21 χρόνια χωρίς την Μελίνα Μερκούρη (Photos)

13:35 6/3/2015 - Πηγή: Το Ποντικι

"Π" ART

Ήταν από τις περιπτώσεις που το μικρό όνομα, ήταν αρκετό για να προσδιορίσει την ταυτότητα, την προσωπικότητα, το έργο. Ήταν η Μελίνα. Η Ελληνίδα. Η διεθνής. Η ηθοποιός. Η περσόνα. H διεκδικήτρια των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Η υπουργός Πολιτισμού.

Οι χαρακτηρισμοί που της αποδόθηκαν ήταν γενναιόδωροι και πληθωρικοί. «Ελληνίδα θεά» ήταν ο κορυφαίος όλων. Και της άρεσε πολύ. Γιατί ποτέ δεν έκρυψε την αυτάρεσκη πλευρά της και το μπρίο της. Ακόμα και όταν βρισκόταν στο πόστο της υπουργού Πολιτισμού, το νάζι και η θηλυκότητα την ακολουθούσαν πάντα, προκαλώντας πολλές φορές και την … υπομονή

όσων την περιστοίχιζαν. Αλλά αυτή ήταν η Μελίνα. Μια περσόνα θεατράλε σε όλα της.

Σαν σήμερα συμπληρώνονται 21 χρόνια από το θάνατο της Μελίνας Μερκούρη, μια από τις διεθνείς προσωπικότητες που έβγαλε η χώρα μας, που έγινε για τους ξένους συνώνυμο του ελληνικού πολιτισμού και του ελληνικού φωτός. Γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1920 ως Αμαλία-Μαρία, αλλά δεν την φώναξαν ποτέ έτσι. Καταγόταν από οικογένεια πολιτικών και ήταν εγγονή του Σπύρου Μερκούρη. Η «θητεία» της κοντά του ως η αγαπημένη του εγγονή, της εμφύσησε την αγάπη για την πολιτική και το δημόσιο λόγο. Ο πατέρας της, ο Σταμάτης Μερκούρης ήταν βουλευτής 30 χρόνια.

Την πρώτη φορά που τράβηξε πάνω της τα βλέμματα ως ερασιτέχνης ήταν στο τραπέζι ενός καφενείου στις Σπέτσες, όταν ήταν πιτσιρίκα και ερασιτέχνης. Και η ανταμοιβή της, εκτός από το χειροκρότημα, ήταν και ένα… χαστούκι από τη μητέρα της. Ενώ ως επαγγελματίας και απόφοιτος του Εθνικού, τράβηξε την προσοχή κριτικών, συναδέλφων της και κοινού ως Μπέμπα Μπλάνς στην παράσταση «Λεωφορείο ο πόθος».

Ήδη από την πρώτη της κινηματογραφική δουλειά, τη «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη το 1955, το όνομα της βγαίνει έξω από τα ελληνικά σύνορα και κερδίζει στο Φεστιβάλ Καννών επαινετικές κριτικές. Ενώ με το «Ποτέ την Κυριακή» του Ζυλ Ντασέν (1960») αποκτά διεθνή φήμη και βραβείο ερμηνείας στις Κάννες, αλλά και μια υποψηφιότητα ερμηνείας στα Όσκαρ. Έχασε από την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, αλλά κέρδισε μια διεθνή αναγνώρισε και καριέρα. Παντρεύτηκε τον Γάλλο Ντασέν σκηνοθέτη και έκαναν μαζί τις ταινίες «Φαίδρα» (1962), «Τοπκαπί» (1964), «A dream of passion» (1978). Το σημαντικότερο όμως, ήταν ότι παρέμειναν σύζυγοι, και αγαπημένοι σύντροφοι έως το τέλος, δηλαδή το θάνατο της.

Τα χρόνια της χούντας την βρήκαν αυτοεξόριστη στο Παρίσι να μάχεται κατά του καθεστώτος. Η χούντα της είχε αφαιρέσει την ελληνική υπηκοότητα με τις δηλώσεις που είχε κάνει όταν βρισκόταν στο Μπροντγουέι εναντίον των Συνταγματαρχών. Στην Πόλη του Φωτός είχε βρεθεί και αρκετά χρόνια νωρίτερα, όπου έπαιξε σε παραστάσεις και γνώρισε μεγάλες φυσιογνωμίες, όπως τους Ζαν Παολ Σάτρ, Ζαν Κοκτώ, Φρανσουά Σαγκάν, Κολέτ.

Υπήρξε μούσα και σπουδαίων συνθετών, όπως ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος, οι οποίοι βρήκαν στην δωρική βραχνάδα της μια ερμηνεύτρια τόσο ιδιαίτερη, ώστε να της εμπιστευτούν τραγούδια αριστουργήματα.

Από το 1981 εξελέγη βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ και ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Πολιτισμού. Άντεξε και στους 16 μετασχηματισμούς της κυβέρνησης που έκανε ο Ανδρέας Παναδρέου. Το προσωπικό της στοίχημα ως υπουργός ήταν η επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Το θέμα πρωτοέθεσε στο Μεξικό το 1982 στην Διεθνή Διάσκεψη υπουργών Πολιτισμού της Unesco. Η ιδέα της είχε γεννηθεί πολύ νωρίτερα, ήδη από τη δεκαετία του ’60 όταν στα γυρίσματα της «Φαίδρας» οι Βρετανοί ζήτησαν πληρωμή για να επιτρέψουν στο ελληνικό συνεργείο να κινηματογραφήσει τα γλυπτά.

Άφησε την τελευταία της πνοή στις 6 Μαρτίου του 1994. Υπήρξε μία από τις πιο προβεβλημένες προσωπικότητες της Ελλάδας στο εξωτερικό. Με τις αντιφάσεις της, με τα τρωτά της σημεία, τις υπερβολές και πολλές φορές τους θεατρινισμούς της, αλλά και με τον πληθωρικό της χαρακτήρα, το διεθνές εκτόπισμα, το ταλέντο και την μοναδικότητα της, η Μελίνα Μερκούρη υπήρξε μία από τις αγαπημένες της Ελλήνων.

Μελίνα ΜερκούρηΌκσαρΠοτέ την ΚυριακήμάρμαραΖυλ Ντασέν