Βόλι, ψήφος και ... πουρές

03:45 12/3/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Γράφει η Λιάνα Κανέλλη
Στην προεκλογική φρεσκοκουρεμένη πατρίδα μας, δύο γραμμές παραγωγής έχουμε σε κυριολεκτικά τρομακτικούς ρυθμούς να λειτουργούν. Η μία βγάζει στην αγορά το ένα κόμμα και το άλλο κίνημα με τη σέσουλα και διαδικασίες του κατεπείγοντος.

Ωσάν όλα, σε συνθήκες δημοκρατικότατης εξαθλίωσης του πληθυσμού, να πρέπει να συμμετάσχουν, να....
προλάβουν δηλαδή, όχι στο γολγοθά αλλά στην πολυδιαφημισμένη ανάσταση των κουρεμένων.

Η άλλη γραμμή παραγωγής βγάζει σε πολύχρωμη ιδεολογική

συσκευασία μια αλυσίδα φιλάνθρωπων κι ένα στρατό αφυπνισθέντων αστών που είδαν ξαφνικά ότι περικυκλώθηκαν από στίφη πεινασμένων άνεργων κι οργισμένων κοινών θνητών και αυτομαστιγώνονται ή κορδώνονται δημοσίως ότι τώρα ξέρουν και μπορούν να συνεισφέρουν στην απάλυνση του γενικευμένου πόνου. Ξερατό. Η υποκρισία σε πληθωριστικό τύπωμα άκρως χρήσιμων νομισμάτων «ίματζ» με την αφεντομουτσουνάρα του καθενός στη θέση της κορόνας και αντίτιμο την ανάγκη των μαζών που την ποιούν φιλοτιμία…

Στην ποιητική των δρόμων οι πιο πεπειραμένοι, αυτοί που πέρασαν μια ζωή με πολέμους, κατοχή πραγματική, εμφύλιο και χούντα, μεταπολιτευτική φούσκα προσωρινής καταναλωτικής ευημερίας και προκάτ δημοκρατία, άνθρωποι με εγγόνια, μικρές συντάξεις και μεγάλα βάσανα, συνταξιοδοτημένοι με την υποκειμενική και αντικειμενική ανάγκη να ζήσουν με ό,τι υπολείμματα αξιοπρέπειας και περηφάνιας τους έχουν απομείνει, είναι αμείλικτοι όταν θυμούνται.

Αμείλικτοι. Ο ένας θα σου πει, με κείνο το γερασμένο χαμόγελο της καυστικής, σαρκαστικής κι επεξεργασμένης εμπειρίας, μέσα σε πέντε λέξεις την πολιτική των ημερών, εξοντώνοντας και τον τελευταίο καθηγητή κι αναλυτή απ’ αυτούς που κατέκλυσαν ως νέες «περσόνες» τα μάτια και τ’ αυτιά των μυριάδων έγκλειστων στον ξεφτιλισμένο καπιταλιστικό παράδεισο του 21ου αιώνα. «Αμα δουν κάποιον να λυπάται τον πεινασμένο τον λένε φιλάνθρωπο. Αμα κάποιος ρωτήσει γιατί πεινάει ο άνθρωπος, τον λένε κομμουνιστή…».

Ο άλλος, δημόσιος υπάλληλος, στα 89 του, με μυαλό ξουράφι, χειριστής και υπολογιστών, που σημαίνει με όραση και ακοή και μνήμη (χωρίς αλτσχάιμερ ή πάρκινσον ή τέλος πάντων τις «φυσικές» ατέλειες της ηλικίας) και πάντως οπωσδήποτε χωρίς την εξοντωτική αλλοτρίωση που φέρνει τους ανθρώπους στη θέση να διαφημίζουν τη νομοτέλεια «δεν αλλάζει τίποτα», καλμάροντας έτσι τις δικές τους τύψεις, αδυναμίες και καταθλίψεις, είναι κυνικά προειδοποιητικός. «Με ένα βόλι μπορείς να σκοτώσεις έναν εχθρό.Με μια ψήφο μπορείς να σκοτώσεις το παιδί σου»!!!

Μ’ αυτές τις… οδηγίες της ζωής έχει καθείς και καθεμιά τη ρεαλιστικότερη κι αντικειμενικότερη ανάλυση της πραγματικότητας. Δεν είναι ανάγκη να ξέρεις οικονομικά της σχολής του Σικάγου, της Φρανκφούρτης ή του Λονδίνου για να συνειδητοποιείς γιατί πεινάς. Και δεν τολμάς να πας στην κάλπη, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, χωρίς τη συναίσθηση ότι η ψήφος σου είναι εν τέλει βόλι, που σήμερα τη ρίχνεις κι αύριο σου τρώει το παιδί και δεν μπορείς να το πενθείς ανάμεσα