Τώρα είναι η ώρα της Ιστορίας και όχι του Αναθέματος

20:26 26/10/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *

Το ανάθεμα προκύπτει από την κριτική της πολιτικής πρακτικής, στο βαθμό που η μεταρρύθμιση που προκαλείται μέσω αυτής εκλαμβάνεται ως κατάρα. Το ανάθεμα είναι ξαδέλφι της τυφλής ή απολιτικής βίας.

Ο λαός γράφει ιστορία στο βαθμό που αντιμετωπίζει κριτικά την καθεστωτική μεταρρύθμιση, ως πολιτική πρακτική κοινωνικής απορρύθμισης και κυριαρχίας μιας ελίτ.

Αυτή η διαφορά είναι κρίσιμη στη φάση του πολιτικού και κοινωνικού μετασχηματισμού που πλέον εισερχόμαστε εντατικώς, εκόντες-άκοντες. Δεν χάλασε ο κόσμος που το καθεστώς και οι....

οργανικοί ή περιστασιακοί πελάτες του μας αγνόησαν όλη αυτή την περίοδο καταλήγοντας στην πλέον δυσοίωνη χρεοκοπία που γνώρισε το ελληνικό κράτος. Αλίμονο και να καταλάβαιναν τι λέγαμε όταν προτείναμε διαπραγματευτικές τακτικές αποφυγής της πτώχευσης, ή όταν αργότερα, κάπου στη μέση του 2009, προβάλαμε την ανάγκη για άμεση αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της χώρας με ελληνική πρωτοβουλία και σχεδιασμό και πρόβλεψη για αναχρηματοδότηση του υπόλοιπου από ευρωπαϊκούς θεσμούς με ταυτόχρονη θέσπιση μακροχρόνιας αποπληρωμής, ή ακόμη όταν στο τέλος βλέποντας την απομόνωση της χώρας μας και τους κινδύνους αποικιοποίησής της στην ΕΕ προτείναμε την ανάπτυξη μιας στρατηγικής αυτόνομης ανάπτυξης έξω από τους θεσμούς του Συμφώνου Σταθερότητας και πιθανότατα έξω από την ΕΕ!

Αλίμονο να αφομοίωνε ένα καθεστώς πατρώνων-πελατών αυτή τη λογική που δεν σύνεστηνε θεωρία, δεν αναπαριστούσε κάποια θεωρία και δεν βασιζόταν στη λογική της «λύσης προβλημάτων», όπως την υπερασπίζεται ο διάχυτος νεοφιλελευθερισμός μέσω του «learning by numbers»! Αλίμονο και τρισαλίμονο να αποδεχόντουσαν οι επιμέρους δομές του καθεστώτος, οι οποίες ταυτόχρονα αποτελούν πολιτισμικές και αντιληπτικές δομές τι προσπαθούσαμε να πούμε! Αν καταλάβαιναν τότε το ελληνικό καθεστώς δεν θα ήταν πραγματικότητα, αλλά απλώς μια αφηρημένη έννοια (abstract idea) στο μυαλό μου.

Δυστυχώς, το πελατειακό καθεστώς στην Ελλάδα δεν αποτελεί μια αναλυτική κατηγορία για τον γράφοντα και αρκετούς άλλους «συνοδοιπόρους», αλλά μια σκληρή, άκαμπτη, βαθιά ριζωμένη στη κοινωνία δομή εξουσίας και αναπαράστασης ισχύος. Μια δομή που παράγει και πολιτισμό και κοσμοαντίληψη, όπως επίσης και βασική ατομική αντίληψη. Αυτή είναι η αφανής, ύπουλη και πρόστυχη δομή η οποία δεν αντιμετωπίζεται σήμερα στο πλαίσιο του παραδοσιακού «διχασμού» αριστερά-δεξιά!

Απαιτείται μια άλλη λογική προσέγγιση, που θα εκφράζεται στρατηγικά περικλείοντας μια σύγχρονη διαλεκτική των σχέσεων εξουσίας στον τόπο μας. Αυτό δεν αντιφάσκει πουθενά με την γενική θεώρηση του Μαρξ και θα μπορούσε να θεωρηθεί εμπλουτισμός του μαρξισμού με στοιχεία αντιπατριαρχικά και μια ανάλυση που εστιάζει στην στρατηγική ως εργαλείο χειραφέτησης και όχι ως σύστημα χειραφέτησης του λαού. Μιλώ για την οδό προς που συμφιλιώνει την ισότητα με την ελευθερία στην κατεύθυνση προς τον σοσιαλισμό και όχι για κάποιας μορφής σοσιαλιστική επαν