«Mute» σε σκηνοθεσία Γιώργου Χρυσοστόμου και Σοφίας Πάσχου

08:22 8/2/2020 - Πηγή: Το Ποντικι

"Π" ARTΘΕΑΤΡΟΈντυπη Έκδοση

 

«Ή λέγε τι σιγής κρείττον ή σιγήν έχε» (Ή να λες κάτι καλύτερο από τη σιωπή ή να σωπαίνεις)

Ευριπίδης

Το ρητό του τραγικού ποιητή ενδέχεται να «επηρέασε» τον Γιώργο Χρυσοστόμου για τη δημιουργία ενός έργου βυθισμένου στη σιωπή. Φυσικά δεν είναι ο μόνος, καθώς «ακολούθησε» – αλλά με τελείως προσωπικό τρόπο – τα χνάρια του Μπάστερ Κίτον, του Μαρσέλ Μαρσό ή ακόμη και του Τσάρλι Τσάπλιν.

Κατ’ επέκταση χρησιμοποιώντας ως δραματουργό

τον Juan Ayala, σκηνοθετώντας την παράσταση μαζί με τη Σοφία Πάσχου και ερμηνεύοντας ο ίδιος τον μοναδικό ρόλο, πραγματοποίησε την ιδέα του. Είναι, εξάλλου, κοινός τόπος ότι ο λόγος συχνά παγιδεύει την ουσία των πραγμάτων. Αντίθετα η σωματικότητα είναι ένας ικανός δίαυλος για να ανασύρει πτυχές της εσωτερικής περιπλάνησής μας.

Στο «Mute» (Βουβός) ο ταλαντούχος ηθοποιός με κινησιολογική ευφράδεια, καίρια εκφραστικότητα, μιμητική ικανότητα, μέτρο, ακριβή ρυθμολογία, σωστές δόσεις χιούμορ και μελαγχολίας, έσκυψε με ενσυναίσθηση πάνω από τις μεγάλες αγωνίες του ανθρώπου.

Ακροβατώντας με ευκινησία φιδιού σε μια διώροφη μεταλλική σκαλωσιά, που αποτελείται από οκτώ χώρους - αντικατοπτρισμούς διαφορετικών χαρακτήρων, γίνεται εν ριπή οφθαλμού σεξομανής, μουσικός, ροκ σταρ, υψοφοβικός, παιδί, ναρκομανής, γυμναστής, μαέστρος και μεσήλικος συντετριμμένος άντρας, ο οποίος κραυγάζει χωρίς εμφανή αιτία.

Ωστόσο πουθενά δεν βρίσκει καταφύγιο, λες και τίποτα δεν μπορεί να εξημερώσει την ανήσυχη ψυχή του.

Και ενώ στροβιλίζεται ακατάπαυστα, ένα τηλέφωνο χτυπά εμμονικά σε τακτά χρονικά διαστήματα πυροδοτώντας τούς πιο σκοτεινούς φόβους του.

Ενδιαφέρον εγχείρημα, αλλά ημιτελές. Γιατί παρότι στην παράσταση «διαβαίνει» όλη η κενότητα της εποχής μας, τόσο η δραματουργία όσο και η σκηνοθεσία – που από πολύ νωρίς αποκαλύπτουν τα «μυστικά» τους – σκοντάφτουν σε επιφανειακές περιγραφές των θεμάτων που διαχειρίζονται.

Αν κάτι αποτελεί σημαντικό μοχλό της σκηνικής σύλληψης, δίνοντάς της μεγαλύτερη εμβέλεια, είναι, για παράδειγμα, το παρμένο από κινηματογραφική ταινία στιγμιότυπο, το οποίο επαναλαμβάνεται έξι φορές και στο οποίο ακούγονται οι ηχογραφημένες ερωτήσεις ενός δικαστή. Ο άντρας, ως κατηγορούμενος αυτή τη φορά, σπάει τη σιωπή του και απαντώντας στα αγγλικά διαφοροποιεί το ύφος του στην αντιμετώπιση κάθε επεισοδίου.

Αυτή η αναπάντεχη ρωγμή στα ώς τότε δρώμενα προσφέρει γόνιμη τροφή στη σκέψη του θεατή.

Αντίθετα το τέλος, όπου ο Χρυσοστόμου ξεσπά σε έναν χειμαρρώδη αυτοσχεδιαστικό μονόλογο, εκφράζοντας την εμπειρία του σε τούτη τη διαδρομή, μπορεί να είναι διασκεδαστικό, αλλά αναιρεί τον προβληματισμό που διατρέχει την παράσταση.

Λειτουργικό το σκηνικό της Μαγδαληνής Αυγερινού και εύστοχη η μουσική της Φωτεινής Γαλάνη που συνοδεύει κάθε διαφορετικό χώρο.

Info: Θέατρο Τζένη Καρέζη, Ακαδημίας 3

muteΓιώργος ΧρυσοστόμουΣοφία ΠάσχουθέατροπαράστασηIssue: 2111Issue date: 6-2-2020Has video: Exclude from popular: 0