Τουρκική Δημοκρατία: Η φαντασίωση του νεο-οθωμανισμού, η αδυσσώπητη πραγματικότητα και η γλώσσα του εμπορίου.

15:51 14/10/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Οι Τούρκοι Ισλαμιστές επένδυσαν για πάρα πολλά χρόνια σε ένα σύγχρονο και πολιτισμένο πρόσωπο της Τουρκικής Δημοκρατίας απέναντι στην Ευρώπη, στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες (ιδιαίτερα του Καυκάσου), την Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική, με μια και μοναδική εξαίρεση: Την Κυπριακή Δημοκρατία.

Για να «οικοδομηθεί» το νέο προσωπείο της....
Τουρκικής Δημοκρατίας χρειάστηκαν θυσίες που ήταν αδιανόητες στο τουρκικό κατεστημένο για ολόκληρες δεκαετίες: Φιλελευθεροποιήθηκε η τουρκική οικονομία, βελτιώθηκε σημαντικά ο τομέας της ατομικής, κοινωνικής και θρησκευτικής ελευθερίας, υιοθετήθηκε

η μετωπική σύγκρουση με το στρατιωτικό κατεστημένο αλλά και το Βαθύ Κράτος και διαφημίστηκε σε όλους τους τόνους η πολιτική «μηδενικών προβλημάτων» με όλους τους γείτονες και με την εξαίρεση (πάντα) της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Όλα αυτά είχαν μεγάλη απήχηση και έτυχαν μεγάλης υποστήριξης από το τουρκικό εκλογικό σώμα και την τουρκική κοινωνία. Είχαν όμως και την αρνητική τους πλευρά: Ενίσχυσαν τις «αυτοκρατορικές» βλέψεις της ηγετικής ομάδας των Ισλαμιστών (Ρετζέπ Ταγίπν Ερντογάν, Αμπτουλάχ Γκιούλ και Αχμέτ Νταβούτογλου) που δεν κρύβουν καθόλου την νεο-οθωμανική τους μεγαλομανία. Ονειρεύονται μια σφαίρα επιρροής της νεο-οθωμανικής τους αυτοκρατορίας που θα ξεκινάει από τις παρυφές της κεντρικής Ευρώπης και τα Βαλκάνια, θα συνεχίζεται στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Διόρυγα του Σουέζ και θα φθάνει μέχρι τον Ινδικό ωκεανό. Όλα αυτά με την γνωστή «οθωμανική πρακτική» της επέκτασης και της επιβολής με το ζόρι (απειλή ή βία) σε αντίθεση με τα κούφια λόγια περί «μηδενικών προβλημάτων» που απευθύνονται δεξιά και αριστερά.

Στην φαντασίωση της «επανασύστασης» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας «προσαρμοσμένης» στις ανάγκες της σύγχρονης εποχής, υπάρχουν δύο σημαντικά εμπόδια:

Το πρώτο εμπόδιο είναι η Κυπριακή Δημοκρατία. Είναι πλέον ιστορικά αποδεδειγμένο πως οι Τούρκοι (που όχι στο μακρινό παρελθόν έψαχναν στον χάρτη για να βρούν που βρίσκεται η Κύπρος) έβαλαν πόδι στο μαρτυρικό νησί της Αφροδίτης το 1974 με την καθοδήγηση των Βρετανών (που δεν διστάζουν ακόμα και μπροστά στα πιο φριχτά εγκλήματα προκειμένου να «διατηρήσουν» τις βάσεις τους στην Κύπρο) και την υποστήριξη των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Η όρεξη βέβαια των Τούρκων στρατηγών και πολιτικών άνοιξε τόσο πολύ ώστε ήθελαν ολόκληρη την Κύπρο, αλλά τα συμφέροντα αυτών που τους έβαλαν στο νησί επέβαλαν να έχουν στην διάθεσή τους τόσο τους Ελληνοκύπριους όσο και τους Τουρκοκύπριους (διαίρει και βασίλευε) ώστε να μπορούν, ανάλογα με τις συνθήκες, να «χρησιμοποιούν» πότε τον ένα και πότε τον άλλο. Έτσι, η μισή (κατεχόμενη) Κύπρος εποικίστηκε σταδιακά από πεινασμένους Τούρκους που κατέφθασαν από τα βάθη της Ανατολής και μετέτρεψαν τους Τουρκοκύπριους σε «πολίτες δεύτερης κατηγορίας».

Η ελεύθερη όμως Κύπρος εντάχτηκε στην Ευρωπαική Ένωση (θα αναλάβει μάλιστα το 2012 την προεδρία της ΕΕ για 6 μήνες) και επι πλέον δεν ενδίδει σε οποιαδήποτε «λύση» του Κυπριακού που δεν θ