Τρομοκρατίας – τρομολαγνείας και επιστροφής στην ουσία το ανάγνωσμα…

09:18 20/1/2013 - Πηγή: Neolaia

Τρομοκρατίας-τρομολαγνείας και επιστροφής στην ουσία το ανάγνωσμα…

Οι αστυνομικές επεμβάσεις σε καταλήψεις, με εντυπωσιακότερη τη λύση της κατάληψης στη βίλα Αμαλίας, ακολουθήθηκαν χρονικά από τα γεγονότα επιθέσεων και ωμής βίας σε σπίτια δημοσιογράφων, στον αδελφό του κυβερνητικού εκπροσώπου – η πλέον αποτρόπαια ενέργεια όλων – και τους πυροβολισμούς με καλάνισκοφ στα γραφεία της ΝΔ. Συσχέτιση των γεγονότων δεν μπορεί να αποδειχθεί, αλλά θα αποτελούσε τουλάχιστον αφέλεια να αποκλειστεί κιόλας…

Προνομιακό επικοινωνιακό

πεδίο

Η κυβέρνηση Σαμαρά ορθά ως έναν βαθμό έχει εκτιμήσει ότι σκληραίνοντας τη στάση της έναντι αυτού που ορίζεται ως ανομία έχει μεγάλα περιθώρια άντλησης πολιτικών – κομματικών για τη ΝΔ – και επικοινωνιακών οφελών, ειδικά σε μια ιδιαίτερα ταλαιπωρημένη από τέτοια φαινόμενα κατά τα τελευταία χρόνια πρωτεύουσα και όχι μόνο. Ο αρμόδιος υπουργός κ. Δένδιας, μάλιστα, αποδεικνύεται ιδανικός χαρακτήρας για τη δημιουργία όρων είσπραξης αυτών των οφελών.

Η προσπάθεια, όμως, χρέωσης στην αξιωματική αντιπολίτευση κάθε έκνομης πράξης ελλοχεύει κινδύνους απαξίωσης της θεωρίας του προστάτη των νοικοκυραίων που πράγματι κατά τα άλλα έξυπνα φιλοτεχνεί η ΝΔ. Ο, δε, κ. Βενιζέλος, υπερθεματίζοντας στη ρητορική «για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ», συχνά επιστρέφει στο κόμμα του κ. Τσίπρα επικοινωνιακούς πόντους που τυχαίνει να έχει αποσπάσει η πλευρά Σαμαρά. Την ίδια ώρα η ΔΗΜΑΡ αναγκαστικά παρακολουθεί με σχετική αμηχανία μια επικοινωνιακή διαμάχη από την οποία ελάχιστε έχει να αποκομίσει ως θετική καταγραφή.

Όχι άλλα «αυτογκόλ»!

Ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ βρέθηκε εκτεθειμένος χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος για κάτι τέτοιο όταν η κυβέρνηση προχώρησε ένα βήμα πιο μπροστά στο ζήτημα τερματισμού των καταλήψεων σε κτήρια του κέντρο της Αθήνας. Με κορυφαία στελέχη της, μεταξύ των οποίων ακόμα και του εκπροσώπου τύπου της Πάνου Σκουρλέτη, να περιγράφουν περίπου ως φυσιολογικό και να διαβεβαιώνουν ό,τι αφορά και τους ίδιους η κατοχή διαφόρων αντικειμένων, με διττή πράγματι χρήση, από φυσιολογική καθημερινή μέχρι για συμμετοχή σε επεισόδια, και την κριτική που επακολούθησε, η Κουμουνδούρου δεν κατάφερε να αντιδράσει σθεναρά στο δεύτερο χρόνο της εν πολλοίς χωρίς σοβαρή δικαιολογητική βάση εισβολής των αρχών και τερματισμού καταλήψεων σε επί χρόνια αυτοδιαχειριζόμενα στέκια. Ακριβώς στη στιγμή που κρίνονταν όχι μόνο οι πολιτικές εντυπώσεις, αλλά και η συνολικότερη έκβαση της κυβερνητικής πρωτοβουλίας.

Εάν εξαρχής η αξιωματική αντιπολίτευση είχε επιδείξει περισσότερη σύνεση πιθανότατα σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό να επιτύγχανε να ματαιώσει ή να περιορίσει την ολοκλήρωση του δημαγωγικού κυβερνητικού σχεδιασμού. Από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, άλλωστε, δεν θα περίμενε κανείς να τεθεί το θέμα σε πολιτικά και κοινωνικά ορθολογική, μη νομικίστικη, βάση.

Αποπροσανατολισμένος και σε εκνευρισμό ο «χώρος»

Πέραν των κλασσικών πολιτικών δυνάμεων και σχηματισμών, ξεχωριστεί σημασία έχει πως αντιλαμβάνεται τα πράγματα κι ο αντιεξουσιαστικός χώρος στο ζήτημα αυτό. Από την αρχή της κρίσης γνώρισε μια ασυνήθιστη μαζικοποίηση την οποία όμως λογικά σε μεγάλο βαθμό δεν του ήταν εύκολο βάσει της εκ των πραγμάτων ελευθεριακής δομής του να τη διαχειριστεί. Έτσι, φτάσανε πιθανές δράσεις του να μην μπορούν να έχουν απολύτως διακριτό χαρακτήρα και βεβαιότητα για τη γνησιότητά τους, με αποτέλεσμα πολιτικές δυνάμεις ακόμα και του προοδευτικού και ριζοσπαστικού πολιτικού φάσματος πραγματικά και σχετικά δικαιολογημένα να μην μπορούν να τις ξεχωρίσουν από προβοκάτσιες και θεωρίες σύνδεσής τους με παρακρατική δράση.

Το σίγουρο είναι ότι απαιτείται περισσότερη ευθύνη για την παραπέρα πορεία του «χώρου» από όσους αυτοπροσδιορίζονται εντός του. Ιδιαίτερα, επειδή βρίσκεται σοβαρά πληγωμένος μετά τις πρόσφατες αστυνομικές επεμβάσεις, από όλες τις απόψεις, και με την κατανόηση πλέον ότι αντίπαλος – στη δική του θεώρηση κεφάλαιο/κράτος/δυνάμεις ασφαλείας – όταν υποτιμάται μπορεί να του καταφέρει σημαντικά πλήγματα.

Προσέγγιση του φαινομένου των καταλήψεων με κοινωνικούς όρους

Κατά πόσο, όμως, οι καταλήψεις στις Βίλες Αμαλίας, Κάλας και Μεταξώτου και αλλού αποτελούν κέντρα ανομίας και παρανομίας και κατά πόσο είναι απαραίτητη για την κοινωνία η τυπολατρική και υπερσυντηρητική προσέγγιση Δένδια; Σαφώς και σε χώρους που δεν ελέγχει απολύτως το κράτος μπορεί να υπάρξουν φαινόμενα ανομίας και παρανομίας, ακόμα και άνθιση ορισμένων παρακρατικών «μπουμπουκιών». Όπως, όμως, άριστα μπορεί να υπάρξει και άξιο αναφοράς κοινωνικό, πολιτικό, πολιτιστικό και πνευματικό έργο, κι όλα συνηγορούν ότι στις προαναφερόμενες περιπτώσεις δεν έλλειπαν ούτε αυτά τα στοιχεία.

Επίσης, σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες συναντάται το φαινόμενο αυτοδιαχείρισης κτηρίων, εκτάσεων και διαφόρων χώρων, χωρίς τα περισσότερα από τα συνεπακόλουθα σε ό,τι αφορά στην κοινωνική και πολιτική βία που εμφανίζεται στη χώρα μας. Προφανώς το πρόβλημα δεν βρίσκεται αποκλειστικά στο αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και όσοι έχουν μια βασική γνώση για το θέμα, μάλλον ρέπουν προς το να ταχθούν με την άποψη ότι το κόστος είναι πολύ μεγαλύτερο από το ενδεχόμενο όφελος από την αστυνομική προσέγγιση και τη λογική της υπεροχής της κρατικής βίας απέναντι σε όσους κρατούν ζωντανούς τέτοιους χώρους και στο ιδεολογικό εγχείρημα τους.

Επιστροφή στη λογική

Αυτά συμβαίνουν όταν η λογική δίνει τη θέση της στο επικοινωνιακό και πολιτικό όφελος, σε μια παρηκμασμένη ελληνική κοινωνική, πολιτική ηγεσία και Πολιτεία. Αποφεύγεται η ουσία και υμνείται η τυπολαγνεία, όπως κι η αγοραία συνουσία για να ελαφραίνει σχετικά και το βαρύ υφεσιακό από κάθε άποψη κλίμα… Και το στοίχημα, φυσικά, εκεί έγκειται, ιδιαίτερα για όσους επιθυμούν να συγκαταλέγονται στις δυνάμεις της προόδου μακριά από τις ανούσιες επετειακές κορώνες καταδίκης της τρομοκρατίας· στην επιστροφή στη λογική και την ουσία των ανθρώπων, των πραγμάτων και των καταστάσεων.