Το «τουρκικό δράμα» και οι κίνδυνοι εθνικής ασφαλείας για την Ελλάδα

22:40 19/8/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Με αμείωτο ρυθμό συνεχίζει η Τουρκία τις επιθετικές της ενέργειες στην Κουρδική περιοχή του βορείου Ιράκ, τα διλλήματα όμως που αντιμετωπίζει η Άγκυρα και η δραματική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η τουρκική εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να κρυφτεί από αυτές τις κινήσεις εντυπωσιασμού…

Δεκαέξι συνολικά μαχητικά καθώς και...
μονάδες πυροβολικού συνέχισαν να πλήττουν επί «δικαίων και αδίκων» στα πλαίσια της επίδειξης δύναμης που επιχειρεί η Άγκυρα, μετά τις συνεχείς και αμείωτες απώλειες ανθρώπων και υλικού λόγο της επιθετικής δράσεις των μαχητών του ΡΚΚ.

Σύμφωνα με το τουρκικό Γενικό Επιτελείο το πυροβολικό έχει πλήξει συνολικά 168 επίγειους στόχους ενώ μόνο εχθές από αέρος έχουν πληγεί 60 στόχοι σε δύο κύματα επιθέσεων.



Με τον τρόπο αυτό οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις υλοποιούν την απειλή του… σουλτάνου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πως έχει «χάσει την υπομονή του» με αποτέλεσμα να έχει αποφασίσει να «απαντήσει αποφασιστικά» στην «κουρδική προκλητικότητα», την οποία βαφτίζει φυσικά ως «τρομοκρατία».

Σύμφωνα με τα απολύτως ελεγχόμενα κρατικά Μέσα οι αεροπορικές επιδρομές έχουν επικεντρωθεί στο όρος Καντίλ του Βορείου Ιράκ ή Νοτίου Κουρδιστάν – διαλέξτε όποιο όνομα θέλετε, χωρίς όμως να δίνονται περεταίρω πληροφορίες. Θα πρέπει να υπογραμμιστεί πως η πρωτοβουλία της Τουρκίας να πλήξει στόχους μέσα στο έδαφος του Ιράκ, αποτελεί σοβαρότατη κλιμάκωση της έντασης αφού η τελευταία φορά που επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο ήταν τον Ιούλιο του 2010.

Είναι σαφές πως η κυβέρνηση του Ρ. Τ. Ερντογάν δεν έχει άλλη επιλογή από το να ακολουθήσει σκληρή και άκαμπτη στάση στο Κουρδικό και για έναν ακόμα λόγο πέραν του ζητήματος της «απάντησης» στους Κούρδους για τις συνεχείς απώλειες και ήττες που προξενούν στις τουρκικές δυνάμεις. Η εσωτερική αντιπαράθεση με τους στρατιωτικούς σίγουρα δεν του επιτρέπει να ακολουθήσει μία διαλλακτική στάση στο θέμα των Κούρδων, τακτική η οποία θα μπορούσε να υιοθετηθεί αφού το ιδεολόγημα του πανισλαμικού νεοθωμανισμού το προκρίνει. Αντιθέτως η προσπάθεια το να μην κατηγορηθεί ως «προδότης» ή «μειοδότης» από τους πολιτικούς και ιδεολογικούς του αντιπάλους λειτουργεί ως καταλύτης στην στάση που κρατά αυτή τη στιγμή αναφορικά με την αντιμετώπιση του κουρδικού προβλήματος.

Φεύγοντας από το επίπεδο της εσωτερικής αντιπαράθεσης Νεότουρκων-Κεμαλικών και Πανισλαμιστών-Νεοθωμανών, το δραματικό αδιέξοδο της τουρκικής πλευράς είναι εμφανές. Τι ακριβώς θα καταφέρουν με χτυπήματα του συγκεκριμένου είδους αναφορικά με τον περιορισμό του ΡΚΚ, η εμπειρία των τελευταίων 27 ετών λέει πως δεν πρόκειται να καταφέρουν τίποτα απολύτως.

Άρα, εάν ο Ερντογάν πιεστεί ακόμα περισσότερο τόσο από την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με το ΡΚΚ όσο και με τους Κεμαλικούς, είναι δυνατόν να διατάξει την διενέργεια εισβολής στο Βόρειο Ιράκ στο πρότυπο των επιχειρήσεων παρελθόντων ετών; Με άλλα λόγια εάν οι σημερινές επιχειρήσεις δεν αποτελούν απλά κινήσεις εντυπωσιασμού, οπότε και μ