοί που μιλάνε αμερικάνικα. Ο σκηνοθέτης Βασίλης Γεωργιαδης, που δεν μεγαλοπίαστηκε ποτέ, μάζεψε τα μεγαλύτερα ταλέντα, τους πραγματικούς ηθοποιούς της εποχής του και τους έδεσε σε....
ένα καταπληκτικό οργανικό σύνολο που έπαιζε μαζί και όχι παράλληλα. Είναι ταινία που δίνει την ανθρώπινη διάσταση, το δράμα

του ανθρώπου που χάνεται μέσα στην θάλασσα της ζωής. Ο Γεωργιάδης μας έδωσε με πάθος το απροσδόκητο τρυγώντας το σε τόπο που οι μικροαστούληδες δεν θα πάταγαν ποτέ το ποδαράκι τους και σε ώρες που οι ίδιοι αυτοί το πολύ να είχαν παρασυρθεί στην παρανομία της μπιρίμπα. Πόρνες, νταβατζήδες, πελάτες λειτουργούν σαν ένα. Μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα του πορνείου οι άνθρωποι λειτουργούν μηχανικά αλλά δεν χάνουν την ανθρωπιά τους, ακόμη και ο Μιχαήλος (Γιώργος Φούντας) στο τέλος δεν ξεχνάει ότι είναι άνθρωπος. Ο Βασίλης Γεωργιάδης μέσα από “Τα Κόκκινα Φανάρια” έδωσε την ανθρώπινη κατάσταση, την μοιραιότητα της τύχης ή της ατυχίας. Δεν χρειάζεται ο ήχος. Κλείστε τον ήχο και θα καταλάβετε το δράμα, τον αγώνα του ανθρώπου. Χωρίς ήχο θα ξεπηδήσουν αυτόνομες και ολοζώντανες μορφές, μιας μαντάμ Παρί, ενός Μιχαήλου, μιάς Μυρσίνης, μιάς αγιασμένης και ταπεινής Κατερίνας..... μορφές που μοιάζουν σαν να μην τις συνάντησε κανείς στην οθόνη, αλλά να τις γνώρισε, να τις έζησε από κοντά, να μίλησε κάποτε μαζί τους, να τις είδε να περπατούν στον Πειραιά, στην Αθήνα, στο λιμάνι, στην Καπνικαρέα - τόσο πειστικές, ολοκληρωμένες, αυθύρπακτες καθώς είναι ξεκομένες απο την φανατασία του σκηνοθέτη, που τις δημιούφγησε. Κλείστε τον ήχο σε ένα από τα έργα της τελευταίας εποχής και τι θα δείτε; Το πολύ να δείτε ωραία πλάνα βουβά που δεν λένε τίποτα, την χρωματική σιωπή μιάς ατάλαντης αβουλίας. Στα “Κόκκινα Φανάρια” μιλάνε οι εικόνες, τα πρόσωπα, οι κινήσεις, η βροχή που ξεπλένει και καθαρίζει. Τα εσωτερικά στο Μπαρ Φρύνη και τα εξωτερικά στο λουναπαρκ, στο λιμάνι, στην Καπνικαρέα, στα γραφεία της ναυτιλιακής εταιρείας, στο καράβι, στην παράγκα της Κατερίνας δεν είναι ξακάρφωτες σκηνές που πρέπει να γυριστούν, αλλά δένουν οργανικά για να δώσουν την ιστορία των ανθρώπων του “Μπαρ Φρύνη”. Να πλάσουν τους χαρακτήρες και να μας τους δώσουν σε ένα οργανικό σύνολο. Οι λέξεις, οι διάλογοι δεν απλά λέξεις ριγμένες στην τύχη, στον αέρα για να κερδίσουν χρόνο και να καλύψουν το δίωρο. ή λέξης μαλάκας λείπει Σε αντίθεση με τους σημερινούς εττικεταρισμένους ψευτομπαγιάτικους, δήθεν μοντέρνους με το μαλάκας να δίνει και να πέρνει, διανοουμενίστικους, στημένους, πομπώδεις και κενούς περιεχομένου οι διάλογοι του έργου κυριαρχούνται από αλήθεια και ρεαλιστική φυσικότητα. Είναι ταινία που γυρίστηκε το 1963 και όμως βλέπουμε τον αράπη να ερωτοτροπεί με λευκή ξανθιά ελληνοπούλα. Την μαντάμ Παρί και την Μυρσίνη να είναι έτοιμες