Ξεκινώντας τον Αγώνα...

02:15 28/4/2011 - Πηγή: Ksipnistere

 Εκείνη είναι χωρίς όπλο...εμείς όμως??? Έχουμε ακόμα τη φωνή...μπορούμε να φωνάξουμε δυνατά, μπορούμε να πολεμήσουμε όχι για Εκείνη μόνο...αυτό δεν θα το ήθελε, θα πολεμήσουμε για να βρεθεί η Αλήθεια...για όλους.

"Καιρό αντιλαμβανόμουν ότι κάτι μου έλεγε...δεν ήθελα να ρωτάω...ποτέ δεν το έκανα...ήθελα να νιώθω κάθε φορά τη διαδικασία του ξετυλίγματος...να ρουφάω κάθε ανάσα...κάθε παύση της...έτσι αντιλαμβανόμουν καλύτερα το βάθος της....
σκέψης.
Καθώς ο χρόνος περνούσε ένιωθα πως θα ακούσω τελικά κάτι που δεν ήθελα, κάτι που φοβόμουν...ακόμα χειρότερα κάτι στο οποίο δεν

θα είχα τίποτα να πω...
Το πιο επίπονο σε μια διαδικασία πόνου είναι τη στιγμή που κάποιος σου τον εξομολογείται...τις περισσότερες φορές υπάρχει αντίλογος σε κάποιες όμως δεν υπάρχει...
Έτσι συνέβη και με Εκείνη...όταν πια ολοκλήρωσε όλες τις εκρεμμότητες, τότε μου μίλησε για το Χρέος, για την Τιμή, για τον Αγώνα που καλούνταν να δώσει...
Πονούσα αλλά μου ήταν αδύνατον να μιλήσω...η ψυχή μου κραύγαζε αλλά η φωνή μου δεν έβγαινε...
Άλλη μια φορά στο παρελθόν κλήθηκα να περπατήσω μαζί με το πόνο χωρίς να μιλάω...χωρίς να του φωνάζω φύγε...χωρίς να το σπρώχνω, χωρίς να έχω κάτι να του πω αφού ήξερα πως είχε έρθει γιατί δεν υπήρχε άλλη επιλογή

Μου μίλησε για αυτό που καλούνταν να πράξει...θα σταμάταγε να τρώει...χιλιάδες λέξεις πλημμύρισαν το είναι μου...αλλά μια ήταν πιο δυνατή...η απώλεια.
Η απώλεια Της θα μου έκοβε τα φτερά για δεύτερη φορά...
Ξεκίνησα να διαβάζω την αναλυτική της δήλωση...
...

Από την πρώτη στιγμή, η εμπλοκή μου με την Δικαιοσύνη, δεν σήμαινε, για μένα, ούτε προσπάθεια για την αντιμετώπιση των κατηγοριών, ούτε προσπάθεια για την απαλλαγή μου· πολύ, δε, περισσότερο, δεν σήμαινε προσπάθεια για την όποια ελάφρυνση της θέσης μου.

Η εμπλοκή μου με την Δικαιοσύνη σηματοδότησε, για μένα, την έναρξη αγώνα για την ανόρθωση της τιμής, κ σαν τέτοιον αγώνα, τον αντιμετωπίζω κ αγωνίζομαι επί χρόνια .
Αφού οι δικαστικές αρχές δεν είχαν διατάξει την διεξαγωγή της έρευνας, ξεκίνησα αυτόν τον αγώνα, στερούμενη το μοναδικό όπλο για την αξιόμαχη συμμετοχή μου.
Ωστόσο, ξεκίνησα τον αγώνα έχοντας δύο κεφάλαια : τον αυτοσεβασμό κ την ελευθερία μου,
Επειδή, όμως, ο αυτοσεβασμός είναι αδιαπραγμάτευτος, η μονοσήμαντη διέξοδος -κατά οξύμωρο σχήμα, αφού ισοδυναμούσε με τον εγκλεισμό μου- ήταν να ενεχυριάσω την ελευθερία μου, πράγμα, που έκανα, καθώς παρουσιάσθηκα στον Ανακριτή, χωρίς να έχει προηγηθεί, ούτε κλήτευση, αλλά ούτε κ απαγόρευση εξόδου μου από την χώρα.
Ενεχυρίασα, εν πλήρει συνειδήσει, λοιπόν, την ελευθερία μου, υποβάλλοντας, παράλληλα, το πρώτο στην – αδιανόητη, ακόμη, τότε- θλιβερή xορεία της άκαρπης επανάληψης, αίτημα για διεξαγωγή έρευνας.
...

Έγραφε πάντα με απόλυτη συνέπεια με Εκείνη...τα μάτια μου άγγιζαν τις λέξεις και στα αυτιά μου ηχούσε η φωνή Της...έβλεπα την λάμψη της και πάλι...ναι είχε ενεχυριάσει τον εαυτό της