Απόψεις | Αμφισβητώντας την Barcelona…‏

18:24 25/4/2012 - Πηγή: Neolaia

Και κάπως έτσι το party των διεθνών κι ακριβοπληρωμένων αστέρων της Barcelona έλαβε τέλος. Η ομάδα που πρόσφερε απλόχερα γκολ και θέαμα κατακτώντας τον έναν τίτλο μετά τον άλλον και προκαλώντας το παραλήρημα στους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους έχει μόλις αποκλειστεί. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ποιοτικά η Barcelona υπερείχε της Chelsea

και στα δύο μεταξύ τους παιχνίδια. Πιο ολοκληρωμένη ομάδα, πιο ανοιχτή , με έμπνευση στο παιχνίδι της, με ιδέες για γκολ που δεν στερεύουν ποτέ- ή σχεδόν ποτέ. Ως ποδοσφαιρόφιλος λοιπόν επιθυμούσα κι εγώ – το παραδέχομαι- να δω την Barcelona του Messi στον τελικό. Όλοι το θέλαμε άλλωστε. Φίλαθλοι, οπαδοί, δημοσιογράφοι, ποδοσφαιρικοί παράγοντες, καναλάρχες, πολυεθνικές. Η Barcelona πουλάει. Πουλάει εισιτήρια, φανέλες, διαφημίσεις, πουλάει ενθουσιασμό, συναισθήματα, συγκίνηση. Όλα πουλιούνται σήμερα. Ακόμα και η λύπη ή η χαρά του οπαδού έχει αντίκτυπο στα διεθνή χρηματιστήρια. Δεν ισχυρίζομαι πως η Barca πουλάει τυχαία , κάθε άλλο, μα η ουσία είναι πως όλοι μένουν ευχαριστημένοι όταν η καταλανική ομάδα προχωρά, προελαύνει, προκρίνεται υποτάσσοντας και ταπεινώνοντας με 5άρες τους υποδεέστερους αντιπάλους της. Κι είναι ίσως γι’ αυτό -επειδή ακριβώς πουλάει δηλαδή- που κανείς μας δεν μπόρεσε όλα αυτά τα χρόνια να μιλήσει ως αντικειμενικός ποδοσφαιρόφιλος παρατηρητής. Κανείς δεν τόλμησε να επισημάνει όσα συμβαίνουν μπροστά στα μεθυσμένα μας από το πλουραλιστικό ποδόσφαιρο μάτια, όσα συμβαίνουν την ώρα που εκθειάζουμε -επαναλαμβάνω, όχι παράλογα- τον δαιμόνιο Messi, τον στρατηγό Guardiola και τον λέοντα Puyol. Κανείς, ποτέ δεν αμφισβήτησε την Barcelona ακόμα κι όταν αυτή παίρνει παιχνίδια και προκρίνεται έναντι αποδεκατισμένων από τους διαιτητές αντιπάλων. Ακόμα κι όταν ο Messi πετυχαίνει χατ τρικ, εκτελώντας τρία πέναλτι.

Γι αυτό και χάρηκα χθες παρακολουθώντας το αντιποδόσφαιρο του outsider να λυτρώνεται απέναντι στους αιωνίως ευνοημένους. Χάρηκα το άχαρο μα παθιασμένο κατενάτσο, χάρηκα τον… αμυντικό Drogba, χάρηκα για την αμηχανία του Σωτηρακόπουλου που εντεινόταν όσο η ώρα περνούσε και η άμυνα της Chelsea δεν ξεκλείδωνε, χάρηκα για τα δημοσιογραφικά κομπλιμέντα προς την Barca που έμεναν έωλα, χάρηκα για τα δοκάρια του Messi, αλλά πολύ περισσότερο για το γκολ του Torres στις καθυστερήσεις. Χάρηκα για την παγωμάρα στο Camp Nou και στο τέλος σκέφτηκα πως όσο οι διαιτητές δεν… βάζουν γκολ, υπάρχει για όλους ελπίδα. Δεν λέω, στο συγκεκριμένο παιχνίδι και η κόκκινη και το πέναλτι ήταν δίκαια. Ο Terry κλάδεψε εκτός φάσης και ο Fabergas ανατράπηκε αντικανονικά εντός περιοχής. Κάνοντας όμως flash back στην πρόσφατη ποδοσφαιρική ιστορία του Champions League δεν μπορώ να ξεχάσω την Arsenal να παίζει με 10 παίκτες από το 18′ απέναντι στην Barcelona στον τελικό του 2007 και φυσικά να ηττάται. Δεν μπορώ να ξεχάσω την αδικία του ημιτελικού του 2009 με τον Νορβηγό διαιτητή να αρνείται γύρω στα 10 πέναλτι για την Chelsea και την Barcelona να ισοφαρίζει στο 90+ παίρνοντας την ισοπαλία- πρόκριση για τον τελικό. Όπως επίσης δ