«MAMI» του Μάριο Μπανούσι

06:18 8/3/2025 - Πηγή: Το Ποντικι

Το «ΜΑΜΙ», που παίζεται στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, διατηρεί την ιδιαίτερη σκηνική γλώσσα του Μάριο Μπανούσι, καθώς και την αναφορά του σε προσωπικά βιώματα. Στις παραστάσεις του, που κυριαρχούν αρχετυπικά/βαλκανικά στοιχεία (όπως ταφικά έθιμα, ο στολισμός της νύφης, το μοιρολόι, η κολυμβήθρα εμβάπτισης κ.ά.), διαμορφώνει το δραματικό ψυχικό τοπίο χωρίς λόγο, δίνοντας έμφαση στη σωματική έκφραση των ερμηνευτών του και δημιουργώντας ένα εικαστικό πλαίσιο ποιητικό και συχνά ονειρικό.

Έχοντας μιλήσει για

την απώλεια της θετής του μητέρας («Goodbye, Lindita») και την απώλεια του πατέρα του («Taverna Miseria – Mario, Bella, Anastasia»), έρχεται τώρα να υμνήσει τη μητρότητα, ακολουθώντας ένα ήδη αγαπημένο του μοτίβο, καθώς τη μητρική φιγούρα έχει ερμηνεύσει στο παρελθόν η Χρυσή Βιδαλάκη («Ραγάδα»).

Το «ΜΑΜΙ», ωστόσο, με την Αγγελική Στελλάτου στον ρόλο της μάνας, στοχεύει να αναδείξει πολλές πτυχές της. Παρούσα σε όλες τις στιγμές της ζωής του γιου της, τη βλέπουμε ως νέα κοπέλα να ερωτεύεται, να γεννά αλλά και να σπαράζει, γιατί χάνει τον άνδρα της από άλλον άνδρα, μέχρι την ανημποριά των γηρατειών και εν τέλει τον θάνατό της.

Η περφόρμανς εκτυλίσσεται κυρίως μέσα στο σκοτάδι με αναλαμπές φωτός από έναν ηλεκτρικό στύλο του δρόμου ή από το ολόγιομο φεγγάρι που στήνει τον δικό του μυστηριώδη μικρόκοσμο, ενώ η ομίχλη διακτινίζει τα πρόσωπα σε άλλες διαστάσεις (εξαιρετικοί οι φωτισμοί του Στέφανου Δρουσιώτη).

Το αλύχτημα ενός σκύλου διασπά τη σιωπή και η θαυμάσια μουσική του Jeph Vanger, που αποτελείται από βαλκανικά ακούσματα, μοιρολόγια, το «Γλυκύ μου έαρ» των Χαιρετισμών, ακόμη και ροκ συνθέσεις, δεν συνοδεύει απλώς την παράσταση, αλλά παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο.

Το μίνιμαλ σκηνικό (Σωτήρης Μελανός) περιλαμβάνει, ακόμη, ένα σπιτάκι φτωχικό στη μέση του πουθενά, που η στέγη του ανοίγει για να αποκαλύψει τα μυστικά του εσωτερικού χώρου, ένα ντιβάνι και ένα παρατημένο ποδήλατο στη βάση του φανοστάτη.

Ο νέος εικονοκλάστης δημιουργός, χρησιμοποιώντας και πάλι ως κύριο μοχλό την αλληγορία και τους συμβολισμούς, δημιουργεί μια χοροθεατρική συνθήκη περισσότερο έντονη από κάθε άλλη δουλειά του. Ωστόσο έντονες είναι και οι «δανεισμένες» σκηνές από παραστάσεις του Παπαϊωάννου (η πάλη των ανδρών και ο τρόπος βαδίσματος των χορευτών – δηλαδή μπουσούλημα ή ανάποδο περπάτημα), του Καστελούτσι (η τροφός με τα τεράστια στήθη στην Κλυταιμνήστρα της «Ορέστειας» και η φροντίδα της ανήμπορης μάνας από τον γιο που παραπέμπει στον εγγονό που αλλάζει πάνες στην γιαγιά του στο «Περί της έννοιας του προσώπου του Υιού του Θεού») και του Richard Schechner, όπου η σκηνή της γέννησης των αγοριών μέσα από τη σχισμή του στρώματος θυμίζει τη γέννηση του Διονύσου στο «Dionysus ’69».

Πέρα, ωστόσο, από τα ερωτήματα που προκαλούν οι παραπάνω επιρροές του Μπανούσι, προκύπτει ένα πιο σημαντικό πρόβλημα: δεν είναι οργανικά δεμένες με τη δραματουργία του, ενώ στο τέλος η μεγάλη διάρκεια της ενδιαφέρουσας τελετουργικής πομπής μπροστά στο νεκρό σώμα της μητέρας αποδυναμώνει την παράσταση.

Από την άλλη, υπάρχουν πολλές αισθητικά όμορφες εικόνες που αφοπλίζουν: το ενυδρείο στο οποίο βυθίζεται η απελπισμένη νέα γυναίκα, το διαφανές πέπλο που τυλίγει το ζευγάρι, ο βουβός θρήνος του γιου, τα απενοχοποιημένα γυμνά σώματα των ερμηνευτών που παραπέμπουν σε κινούμενα γλυπτά κ.ά.

Η Αγγελική Στελλάτου (γριά μάνα) με εύπλαστες κινήσεις αποδεικνύει για άλλη μια φορά την υψηλή κλάση της. Ο Φώτης Στρατηγός (γιος), ο Δημήτρης Λαγός, η Παναγιώτα Γιαγλή, η Βασιλική Δρίβα και η Ευτυχία Στεφάνου, εκτελούν με ακρίβεια και θαυμαστή σωματική ευελιξία τις εντολές της σκηνοθεσίας.

Διαβάστε επίσης:

Τέχνες και πόλη: 27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Σινεμά: Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία…

Πίνακας του Μπρίγκελ που είχε κλαπεί από την Πολωνία βρέθηκε σε ολλανδικό… μουσείο μισό αιώνα μετά! (photos/video)