Ζωή και μέλλον από το θάνατο και τη θυσία...

19:43 8/4/2012 - Πηγή: Ksipnistere

«Αυτούς που μας έφεραν έως εδώ ποιος θα τους δικάσει. Χωρίς εργασία. Χωρίς σύνταξη. Χωρίς μέλον για τα παιδιά μου(παιδιά μας)» ήταν το ιδιόχειρο πολιτικό στίγμα του συμπολίτη μας που αφαίρεσε τη ζωή του πριν λίγο καιρό στην Εύβοια. Αιχμές για την ατιμωρησία, την ανεργία, την αμφισβήτηση της κοινωνικής πρόνοιας, την έλλειψη προοπτικής για τους νέους. Όμοιες πολιτικές αιχμές επαναλαμβάνονται με.....
πιο έντονο και διεξοδικό τρόπο στο σημείωμα του Δημήτρη Χριστούλα, που γράφει για «κατοχική κυβέρνηση» , για «αξιοπρεπές τέλος» αντί της μη δυνατής, λόγω ηλικίας, «δυναμικής αντίδρασης».

Η υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας «πριν αρχίσω να ψάχνω σκουπίδια για τη διατροφή μου» και η πίστη ότι «οι νέοι χωρίς μέλλον» θα φέρουν την κάθαρση στην ατιμώρητη πολιτική βία των κυβερνητών, αλληλοσυμπληρώνουν την άμεση πολιτική αναφορά των πράξεων των δύο συμπολιτών μας...

Από τις εκατοντάδες περιπτώσεις αυτοχειρίας των δύο τελευταίων ετών - που κλιμακώνεται η οικονομική κρίση και εξελίσσεται η πολιτική και εθνική μας περιπέτεια - σε αυτές τις δύο περιπτώσεις έφτασαν στη δημοσιότητα ιδιόχειρα σημειώματα τα οποία μάλιστα αποκάλυψαν πολιτικά κίνητρα και έδωσαν πολιτικά μηνύματα. Οπωσδήποτε η απόγνωση και η απελπισία οποιασδήποτε αιτίας μπορούν να οδηγήσουν από μόνες τους στην αυτοκτονία. Αλλά όταν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα προκύπτουν από την πολιτική και οικονομική κατάσταση και οδηγούν σχεδόν σε διπλάσια συχνότητα από παλαιότερα συμπολίτες μας στην αυτοκτονία, τότε γίνεται αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι αυτές οι αυτοκτονίες συνδέονται σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό με την κρίση και με αυτήν την έννοια έχουν και πολιτικό πέρα από τον ιδιαίτερο προσωπικό τους χαρακτήρα.

Αλλά το πιο σημαντικό, που αφορά τόσο την εξουσία όσο και την κοινωνία, είναι αν αυτές οι αυτοκτονίες αρχίζουν πλέον να λαμβάνουν το χαρακτήρα της πολιτικής αυτοθυσίας. Γιατί η συγκυρία ευνοεί την «άνθηση» τους. Οι πολιτικές αυτοθυσίες έρχονται όταν η υπομονή της κοινωνίας έχει εξαντληθεί και επιπλέον μπορούν να συμβάλλουν στη ριζοσπαστικοποίηση του αγώνα τον οποίο σηματοδοτούν με τα έμμεσα και άμεσα μηνύματά τους. Ποια είναι αυτά; Στα δύο ιδιόχειρα σημειώματα υπάρχουν ήδη πολλά από αυτά: ανεξαρτησία, δικαιοσύνη, τιμωρία, δουλειά, υποστήριξη, αξιοπρέπεια, προοπτική. Μα αυτά δεν διεκδικούνται από τους κοινωνικούς αγώνες των «ζωντανών» με επιχειρήματα, διαδηλώσεις και συγκρούσεις; Μπορούν αυτά τα «νεκρά» σώματα να ασκήσουν πολιτική; Μπορούν αυτοί οι «αξιοπρεπείς τρόποι» να αποκτήσουν ανατρεπτική δύναμη; Όταν μάλιστα δεν σπέρνουν το θάνατο στον περίγυρό τους όπως οι πολιτικές αυτοθυσίες των βομβιστών, ούτε συντάσσονται με την άποψη του Γκάντι ότι το να πεθαίνεις είναι πιο γενναίο από το να σκοτώνεις;

Σε ένα ταξίδι μου στην Πράγα ένας νεαρός Τσέχος, ο Γιαν, μας πρόσφερε έναν ιστορικό περίπατο στο κέντρο της πόλης. Και φυσικά αναφέρθηκε στον συνωνόματο και συνομήλικό του, 22χρονο φοιτητή Γιαν Πάλακ, που τον Ιανουάριο του 1969, λίγους μήνες μετά την εισβολή των Ρώσω