ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

04:35 5/7/2011 - Πηγή: Ksipnistere

« Στη φοιτητριούλα που σ’ έχει ερωτευθεί, θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή…» Σαββόπουλο άκουγα όταν ο γιος μου ο μεγάλος ρώτησε την άποψή μου για το τι να γίνει όταν μεγαλώσει.

Χαμήλωσα τη μουσική, στριφογύρισα στο μυαλό μου τις κλίσεις και τις τάσεις του, τις βαθμολογίες που έχει φέρει από το σχολείο, αλλά και τις ενοράσεις μου για τις....
πιθανές κενές θέσεις εργασίας της αυριανής κοινωνίας μας.

Δήθεν πλήρης σοφίας, του απαντώ: « Να γίνεις κάτι που να σε γεμίζει.» Μιλάμε ότι αισθάνθηκα σαν τις ευθείες θεωρίες του Κομφούκιου, του Ζαρατούστρα και του Πυθαγόρα που συναλήθευσαν

σε κοινό σημείο με την πεντηκονταετή περιδιάβαση μου επί του πλανήτη.

Κι επειδή ο μεγαλύτερος πάντα βιάζεται για την απορρόφηση των συμβουλών του από τον μικρότερο, προχώρησα: « Τι θα σου άρεσε να γίνεις; »

Και το παιδί, δεν μπορώ να πω, απάντησε: « Θέλω να γίνω πολιτικός. Θέλω να ξέρω πάντοτε τα πάντα. Ακόμη και σε περίοδο ύφεσης, να μην έχω θέμα δουλειάς. Με μια τετραετία στη βουλή να εξασφαλίζω ισόβια σύνταξη. Να μην έχω άγχος. Να μην μου μετράει κανείς την παραγωγικότητα και να έχω δωρεάν δημόσια φρουρά όπως τώρα που παρατηρώ ότι τους την πέφτει ο κόσμος. Πάντως λιγότερο φοβούνται σε σχέση με μας που δεν μας ξέρει κανείς.»

Μεγαλώνει το παιδί κι απλώνει μια σκέψη. Να το αποπάρω; Αλλά και πώς ακριβώς να του εξηγήσω , χωρίς να γίνω αντιδραστικός, ότι πολιτικός σημαίνει να παρατήσεις τις ικανότητές σου και να γίνεις απόφοιτος της ανωτάτης κοροϊδευτικής; Κι ότι πρέπει να συμφθείρεσαι με κόσμο που θεωρεί ότι τον υπηρετείς. Περιορίζομαι να σκεφτώ ότι αν το παιδί θέλει τόσο πολύ την πολιτική, ας τελειώσει τουλάχιστον μια σχολή και μετά ας εξαργυρώσει το πτυχίο του ή το ενδιαφέρον του για τα προσωπικά κοινά με όποιο αντάλλαγμα της συνείδησης του. Και στο φινάλε, μπορεί και να αρχίζει να πήζει και το μυαλό του και να το ξανασκεφτεί. Κοντά στα τριάντα θα φτάνει. Ακόμα με μένα θα μιλάει; Ας μιλάει με τη μάνα του όπως ο πρωθυπουργός. Εμένα μακάρι να μου σηκώνεται ακόμα και νάμαι με καμιά αεροσυνοδό, έστω εδάφους Πίπες δεν παίρνονται μόνο σε κενά αέρος.

Αλλά, μου μπήκε η ερώτηση του παιδιού. Και μ’ έπιασαν οι σκέψεις. Πραγματικά, πού τα μάθανε όλα οι πολιτικοί; Υπάρχει μυστική σχολή στην οποίαν μπαίνεις χωρίς να δίνεις εξετάσεις; Γιατί να ταλαιπωρείται κατακαλόκαιρα με διαβάσματα, ενώ μπορώ να το γράψω σε κάποια κομματική κλαδική; Γιατί να μην του δώσω την δυνατότητα να ανασχηματίζεται χωρίς κανένας να μπορεί να καταλάβει αν πέτυχε ή αν απέτυχε σε κάποιο πόστο; Γιατί να μην έχει την καλημέρα του ήρεμη κι εξασφαλισμένο μεθαύριο μέσω κόμματος;

Είσαι ας πούμε γιατρός. Έτσι και σου δώσουνε μια απλή μαθηματική εξίσωση, την έκατσες την βάρκα. Ή είσαι δικηγόρος. Αν σου πουν να κάνεις την πιο απλή χειρουργική τομή, τρέχα γύρευε. Είσαι πολιτικός με πτυχίο οικονομικών; Κανένα πρόβλημα. Εύκολα κουλανδρίζεις το περιβάλλον. Είσαι πολιτικός συνταγματολόγος; Άνετα μαθαίνεις μέσα σε ένα σαββατοκύ