ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ

09:32 7/2/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Πριν 39 χρόνια μια παρέα ταλαντούχων ΕΛΛΗΝΩΝ μέσω της τέχνης διέσυρε ένα καθεστώς άξεστων και ημιμαθών στρατιωτικών. Μια θεατρική παράσταση –παρωδία αλλοτινών εποχών-Καζάκος, Καρέζη, Ξαρχάκος κι ο μεγάλος ο δικός μας ο Ν.Ξυλούρης «βγάζουν τη γλώσσα» σ΄ένα στρατοκρατούμενο καθεστώς και σ όλους τους ημεδαπούς και αλλοδαπούς πάτρωνες του. Πάντα θεωρούσα προσωπική «ατυχία» ότι λόγω ηλικίας δεν «έζησα» το συγκεκριμένο δρώμενο, τη ............
στιγμή που παιζόταν. Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τα κείμενα

του Ι. Καμπανέλλη, πάντα τα βρισκα έξυπνα, ουσιαστικά, δηκτικά και κυρίως αληθινά. Πάντα όταν άκουγα τη θεϊκή φωνή του Ανωγειανού λεβέντη να τραγουδά το :

Φίλοι κι αδέρφια, μανάδες, γέροι και παιδιά,

στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε

ποιοι περπατούν στα σκοτεινά

και σεριανούν μες τα στενά

φίλοι κι αδέρφια, μανάδες, γέροι και παιδιά.

γράφουν σημάδια, μηνύματα στο βασιλιά,

σαν δε φωνάξεις, έβγα να το γράψεις

να μη σ’ ακούσουν τα σκυλιά,

βγάλε φωνή χωρίς μιλιά,

σημάδια και μηνύματα στο βασιλιά

Τόσα χρόνια ψάχναμε το «βασιλιά». Ελλείψει Όθωνος, Γεωργίου, Κωνσταντίνου και λοιπών Βαυαρο-Αγγλο-Δανών ηγεμόνων, θεωρούσαμε πως τα παραπάνω λόγια ανήκουν στην ιστορία (πολιτική και καλλιτεχνική). Μα σαν ξανακούω κάτι λόγια θαρρώ πως το τραγούδι γράφτηκε τις τελευταίες μέρες. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Μα όχι δεν κάνω λάθος, τώρα είναι γραμμένα τούτα τα λόγια. Δεν μπορεί να είναι τέτοια η σύμπτωση… δεν είναι δυνατόν να γράφτηκαν αυτά τα λόγια σε παρελθόντα χρόνια

Κι όπου φοβάται, φωνή ν’ ακούει απ’ το λαό,

σ’ έρημο τόπο ζει και βασιλεύει

κάστρο φυλάει ερημικό

έχει το φόβο φυλαχτό

όπου φωνή φοβάται ν΄ ακούει απ’ το λαό.

Βλέπω κάτι πρώην «αγέρωχους» τύπους, στην πρώην «αντικειμενική» τηλεόραση να ψελλίζουν κάτι ακαταλαβίστικα, να τρέμει το κατωσάγονο τους για την «επόμενη» μέρα, αξιολύπητα πια ανθρωπάκια να ξορκίζουν τον «εφιάλτη» των εκλογών, γιατί θα ναι (!!!) ολέθριες για τον τόπο. Συνεχίζω την ανάγνωση, παράλληλα με την ακρόαση της φωνής του Ν. Ξυλούρη που δυναμώνει. Τον φαντάζομαι με το μαύρο κεφαλομάντιλο να τραγουδά σαν να μιλά-τόσο απλά βγαίνει η φωνή του-και δυο φλέβες στο λαιμό του να φουσκώνουν καθώς λέει μελωδικά:

Γη παιδεμένη, με σίδερο και με φωτιά,

για κοίτα ποιόν σου φέρανε καημένη,

να σ’ αφεντεύει από ψηλά, τα κρίματά σου είναι πολλά,

χτυπούν το σίδερο θεριέψαν τη φωτιά.

Ξαναγυρίζω στα «μουσικά». Ένας μεγάλος μουσικός μας, ένας σπουδαίος δημιουργός μας, που έχει γράψει υπέροχη μουσική και τραγούδια, είπε κάτι που ποτέ δε συμφώνησα, ποτέ δεν το βρήκα αληθινό και δίκαιο για τον έλληνα. Ο μεγάλος «Νιόνιος» με έμφαση τόνιζε στον «Μπάλο» του πως «εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε». Ε, λοιπόν δε θεωρώ εαυτόν «βαλκάνιο», διότι άλλη η παρακαταθήκη των βουλγαρο-σλάβων κι άλλη των Ελλήνων. Ας με συγχωρούν οι