Υπάρχει Ροπή στο ατύχημα;

13:41 11/5/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Πρόσφατα δραματικά ατυχήματα με τραυματισμούς και, δυστυχώς,
και απώλεια ζωής, με οδηγούν σήμερα να φέρω και πάλι στην επικαιρότητα
μερικές σκέψεις μου για το θέμα της ροπής προς το ατύχημα μέσα από τα
blogs!
Σήμερα Απεργούν ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και απεργούν μαζί (εθιστήκαμε πια
στο «μούγκα στη στρούγκα» με «blackout»)….τα ΜΜΕ!
Είναι αλήθεια αναμφισβήτητη όσο και τραγικά δραματική ότι
καθημερινά αποδεκατιζόμαστε σε εθνικούς και επαρχιακούς δρόμους της
ελληνικής επικράτειας σε μεγέθη και.....
με ρυθμούς που μας διασφαλίζουν,

τι
κρίμα, πανευρωπαϊκές πρωτιές. Για το λόγο αυτό θέλω να προβληματίσω
εσάς τους φίλους και τις φίλες μου bloggers στο θέμα της ροπής μας σε
ατυχήματα που κοστίζουν αρτιμέλεια ή ζωές.
Το ατύχημα, εργατικό, οδικό ή άλλης μορφής, ως απρόβλεπτο και
ταυτόχρονα δυσάρεστο γεγονός που απολήγει σε υλικές ζημίες, σωματικές
βλάβες ακόμη και στο θάνατο αποτελεί ιστορικό δεδομένο όλων των
κοινωνιών. Κάθε ατύχημα έχει τις δικές του ιδιομορφίες, αλλά γενικά τα
ατυχήματα οφείλονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες ενδογενών και εξωγενών
παραγόντων για το άτομο .
Σε παγκόσμια κλίμακα ο θάνατος από ατύχημα έχει την ΠΡΩΤΗ θέση
ξεκινώντας από παιδιά 3 ετών μέχρι και ενήλικες των 40 περίπου ετών, και
στη συνέχεια την πρωτιά παίρνουν τα καρδιοαγγειακά νοσήματα, καρκίνοι
και εγκεφαλικά επεισόδια.
Πέρα από την επώδυνη για άτομα και πραγματικότητα της
απώλειας ζωής, τα ατυχήματα ευθύνονται και για τεράστιες οικονομικές
και ψυχοκοινωνικές επιβαρύνσεις καθώς τα θύματά τους απαιτούν
ιατρονοσηλευτική φροντίδα σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, μακρόχρονη
μετά τραυματική υποστήριξη και τεράστιες απώλειες παραγωγικότητας.
Το ενδιαφέρον ψυχολόγων και κοινωνιολόγων έχει επικεντρωθεί
ερευνητικά σε τρείς άξονες προβληματισμού:

1) σε ατυχήματα παιδικής και εφηβικής ηλικίας,
2) σε ατυχήματα στο χώρο εργασίας και,
3) σε οδικά ατυχήματα.

Καλώ την προσοχή σας πρώτα στην έννοια της «ροπής προς το ατύχημα»
και μετά στα ψυχοκοινωνικά δεδομένα του εντοπισμού των ατόμων που
έχουν τον τύπο προσωπικότητας που προδιαθέτει για τέτοια ροπή και τις
μεθόδους και τα μέσα αποτροπής της επικίνδυνης συμπεριφοράς τους.
Η έννοια της «ροπής προς το ατύχημα» ως ιδιομορφία που χαρακτηρίζει
κάποια άτομα είναι δημιούργημα του 20ου αιώνα. Κάποιοι θεωρούν ότι
την έννοια «της ροπής στο ατύχημα» εισήγαγαν για πρώτη φορά οι Μ.
Greenwood και H. Woods στην εργασία τους με βιομηχανικά ατυχήματα που
δημοσιεύθηκε το 1919 ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι η έννοια σχετίζεται με

το μνημειώδες ερευνητικό έργο του Karl Marbe που πρώτο-δημοσιεύθηκε
μέσα στα γενικότερα πλαίσια επιδημιολογικών ερευνών το 1926.
Από τότε μέχρι και σήμερα όλοι οι ερευνητές αναλύοντας στατιστικά
δεδομένα βιομηχανικών κ