4 Χρόνια Μετά….

20:14 6/12/2012 - Πηγή: Neolaia

Της Μάνιας Παπαδημητρίου

Εξάρχεια…Στο παρκάκι τα δέντρα έχουν φουντώσει… Κάθε μέρα που περνάω από ’κεί σκέφτομαι το παιδί… Κοιτώ τα δέντρα και σκέφτομαι το παιδί που πριν τέσσερα χρόνια σκότωσε απέναντι ακριβώς ένας «τρελός»;, «εντεταλμένος»; Ή εντελώς χαπακωμένος, πάντως έχων την ιδιότητα του ειδικού φρουρού, νομίμως οπλοφορών πολίτης των Αθηνών. ΓΙΑΤΙ;

Η χώρα έχει διαλυθεί… Στη γειτονιά μας τα περισσότερα μαγαζιά έχουν εγκαταλειφθεί. Ξεκινάς να πας στο φωτοτυπείο αλλά δεν ξέρεις αν θα το βρεις εκεί… Ο

κόσμος έχει αγριέψει από τα χρέη και τις συνεχώς αυξανόμενες οικονομικές υποχρεώσεις. Οι επαίτες των Εξαρχείων έχουν εξαθλιωθεί και κανείς δεν τους δίνει τίποτα πια. Έχουν αρχίσει να μοιάζουν με σκυλιά… Κι όμως τα δέντρα στο παρκάκι όλο και φουντώνουν. Θαρρείς και ο θάνατος του Αλέξη Γρηγορόπουλου- το αίμα του απέναντι στο δρόμο- έδωσε το δικαίωμα σ’ ένα κομμάτι φύσης να φουντώσει μέσα σε μια πόλη όπου η έννοια φύση είναι τσιμεντομένη και ασφαλτοστρωμένη, θαμμένη μέσα σε τρελά τετράγωνα κουτιά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

Άραγε για πόσο θα μπορούν αυτά τα δέντρα να αναπνέουν; Ακούγονται ήδη πολλά. Ετοιμάζονται πολλά, ετοιμάζονταν εδώ και μια δεκαετία για την περιοχή μας. Η δολοφονία του Αλέξη κάτι σταμάτησε. Κάτι ανέκοψε. Κάτι ανέτρεψε; Ή μήπως κάτι ξεκίνησε; Σε κάτι μαύρο και σκοτεινό ήταν η αρχή;

Τι σκοπούς έχουν για τη ζωή μας οι αρχιτέκτονες της πολιτικής του μέλλοντος; Τι σχέση έχουν αυτά που ζούμε σήμερα με τον άδικο, εξοργιστικά αποτρόπαιο θάνατο του δεκαπεντάχρονου παιδιού που κατέβασε τόσο κόσμο στο δρόμο, που γέμισε την πλατεία Συντάγματος, που ανεβοκατέβασε τα ποσοστά των κομμάτων της αριστεράς τόσες φορές, που δίχασε και ξαναδίχασε τους διανοουμένους τούτης της πόλης και πνευματικούς ηγέτες σ’ αυτούς που αντιλαμβάνονται τι είναι νεότητα και σ’ αυτούς που δεν θυμούνται πως υπήρξαν κάποτε κι αυτοί παιδιά;

Πριν 4 χρόνια που έγινε αυτή η δολοφονία ήμασταν όλοι πιο αθώοι… ήμασταν όλοι πιο παιδιά. Δεν είχε έρθει η κρίση – αν και πολλοί το γνώριζαν πως θα έρθει. Δεν είχε καεί η Μαρφίν, δεν είχε καεί το Αττικόν…. δεν είχε έρθει το μνημόνιο, δεν είχαν αυτοκτονήσει 3000 άνθρωποι μέσα στην πόλη αυτή των Αθηνών… Δεν είχαν σκοτωθεί άπειροι μετανάστες που δεν ξέρουμε ούτε τα ονόματά τους και δεν θα τα μάθουμε ποτέ.

Πριν λίγες μέρες κάποιοι τραμπούκοι που έχουν και την ιδιότητα του βουλευτή απείλησαν πως επειδή νομίμως οπλοφορούν πρέπει να προσέχουμε… Ας κάνουμε λοιπόν σήμερα, με τα νέα δεδομένα, ένα καινούριο μοντάζ: Ας δοκιμάσουμε να τοποθετήσουμε το φαινόμενο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου στο σήμερα.Μετά από όλα αυτά…

Ποια θα ήταν άραγε η αντίδραση των πολιτών αν γινόταν σήμερα αυτό που έγινε και όχι πριν τέσσερα χρόνια; Η ίδια; Ανάλογη; Θα ξεσπούσε εμφύλιος; Ή μήπως το γεγονός με τα μάτια του σήμερα θα φάνταζε μια «φυσική» συνέπεια της αγριάδας της κατάστασης και θα ψάχναμε να βρούμε περισσότερο απ’ ό,τι κάποιοι προσπάθησαν τότε να κάνουν – και ευτυχώς δεν το κατάφεραν – τι εί