Η αδιαπραγμάτευτη αναγκαιότητα της επανεκλογής Ομπάμα

16:45 5/11/2012 - Πηγή: Neolaia

Θυμάμαι πως λίγες μέρες πριν τις Προεδρικές Αμερικανικές Εκλογές του 2008, συζητώντας μ’ έναν καλό αριστερό φίλο για το εγχώριο και διεθνές πολιτικό μέλλον, εκείνος επέμενε στην γνωστή μας πια απαισιόδοξη οπτική, που θέλει τα πράγματα είτε βαλτωμένα είτε επιδεινούμενα, όσο δεν επικρατεί ο κομουνισμός. Θυμάμαι ακόμα πως είχε διακινδυνεύσει και μια πρόβλεψη: Δεδομένης της χρονικής εγγύτητας των αμερικανικών και των ελληνικών εκλογών, και δεδομένου του ενθουσιασμού που επικρατούσε για την επερχόμενη δημοκρατική και σοσιαλιστική

αλλαγή αντιστοίχως, ο εν λόγω φίλος μου άφηνε να εννοηθεί πως περιθώρια βελτίωσης –μικρής φυσικά και, προς Θεού, όχι ικανοποιητικής- υπήρχαν και ήταν εφικτά μόνο στην χώρα μας με τον Γιώργο Παπανδρέου πρωθυπουργό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, έλεγε, με τον Μπαράκ Ομπάμα ήταν αδύνατον να αλλάξουν έστω και στο ελάχιστο, καθώς παρέμεναν δεσμευμένες και πλήρως εξαρτημένες από τα απρόσωπα συμφέροντα του κεφαλαίου… Η συνέχεια για την Ελλάδα είναι γνωστή και θαρρώ πως ο οποιοσδήποτε περεταίρω σχολιασμός από μέρους μου πιθανώς να εκληφθεί ως κακεντρέχεια.

Το θέμα που ευλόγως τίθεται σήμερα, μιας και βρισκόμαστε 4 ακριβώς χρόνια μετά από την συζήτηση που τόσο παραστατικά σας περιέγραψα, είναι το αν στην τετραετία που προηγήθηκε οι Ηνωμένες Πολιτείες άλλαξαν έστω και λίγο, αν μαζί τους άλλαξαν, ως υπερδύναμη που –ακόμα τουλάχιστον είναι- και τον κόσμο και αν κατ’ επέκταση ο αφροαμερικανός Πρόεδρος, που την Τρίτη θα επαναδιεκδικήσει την προεδρία, αξίζει να επανεκλεγεί… Επιτρέψτε μου να σας προϊδεάσω πως και σ’ αυτά τα ερωτήματα οι απαντήσεις που θα επιδιώξω να δώσω, όχι ως πολιτικός αναλυτής που δεν είμαι αλλά ως πολίτης που παρακολουθεί στοιχειωδώς την διεθνή πολιτική επικαιρότητα, δεν δικαιώνουν, ούτε και εδώ , τον υπερβολικό πεσιμισμό του φίλου μου, ενώ αντιθέτως διέπονται από τον –πιθανώς υπερβολικό- δικό μου οπτιμισμό, της αφέλειας και της αθωότητας που ενίοτε με χαρακτηρίζουν…

Κατ’ αρχάς πρέπει να παραδεχτούμε πως από μόνη της η εκλογή Ομπάμα αποτελεί μια τεράστια πρόοδο για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η χώρα που μέχρι πριν από κάποιες δεκαετίες επιδιδόταν σε κατάφωρες διακρίσεις εναντίων του έγχρωμού της πληθυσμού, αλλά και η χώρα που μέχρι σήμερα έχει ως ιδεολογική της σημαία την κακώς εννοούμενη ελευθερία που γεννά «δίκαιες» και «δικαιολογημένες» ανισότητες και στηρίζει την οικονομική της ευημερία στην δίχως όρια ιμπεριαλιστική της πολιτική, αυτή η χώρα εκλέγει έναν μαύρο Πρόεδρο που κάνει λόγο για δικαιότερη κατανομή του πλούτου, για αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών της και για πιο φιλειρηνική εξωτερική πολιτική. Θέλω κάπως έτσι να τονίσω ότι ακόμα κι αν υποθέσουμε πως ο Ομπάμα δεν υλοποιούσε τίποτα απ’ όλα όσα είχε υποσχεθεί, ακόμα και τότε θα οφείλαμε να κάνουμε λόγο για μια βαθιά ιδεολογική και προοδευτική νίκη του ίδιου του αμερικανικού εκλογικού σώματος. Από μόνο του δηλαδή το γεγονός, ότι οι Αμερικάνοι δεν επέλεξαν τον Μακ Κέιν του θρησκευτικού φονταμενταλισμού και της συνέχισης των πολέμων στην Μέση Ανατολή, αλλά α