Το μέλλον μας ταυτίζεται υποκριτικά με το μέλλον του ευρώ...

19:08 2/4/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Της Ζέζας Ζήκου
Το ελληνικό μοντέλο με το υπερτροφικό κράτος και την πενιχρή ανταγωνιστικότητα, καταρρέει. Ενώ ο νέος κύκλος επώδυνων μέτρων που δρομολογούνται ακυρώνει κάθε προσπάθεια, απ’ όπου κι αν αυτή προέρχεται. Σε μια εξαρθρωμένη χώρα κι ένα απαξιωμένο πολιτικό σύστημα, το οποίο με την ψυχή στα.....
δόντια θα παλέψει να υπάρξει υπό επιτροπεία, η κοινωνία γίνεται όλο και πιο φτωχή, όλο και πιο καχύποπτη για το μέλλον της, που ταυτίζεται υποκριτικά μόνο με το μέλλον του ευρώ. Επί σειρά μηνών ουσιαστικά μας απειλούσαν με αποπομπή της χώρας από την Ευρωζώνη, κάτι που για τους άνεργους

και ήδη φοβισμένους Ελληνες ισοδυναμεί με πολιτισμική κατάρρευση, πλάι στην ήδη βιωμένη φτώχεια και πληβειοποίηση.
Zούμε μια συντελεσμένη καταστροφή, με συνέπειες που πληθύνονται και μεγεθύνονται σαν χιονοστιβάδα ή κύμα παλιρροϊκό: εκατοντάδες χιλιάδες από τον ενεργό πληθυσμό της χώρας βιώνουν τον εφιάλτη της ανεργίας. H τολμηρή και δημιουργική μερίδα της κοινωνίας μας, οι μικροί και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, εξοντώνονται μεθοδικά. Oι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και οι συνταξιούχοι απειλούνται με μεταχείριση δουλοπάροικων. Tο πιο βασανιστικό απ’ όλα είναι η άγνοια για το τι θα ξημερώσει και ο πανικός της αβεβαιότητας για το αύριο. Οπως έχουν τονίσει όλοι σχεδόν οι μεγάλοι πολιτικοί στοχαστές, πέρα από την υστέρηση, τη φτώχεια κ.λπ., αυτό που μπορεί να οδηγήσει σε έκρηξη μια κοινωνία είναι το αίσθημα της βαθιάς αδικίας.
Πολλοί από τους δυσαρεστημένους πολίτες ισχυρίζονται πως παλεύουν εναντίον μιας ολόκληρης τάξης πολιτικών. Σε ένα πανό των «Αγανακτισμένων» έξω από τη Βουλή υπήρχε καταγεγραμμένη η ερώτηση: «Πόσα αργύρια πήραν οι πολιτικοί για να πουλήσουν το έθνος;». Ομως, τέτοιες διαμαρτυρίες υποδηλώνουν απλώς μία ώριμη απόρριψη του πελατειακού συστήματος της χώρας. Μπορεί να γίνει κάτι παραπάνω, εκτός από οικονομικά προγράμματα, σχεδιασμένα να αποτρέψουν την άμεση καταστροφή; ΟΧΙ.
Οταν τελειώσει η δική μας βαθιά οικονομική, πολιτική, κοινωνική και εθνική κρίση, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μια μεταλλαγμένη κοινωνία, η οποία σε τίποτα δεν θα μοιάζει με αυτήν που ξέραμε πριν από την κρίση. Ορισμένα χαρακτηριστικά που κρατούν τους πολίτες στη θέση του κοινωνικού υποκειμένου φοβούμαι ότι δύσκολα θα χωρούν στη νέα κοινωνία.
Σε όλες τις βαριά χρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης που καλούνται να συμβάλουν στη διάσωση του διπλανού τους, αρχίζει να διαγράφεται ένας εφιάλτης. Και όσο το πρόβλημα ήταν περιορισμένο στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, που αντιπροσωπεύουν μικρά ποσοστά της ευρωπαϊκής οικονομίας, η κατάσταση ήταν σχετικώς διαχειρίσιμη. Ομως, τώρα, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου για την Ισπανία... Το «μοιραίο» λάθος των Βρυξελλών ήταν πως οι ηγέτες της Ευρωζώνης παραδέχθηκαν ότι είναι δυνατόν χώρες όπως η Ελλάδα να κηρύξουν έστω και μερική πτώχευση.
Ναι, υπάρχουν κίνδυνοι που υπερβαίνουν κατά πολύ την Ελλάδα. Οι ισχυροί της Ευρωζώνης εξαναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν ότι η κρίση χρέους δεν είναι ελληνικό ή έστω μεσογειακό, αλλά παν