Της "άμεσης¨και της "έμμεσης"

16:46 31/8/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Ευρισκόμενος σε απελπιστική οικονομική κατάσταση, διεπίστωσε πως το αυτοκίνητο - δώρο που του έκαμαν- χάνει λάδια.

Πέρα από όλα τα άλλα, η ύπαρξη του αυτοκινήτου φορολογείται, ως τεκμαρτόν εισόδημα και η απελπισία είναι αυξημένη. Όντας χωρίς εργασία, του είναι αδύνατο να πληρώσει το τεκμήριο που προέκυψε από την ψήφιση του "εφαρμοστικού νόμου". Οι επιλογές είναι τρεις: Να καταθέσει πινακίδες, να το δώσει ή να....
το πάρει απόφαση και να βρεθεί για πρώτη φορά στη ζωή του, οφειλέτης της εφορίας; ΚΑΝΕΙΣ δεν παίρνει ένα αυτοκίνητο 12 ετών σε καλή κατάσταση, 1.800 κυβικών, στην τιμή

των 2.500 ευρώ. Δεν μπορεί να το ανταλλάξει με μικρότερου κυβισμού, ούτε καν με βέσπα.
Και αυτά σκεπτόμενος και αυτά ζώντας, άρχισε να συμπληρώνει λάδια, ως ότου το χαμηλά αμοιβόμενο συνεργείο μαζέψει τη ζημιά. Λαστιχάκι αντικαθιστούσε και άλλο λαστιχάκι έσπαγε.

Την πρώτη φορά, το πλαστικό δοχείο με το λάδι πληρώθηκε 12 ευρώ.

Τη δεύτερη φορά, πλήρωσε στο συνεργείο 15 ευρώ. Το θεώρησε λογικό, γιατί κάποιος έκαμε και τον κόπο να πάει να το αγοράσει και εργάστηκε, με χαμηλή αμοιβή, πάνω στο όχημα.

Την τρίτη φορά, ο έμπορος κράτησε 17 ευρώ.

-"Πριν λίγες μέρες, έδωσα 12. Τώρα γιατί 17;", ρώτησε ο πελάτης.

-"Α, νόμισα πως δεν θα το καταλάβεις", ήταν η απάντηση που έλαβε και του επέστρεψε τα 4.

Ο έμπορος ήξερε την οικονομική κατάσταση του πελάτη. Ο πελάτης είχε ζητήσει τη βοήθεια του, για να ξεφορτωθεί το αυτοκίνητο.

Ο έμπορος ήξερε ποιον έκλεβε.

--------------------------------------

Κάποιοι περισσότερο ή λιγότερο σοφοί, κατεβάζουν "πολιτικά προγράμματα", σπουδαίες λύσεις, προτείνουν είσοδο, παραμονή ή έξοδο από το νόμισμα, κρατικοποίηση ή ιδιωτικοποίηση, κοινωνικοποίηση και αυνανισμό.



Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όσο παραμένουμε "άνθρωποι του τάληρου", άσπρη μέρα δε θα δούμε.

Για την ανθρώπινη κατάσταση, κανείς δεν μιλά, γιατί κανείς δε θέλει να βάλει χέρι. Ετοιμάζουν στρατούς, καμωμένους από τέτοια μυαλά.

----------------------------------------

Η μοίρα του τόπου ορίζεται από τους ανθρώπους και όχι από τους "κακούς" πολιτικούς ή τους κακούς τραπεζίτες. Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν και μη μας ξαναρωτήσει κανείς "και τώρα, τι κάνουμε;"

Ας κοιταχτεί ο καθένας μας στον καθρέφτη.

Η δημοκρατία είναι ένα βαθύτατα ατομικιστικό πολίτευμα, αλλά και ένας τρόπος ζωής, που απαιτεί συλλογικότητα.

Ο Καζαντζάκης, όταν λέει ""Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω" λέει, ακριβώς, το ίδιο πράγμα με τον Καστοριάδη, όταν τον ρώτησαν «Τι θέλετε λοιπόν; Ν' αλλάξετε την ανθρωπότητα;" - "Οχι, κάτι απείρως πιο μετριοπαθές: ν' αλλάξει η ίδια η ανθρωπότητα τον εαυτό της...».

Το συμφέρον του καθένα είναι, ταυτόχρονα, η ελευθερία του καθενός. Μη γαμάτε και τα δύο. Άστε τους επαγγελματίες της πολιτικής να το κάνουν.