«Famagusta»: Παραδοξότητες στην πρεμιέρα της MEGAλης σειράς προκαλούν ερωτηματικά για τη συνέχεια

15:54 22/1/2024 - Πηγή: Το Ποντικι

Αρχή ήμισυ παντός, έλεγαν οι αρχαίοι. Η αρχή, η πρεμιέρα, της πολυαναμενόμης σειράς μυθοπλασίας «Famagusta», προκάλεσε αυξημένες προσδοκίες. Μια σειρά για το κυπριακό ζήτημα. Παίρνει αφορμή από το δράμα ανθρώπων που βίωσαν τη φρίκη της τουρκικής εισβολής. Που έχασαν δικούς τους. Που έχασαν τις εστίες τους. Τις περιουσίες τους. Που έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την χώρα.

Το ενδιαφέρον μεγάλο. Η περιέργεια εξάπτεται από την προσμονή να δουν οι τηλεθεατές- για πρώτη φορά στην ελληνική τηλεόραση- μια σειρά να βάζει στη δημόσια

σφαίρα τη συζήτηση για την χαίνουσα πληγή των αγνοούμενων της Κύπρου. Να διατηρήσει τη μνήμη. Να ενημερώσει νεώτερους ηλικιακά ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους δεν έχουν ιδέα.

Αναμενόμενο ήταν το πρώτο επεισόδιο να αρχίσει με σκηνές που αφορούσαν στην τουρκική εισβολή.
Πολλά τα ερωτηματικά τα οποία προκάλεσε και άφησε με τους τίτλους τέλους το πρώτο επεισόδιο. Που κάνουν το νέο τηλεοπτικό εγχείρημα του Αντρέα Γεωργίου να μοιάζει με σουρωτήρι.

Κορυφαία η σκηνή Δέσποινας Μπεμπεδέλη- Χρήστου Λούλη που μετέφερε την βιωματική- τραυματική- εμπειρία της Χαρίτα Μάντολες, από τα εμβληματικά πρόσωπα της Κυπριακής τραγωδίας.

«Είμαι 27 χρόνων. Είμαι όσο εκείνη την ημέρα. Από τότε σταμάτησα να μεγαλώνω. Άμα γυρίσω πίσω, στο σπίτι, ελεύθερη, τότε θα αρχίσω να ζω. Να μεγαλώνω και πάλι», ήταν τα λόγια της Μάντολες τα οποία η σεναριογράφος Βάνα Δημητρίου «έβαλε» στο στόμα της Δέσποινας Μπεμπεδέλη να τα λέει με δωρικότητα. Έξοχη η σκηνοθεσία στη σεκάνς αυτή.

Φροντισμένο το αμπαλάζ της σειράς. Σημαντικοί ηθοποιοί σε κρίσιμους για την πλοκή ρόλους: Γιάννης Μπέζος, Κοραλία Καράντη, Χρήστος Λούλης, Δέσποινα Μπεμπεδέλη, Γρηγόρης Βαλτινός, Γιώργος Ζένιος, Αιμιλία Υψηλάντη.

Καλή διαχείριση του πρωθύστερου σχήματος στην ροή του πρώτο επεισοδίου αλλά και η αστικοποίηση στιγμών από τις ζωές ηρώων τότε και σήμερα, όπως εκείνη κατά την οποία το ζεύγος Σέκερη με τον παππού της οικογένειας πηγαίνουν εκεί, όπου σταμάτησε ο χρόνος: στο κατεστραμμένο σπίτι τους, στην Αμμόχωστο.

Γρήγορα η πλοκή βάζει στο νόημα τον τηλεθεατή για ό,τι συμβαίνει στην οικογένεια Σέκερη, συστήνοντας τους ήρωες με αφορμή το οικογενειακό τραπέζι, την ημέρα που το αγνοούμενο μέλος της θα γινόταν 50 ετών.

Από αυτό το σημείο όμως η «Famagusta» αρχίζει να εμφανίζει χαρακτηριστικά γκλόσι σαπουνόπερας. Να θυμίζει κάτι από τις προηγούμενες προτάσεις του Αντρέα Γεωργίου.

Το μίγμα της πλοκής παράξενο. Ένα παιδί που αγνοείται. Ερωτικό τρίγωνο. Ένας φόνος (με ενδεχόμενο να υπάρχουν κι άλλοι;). Ένας αθώος ο οποίος θα κατηγορηθεί για τον φόνο. Όμορφοι άνθρωποι. Άνετες ζωές. Μοντέρνα, ντιζαϊνάτα σπίτια που «φωνάζουν» πολυτέλεια. Κι ένας επικείμενος θάνατος από καρκίνο.

Υποτίθεται ότι, κατά το σενάριο, ένας ελληνικής καταγωγής δημοσιογράφος του Λονδίνου φθάνει στην Κύπρο για να πραγματοποιήσει ένα πολυπόθητο, για τον ίδιο, ντοκιμαντέρ– δημοσιογραφική έρευνα, για τους αγνοούμενους από την τουρκική εισβολή, μέσα από προσωπικές συνεντεύξεις συγγενών αγνοούμενων. Δυστυχώς δεν είναι πειστικό το στοιχείο αυτό. Τουλάχιστον για το «πρότζεκτ» της ερευνητικής δημοσιογραφίας, που θέλει η σειρά να παρουσιάσει ως ντοκιμαντέρ υπερπαραγωγή, «μπάζει», αφού τη δουλειά κάνουν ο δημοσιογράφος με την φίλη του, που τα κάνει περίπου όλα. Διότι υπονοείται ότι είναι επίσης δημοσιογράφος αλλά και εικονολήπτης και ηχολήπτης. Και είναι εξοπλισμένοι με μια κάμερα μόνον.

Σε άλλη σκηνή ο δημοσιογράφος- ερευνητής αφήνει τη σύντροφο του να πάει να τραβήξει πλάνα μόνη της, ενώ εκείνος υποδέχεται στο σπίτι του μια φίλη του. Η αληθοφάνεια πάει περίπατο.
Στη σκηνή του φόνου όλα συμβαίνουν τυχαία. Τυχαία το παράνομο ζευγάρι συναντιέται στον περιβάλλονται χώρο, όπου βρίσκεται το σπίτι του δημοσιογράφου, που μόλις είχε φθάσει από το Λονδίνο.

Ο άνδρας πάνω σε στιγμή τσακωμού, με μια σπρωξιά στέλνει «αδιάβαστη» την ερωμένη του. Τυχαία κάτι πετρούλες ήταν στο σημείο όπου έπεσε η κοπέλα με το κεφάλι κι έμεινε στον τόπο. Τυχαία ο δράστης, μέσα σε βροχερή νύχτα, βλέπει μπροστά του ένα πηγάδι στο- μάλλον ξέφραγο- κτήμα, όπου βρίσκεται το σπίτι του δημοσιογράφου. Με γυμνά- αιματοβαμμένα- χέρια πιάνει το μεταλλικό καπάκι του πηγαδιού, το ανοίγει και ρίχνει μέσα το πτώμα. Συμβαίνουν αυτά.

Σε άλλη σκηνή ο θύτης, από την ψαρότρατά του στα ανοιχτά, απλώς πετά τα ματωμένα ρούχα στη θάλασσα (μάλλον με το δεδομένο ότι αυτά θα πάνε στον πάτο), ώστε να εξαφανίσει ενοχοποιητικά για τον ίδιο στοιχεία. Είχε δε- ανεξήγητα- πεντακάθαρα και στεγνά ρούχα μαζί του και άλλαξε.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών, όσο καλές κι αν είναι, δεν έσωσαν την κατάσταση. Ακόμα και αν η μουσική του Χρίστου Στυλιανού, το τραγούδι των τίτλων «Δεν ξεχνώ», γεμάτο συμβολισμούς, σε- συγκλονιστικούς- στίχους της Ελένης Ζιώγα και η ανατριχιαστική ερμηνεία της Μαρίας Φαραντούρη έχουν εκτόπισμα και ισότιμο ρόλο πλάι σε εκείνων των ηθοποιών, λειτουργώντας ως διεγέρτες μνήμης και εικόνων και πολλαπλασιαστές συναισθημάτων και αισθημάτων.

Διαβάστε επίσης:

Το πατερναλιστικό «στραβοπάτημα» του Γιώργου Νταλάρα και η «τηλεόραση της κλειδαρότρυπας» (videos)

Κούγιας για Λαζόπουλο: «Έχει πεθάνει και προσπαθεί να βγει από τον τάφο του» (Video)

Ελεονώρα Μελέτη: «Έχω δεχτεί προτάσεις για να ασχοληθώ με την πολιτική – Θα το σκεφτώ πολύ σοβαρά»