ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

01:41 4/8/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Γράφει ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ Πρέσβυς ε.τ.

Η πικρή αλήθεια πίσω από τις αποφάσεις της έκτακτης Συνόδου Κορυφής

Μιλώντας για την πολιτική τέχνη στο έργο του «Πρωταγόρας», ο Πλάτων καταφεύγει σ' έναν α
πό τους ωραίους φιλοσοφικούς μύθους που χρησιμοποιεί στους Διαλόγους του.
Ήταν, λέει, μια εποχή που οι θεοί υπήρχαν και οι θνητοί δεν υπήρχαν. Όταν ήρθε ο ειμαρμένος χρόνος για τη....
γένεσή τους, ο Προμηθεύς έκλεψε από την Αθηνά και τον Ήφαιστο την έντεχνη σοφία και το πυρ και τους τα έδωσε ως πόρο και τέχνη ζωής. Έτσι, λέει, ο άνθρωπος απέκτησε την περί τη ζωή σοφία.

Δεν είχε όμως την τέχνη την πολιτική. Την τελευταία την είχε ο Ζευς.
Οι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν σε πόλεις για να προστατεύονται από τα θηρία. Οι συγκρούσεις όμως και οι «αλληλοφθορίες» μεταξύ τους έφτασαν σε τέτοιον βαθμό, που ο Ζευς ανησύχησε ότι θα εξέλιπε το ανθρώπινο γένος. Κάλεσε, λοιπόν, τον Ερμή και τον έστειλε να φέρει στους ανθρώπους την τέχνη την πολιτική, με τη μορφή της αιδούς και της δίκης.
Σε ποιους να τη δώσω; τον ρώτησε ο Ερμής. Σε ορισμένους, όπως μοιράζουμε τα ταλέντα; Όχι, απάντησε ο Ζευς. Να τη δώσεις σε όλους. Όλοι έχουν ανάγκη από την αιδώ και τη δίκη. Έτσι θα μπορούν να έχουν οι πόλεις ευταξία και οι άνθρωποι δεσμούς που να δημιουργούν αλληλεγγύη και φιλία μεταξύ τους.

Από ποιον Δία
να ζητήσει κανείς σήμερα
να ξαναστείλει τον Ερμή
για να επανορθώσει
το νόημα της πολιτικής;
Πάνω από την πολιτική υπερίσχυσαν σήμερα οι λεγόμενες αγορές και η κερδοσκοπική ασυδοσία ενός ανεξέλεγκτου διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, κατά πλήρη εκτροπή από τον παραδοσιακό παραγωγικό καπιταλισμό. Από ποιον Δία να ζητήσει κανείς σήμερα να ξαναστείλει τον Ερμή για να επαναφέρει την πολιτική της αιδούς και της δίκης; Να επανορθώσει το νόημα, το ηθικό σθένος και την καλώς νοούμενη λειτουργία της πολιτικής;
Ειδικότερα σε ό,τι αφορά την Ευρώπη, η Ευρωπαϊκή ιδέα απήχθη κυριολεκτικά. Χρησιμοποιήθηκε ως Δούρειος Ίππος για την επιβολή ως καθεστώτος ενός ακραίου νεοφιλελευθερισμού, που παρουσιάσθηκε ως δήθεν αναπόφευκτος για την κοινή ευρωπαϊκή αγορά και την ευρωπαϊκή οικοδόμηση.
Με την ίδια λογική, η Ευρωπαϊκή Ένωση ταυτίσθηκε, στη συνέχεια, με την παγκοσμιοποίηση. Είναι προφανής, εντούτοις, η αντίφαση και ο παραλογισμός που ενέχει η σύγχυση μιας περιφερειακής αγοράς, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, με την παγκόσμια αγορά.

Ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός υπονομεύει τις ισότιμες σχέσεις μεταξύ των χωρών-μελών και ενισχύει τις κυριαρχικές τάσεις των ισχυροτέρων χωρών. Πολύ περισσότερο όταν η κοινή αγορά δεν εδράζεται σε πραγματική πολιτική ένωση, που παράγει εξ ορισμού συνεργατική αλληλεγγύη. Όταν επίσης τα ανοικτά σ' όλο τον κόσμο σύνορα θέτουν σε δεινή θέση τις λιγότερο ανταγωνιστικές χώρες-μέλη.
Η προώθηση της ενότητας των αγορών, χωρίς την παράλληλη και ισότιμη πολιτική ένωση, καταλήγει σε συσχετισμούς ισχύος της αγοράς. Σε κυριαρχία δηλαδή των ισχυροτέρων κ