Ακροδεξιά σκιρτήματα στην Ε.Ε.

06:02 30/7/2022 - Πηγή: Το Ποντικι

Η ακροδεξιά στροφή της Ευρώπης είναι ανατριχιαστική.

Στην Ιταλία, η Τζόρτζια Μελόνι, που δείχνει έτοιμη να γίνει πρωθυπουργός, θαυμάζει τον Μουσολίνι. Στη Γαλλία, η Μαρίν Λε Πεν κατάφερε να φέρει την Ακροδεξιά πιο ισχυρή από ποτέ στην Εθνοσυνέλευση.

Στην Ισπανία, ο Σαντιάγο Αμπασκάλ, αρχηγός του ακροδεξιού κόμματος Vox και θαυμαστής του δικτάτορα Φράνκο, συνεργάζεται πλέον με το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα σε περιφερειακό επίπεδο και

ετοιμάζεται να μπει ακόμα πιο δυναμικά στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Και στην Ουγγαρία, ο Βίκτορ Όρμπαν μαδάει τη μαργαρίτα περιμένοντας τις εκλογές στην Ιταλία και τις ΗΠΑ, ελπίζοντας πως θα έχει δίπλα του στα συμβούλια κορυφής της Ε.Ε. την Ιταλίδα Μελόνι και συνομιλητή πέραν του Ατλαντικού τον ομοϊδεάτη του Ντόναλντ Τραμπ.

Κούραση και δυσαρέσκεια

Η πολιτική σκηνή στη Γηραιά Ήπειρο αντανακλά την κούραση και τη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων, την έλλειψη ηγετών με οράματα και προτάσεις και την αυτο-παγίδευση των Ευρωπαίων πολιτικών στη διελκυστίνδα ΗΠΑ-Ρωσίας, που παίζεται απροκάλυπτα σε βάρος της Ευρώπης.

Στην Ιταλία, η ακροδεξιά Τζόρτζια Μελόνι οδηγεί το κόμμα της, τα «Αδέλφια της Ιταλίας» στην πρωθυπουργία δηλώνοντας τον θαυμασμό της για τον Μουσολίνι και εκφράζοντας ακραίες θέσεις κατά των μεταναστών και της κοινότητας LGTB. Στο πλευρό της έχει τους ακροδεξιούς ρατσιστές της Λέγκας του Βορρά και τη λαϊκή δεξιά του Μπερλουσκόνι.

Το ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι ότι αλιεύει ψηφοφόρους σε όλους τους χώρους. «Οι Ιταλοί θέλουν μια ριζοσπαστική αλλαγή και αυτό να γίνει μέσα από δημοκρατική διαδικασία. Νομίζω ότι η Μελόνι είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να φέρει αυτή την αλλαγή», λέει ο Κάρλο, ένας Ιταλός που κάποτε ψήφιζε κεντροαριστερά ή κεντρώα κόμματα και τώρα δηλώνει έτοιμος να συνταχθεί με τα «Αδέλφια της Ιταλίας».

Κι ένας άλλος ψηφοφόρος που τώρα κάνει τα μπάνια του λίγο έξω από τη Ρώμη ερμηνεύει την άνοδο της Ακροδεξιάς ρίχνοντας ευθύνες στην Αριστερά: «Η Αριστερά έχει κάνει πολλά λάθη και δεν έχει επαφή με τον κόσμο. Αντιθέτως, τα δεξιά κόμματα έχουν συγκροτημένες ιδέες».

Οι νοσταλγοί του Φράνκο

Στο ίδιο μήκος κύματος με τα «Αδέλφια της Ιταλίας» βρίσκονται οι νοσταλγοί του Φράνκο στην Ισπανία, το κόμμα Vox του Σαντιάγο Αμπασκάλ. Στις εκλογές του 2016 το κόμμα του Αμπασκάλ πήρε 0,2%. Οι δημοσκοπήσεις σήμερα του δίνουν διψήφιο νούμερο και οι αναλυτές εκτιμούν ότι μπορεί να συγκυβερνήσει με το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα.

Η πρόβα τζενεράλε για τη συγκατοίκηση έγινε ήδη στο περιφερειακό κοινοβούλιο της Ανδαλουσίας, όπου η αποχή των 13 βουλευτών του Vox επέτρεψε στον αρχηγό του ανδαλουσιανού Λαϊκού Κόμματος Χουάν Μανουέλ Μορένο να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, παρότι δεν διέθετε την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών.

Προηγήθηκε η συνεργασία Λαϊκού Κόμματος-Vox στην περιφέρεια Καστίγια ι Λεόν. «Θέλω να μιλώ με όλους και για όλα», δικαιολογήθηκε ο Μορένο, όταν του επισημάνθηκε πως άνοιξε τον δρόμο για τη συνεργασία με τη ρατσιστική και ξενοφοβική Δεξιά.

Ο Σαντιάγο Αμπασκάλ ακολουθεί πολύ προσεκτικά την τακτική της συνεργασίας σε περιφερειακό επίπεδο, προσβλέποντας ότι αύριο θα είναι ρυθμιστής της κεντρικής πολιτικής σκηνής.

Οι ρίζες του Vox βρίσκονται στους φρανκιστές, όπως συμβαίνει και με τα «Αδέλφια της Ιταλίας», που προέρχονται από το νεοφασιστικό Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα.

Ο «φάρος» Τραμπ

Σημείο αναφοράς και για τους δύο αποτελεί ο Ντόναλντ Τραμπ, την επιστροφή του οποίου περιμένει πώς και πώς ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν.

Ο Όρμπαν ετοιμάζεται να ταξιδέψει στο Ντάλας του Τέξας, για να μιλήσει σε μια μεγάλη συγκέντρωση Αμερικανών συντηρητικών, όπου αναμένεται ότι θα κάνει μια «προφητική» ομιλία προβλέποντας «μια επικίνδυνη δεκαετία, γεμάτη αβεβαιότητα και πολέμους».

Έχει ενδιαφέρον πώς θα εξηγήσει τη φιλορωσική στάση του στο Ουκρανικό ενώπιον αμερικανικού ακροατηρίου. Ή μήπως οι φίλοι του Τραμπ δεν δίνουν δεκάρα για την υπεράσπιση της Ουκρανίας; «Όσο πιο σύγχρονα όπλα στέλνει το ΝΑΤΟ στους Ουκρανούς, τόσο θα προωθούν τις θέσεις τους στην πρώτη γραμμή οι Ρώσοι. Αυτό που κάνουμε είναι να παρατείνουμε τον πόλεμο», δήλωσε ο Όρμπαν προ ημερών.

Ο Όρμπαν είναι βέβαιο πως θα βρει ακροατήριο στο Ντάλας αναπτύσσοντας την άποψή του για τη θεωρία της «μεγάλης αντικατάστασης», σύμφωνα με την οποία κάποιοι απεργάζονται σχέδια για να αντικαταστήσουν τους λευκούς πληθυσμούς στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ μέσω της μετανάστευσης.

Κατά τον Όρμπαν αυτό είναι «ένα ιδεολογικό τρικ των διεθνιστών της Αριστεράς για να πουν ότι οι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί είναι ήδη ανάμεικτοι». Γι’ αυτό ο Όρμπαν θεωρεί ότι το δημογραφικό και το μεταναστευτικό είναι τα κύρια πεδία μάχης για το μέλλον.

Το άλμα της Λε Πεν

Σε αντίστοιχο ακροατήριο απευθύνεται στη Γαλλία η Μαρίν Λε Πεν, η οποία με τις ρατσιστικές και ξενοφοβικές θέσεις της κατάφερε να φέρει στην Εθνοσυνέλευση την ισχυρότερη κοινοβουλευτική ομάδα που είχε μέχρι σήμερα. Και λίγο νωρίτερα η ίδια έφτασε ένα βήμα πριν από την κατάκτηση του προεδρικού μεγάρου, στο οποίο παρέμεινε ο Μακρόν χάρη στη γενναιοδωρία της Αριστεράς.

Εύλογα λοιπόν μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος μήπως κάτι δεν πάει καλά με το ευρωπαϊκό μοντέλο και φτάσαμε στην ακροδεξιά στροφή και μάλιστα σε χώρες που υπέφεραν από τον φασισμό.

Τα δάκρυα δεν… σβήνουν τις φωτιές

Πυρκαγιές και πλημμύρες

, όταν επικράτησε το μοντέλο «ο σώζων εαυτόν…».

Στο μεταναστευτικό τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα: δεν υπάρχει καμία αλληλεγγύη πέραν της εκταμίευσης κονδυλίων για να χρηματοδοτηθούν φράχτες και στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και προσφύγων.

Στο ζήτημα της Ουκρανίας, μόλις εκδηλώθηκε το ενεργειακό ντόμινο, η κάθε χώρα προσπάθησε να εξασφαλίσει τα του οίκου της. Η κοινή νομισματική πολιτική δεν είναι παρά ένας τρόπος των τραπεζιτών να ελέγχουν ασφυκτικά τις εθνικές πολιτικές. Σε αυτό ακριβώς το σκηνικό βρίσκουν γόνιμο έδαφος οι πιο αναχρονιστικές, ακραίες, ρατσιστικές, ξενοφοβικές και σκοταδιστικές θέσεις.

Τι μπορεί να σημαίνει αυτή η στροφή για την Ευρώπη; Το μέλλον είναι δυσοίωνο, αλλά όχι γιατί κινδυνεύει η ήπειρος από τους μετανάστες. Η Ευρώπη κινδυνεύει από εκείνους που υπερασπίζονται τη φυλετική «καθαρότητα», από εκείνους που φλερτάρουν με τον αναθεωρητισμό, από εκείνους που βλέπουν τον πόλεμο ως άλλη μια ευκαιρία για κέρδη.

Διαβάστε επίσης:

Να κοινό, να Μάλαμα !

Τα δάκρυα δεν… σβήνουν τις φωτιές

Πυρκαγιές και πλημμύρες