Αριστερά των ταχυτήτων ή των επιλογών;

17:03 2/4/2017 - Πηγή: Το Ποντικι

Επωνύμως

Του Γιάννη Πανούση

«Ποιός από τους δύο έφαγε πρώτος το μήλο

της προδοσίας δεν έχει πια και τόση σημασία.

Ο πειρασμός ήταν μεγάλος κι ενέδωσαν σ’ αυτόν.

Αντώνης Μακρυδημήτρης, Μώλυ»

Η Ελλάδα της πολιτικής και των πολιτικών που χαρακτηρίζονται από μικρότητες, ανισότητες, ακρότητες ανέκαθεν δεν έδινε σημασία στις δυνατότητες,τις πιθανότητες,τις αδιαιρετότητες.

Πάντοτε μονόδρομοι και διχαστικοί λόγοι. Πάντοτε το ένα μέρος έχει απόλυτο δίκιο και το άλλο απόλυτο άδικο[και vice

versa]. Καμία διάθεση ή πρόθεση σύνθεσης ή υπέρβασης. Άσπρα/μαύρα.

Αυτή η πολιτική [και όχι μόνον] κουλτούρα έχει και μία ‘πονηρή’ πλευρά. Αφού εξαρχής κάποιος [θεωρεί ότι] έχει δίκιο δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει για να πείσει τους ανήκοντες ή τους’βαρήκοους’. Αυτονόητα τ’ αυτ-ανόητα;

Το σύνδρομο του Ιανού αποφασίσαμε να το εξάγουμε και στην Ευρώπη.

Πολλές ταχύτητες ή πολλές επιλογές;

Ας εξετάσουμε αυτό το ‘δίλημμα’ ή αυτή την εκδοχή στο εσωτερικό μέτωπο.

-Ποιά ταχύτητα έχει αναπτύξει η χώρα τα τελευταία 15 χρόνια [τουλάχιστον μετά το 2004]; Όλοι κινούνται με το λεβιέ στο ‘νεκρό’ ή έχουν παρκάρει το όχημα της ανάπτυξης μέχρι νεωτέρας. Δεν υπάρχει τομέας που να πατήσαμε γκάζι, αν εξαιρέσουμε τον τουρισμό που λειτουργεί με τον’αυτόματο’ [της ιστορίας και της φύσης].

Ποιές κοινωνικές ομάδες ξεπέρασαν τις υπόλοιπες, ποιοι φορείς υπερέβησαν την ισορροπία της αδράνειας, ποιοι προχώρησαν και ποιοι έμειναν πίσω; Κι αυτοί που συνέχεια εγκαταλείπουν τη χώρα σε ποια ταχύτητα πρέπει να τους υπολογίσουμε;

-Ποιές ακριβώς επιλογές έχουν απομείνει στους άνεργους,τους συνταξιούχους,τους κοινωνικά αποκλεισμένους,τους μετανάστες/πρόσφυγες,τους θεωρούμενους ‘’σαν λειτουργικά απόβλητα’’;

Κλώνοι μιας αδρανοποιούσας ιδεοληψίας’ περί περιούσιου’λαού βρισκόμαστε μπροστά σε μηδενικές επιλογές,σε κοινωνία του μηδενικού αθροίσματος,του εκμηδενισμού εισοδημάτων και δικαιωμάτων.

Η αδικία, η φτώχεια, η ανομία διασπούν τον ιστό και χάνεται η αίσθηση του συνανήκειν, της κοινής μοίρας. Θα ζήσουν ή οι μεν ή οι δε.Όλοι αποκλείεται.

Ούτε το μίνιμουμ της ανθρώπινης αξιοπρέπειας δεν εξασφαλίζεται με συνέπεια να διογκώνεται ο φόβος της αβοηθησίας που θέτει σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή.

Η έκρηξη δυστυχίας μαζί με τη νέα ανθρωπογεωγραφία της εξουσίας καταλήγουν σε περιθωριοποίηση της χώρας και των πολιτών, σε βίαιη δημιουργία ‘εφεδρικών στρατών’ [για ποιον άραγε πόλεμο;] και στη γέννηση ενός αντι-κόσμου που εκπαιδεύεται να δρα εκτός των κανόνων της Δημοκρατίας.

Δεν ζούμε ούτε στον φημολογούμενο εκδημοκρατισμό ούτε στον πλειστάκις ανακοινωθέντα εκσυγχρονισμό. Είμαστε ακίνητοι [και φοβισμένοι;] αλλά επειδή η Γη γυρίζει νομίζουμε ότι κι εμείς έχουμε ταχύτητα.

Δεν αλλάζουμε εποχή. Αλλάζουμε τον πολιτισμικό ‘τύπο’ του Έλληνα.

ΥΓ. Η Αριστερά δεν είναι ενιαία αλλά περισσότερο μοιάζει με το νεκρό ή τον απλοϊκό αριστερισμό παρά με τον ρεαλιστή- οραματιστή συλλογικό διανοούμενο που δεν φοβάται το μέλλον.

Ήρθε η ώρα η Αστική Αριστερά να δείξει το δρόμο, μακριά από παγκοσμιοφοβίες, από διαχείριση των αβεβαιοτήτων με λιγότερη Δημοκρατία, με πολιτική ευθύνη για την οικονομική της πολιτική. Ν’ αναστοχαστεί τις δικές της ταχύτητες και επιλογές. Παλαιότερα λέγαμε ότι η Δεξιά ήταν ο αυτουργός των κακών και η Αριστερά ο δια παραλείψεως συνεργός.

Σήμερα δεν φταίει κανείς και για τίποτα;

ΥΓ2.’’Άνομοι λιβανιστές

σε κοιτούν από ψηλά.

Γυάλινα μάτια και λοιπά,

κριτές αλλήλων.

Ποιός θα μας βάλει στη σειρά;’’

[Π.Καραβασίλης, Εις μεταφοράν]

Πηγή: anoixtoparathyro.gr

ΑριστεράΓιάννης ΠανούσηςαδικίαΦτώχειαμοίραφόβοςHas video: Exclude from popular: 0