ΤΟ ΑΤΙΘΑΣΟ ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα εξοχικό σπίτι. Που είχε κι ένα κοτέτσι. Με ό,τι αυτό φέρνει στο μυαλό του καθενός. Χαλικάκια, καλαμποκάκια, πετεινός, αυγά, κοτούλες κι ανακυκλούμενα σκατά για την διατροφή των πτηνών. Μια ωραία υγιεινή φύση, ή μια ωραία άρρωστη κοινωνία. Όλα καλά καμωμένα, μέχρι που από ένα αυγό, που...... το κλώσαγε μια χήνα σαν Φιλιππινέζα της μάνας κότας, ξεπήδησε ένα απίθανο παιδί: Το ατίθασο κοτόπουλο ( ΑΚ ). Στα πρώτα χρόνια της ζωής του ΑΚ, όλοι το βλέπανε με συμπάθεια. Παιδί ήταν, χαζοχαρούμενο,
προκαλούσε το γέλιο με τις σαχλαμάρες ή τις αταξίες του. Και κανένα έμπειρο ή απλά πιο μεγάλο ζωντανό, δεν διαχώριζε το Α από το ΑΚ. Όλοι κοιτάγανε το Κ. Αυτό το γράμμα ήταν το οπτικό πεδίο αλλά και η βούληση για το μέλλον. Το Κ να παραμείνει έτσι κι όταν γινόταν κανονικό κοτόπουλο κάποια στιγμή, να μπορούσε να παρασημοφορηθεί είτε σαν βραστό, είτε σαν ψητό, είτε με χυλοπίτες, είτε με πατατούλες στον παραδοσιακό ξυλόφουρνο του κτήματος. Μέλλον λαμπρό, ειδικά όταν στους
Keywords
Αναζητήσεις
κοτοπουλο σε ξιλοφουρνο,
Τυχαία Θέματα