Χρήστος Λούλης στο topontiki.gr: Καιρός να «μιλάμε» μέσω της μυθοπλασίας και για θέματα «τζίζ»

16:08 23/5/2023 - Πηγή: Το Ποντικι

Συγκαταλέγεται στην αφρόκρεμα των ηθοποιών. Η παρουσία του, μέσω της τηλεόρασης ιδιαιτέρως έντονη το πρόσφατο διάστημα, με ερμηνείες σε δύσκολους ρόλους.

Από ρόλο σε ρόλο από πρόκληση σε πρόκληση. Από αναμέτρηση σε αναμέτρηση, ο Χρήστος Λούλης.

Από τα περσινά «Ψέματα» του Alpha, στις φετινές αξιοπρόσεκτες «Το βραχιόλι της φωτιάς» και «Ορκος ΙΙ», αμφότερες της ΕΡΤ1 στην επερχόμενη «Famagusta» του Mega.

Ήταν όμως στο πρόσφατο παρελθόν και στις σειρές «42 βαθμοί Κελσίου» του Cosmote TV αλλά και «Σιωπηλός δρόμος» του Mega. Και όταν δεν έχει γύρισμα από τα απογεύματα κι έπειτα βιώνει και μοιράζεται «Μια νύχτα στην Επίδαυρο» από τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου στο Rex.

Γιατρός στα «Ψέματα», γιατρός στον «Όρκο». Ξεχωριστοί στο επάγγελμά τους. Πού διαφέρουν;

Ο Φίλιππος Ραζής στον «Όρκο II» είναι κράμα ενός κανονικού ανθρώπου. Είναι όμως ταγμένος στο λειτούργημά του. Βάζει πρώτα τον συνάνθρωπο και μετά τη δική του ζωή. Αισθάνεται σαν σωτήρας. Έχει την εμμονή- άλλοι την λένε αναπηρία, εγώ τη λέω «σφραγίδα»- όταν δει αδικία να την εξαλείψει χωρίς να υπολογίζει κόστος. Δεν θα κάνει τα στραβά μάτια. Το παίρνει προσωπικά.

Ο γιατρός μου στον «Όρκο ΙΙ» μπλέκεται στα «πλοκάμια» δικτύου εμπορίας παιδικών οργάνων και ανθρώπων οι οποίοι βρίσκεται έξω από το δίχτυ προστασίας της κοινωνίας, των «αόρατων».

Δεν ακούγεται κάπως εγωιστικό κάποιος να θεωρεί εαυτόν σωτήρα;

Ενδεχομένως να είναι. Δεν μπορούμε να τους κατακρίνουμε. Έχουν τάξει εαυτόν σε κάποιον σκοπό. Όπως εκείνος ο άνθρωπος, ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, ο οποίος παρασκευάζει κοινωνικά γεύματα για άστεγους. Και λες τώρα, τί κίνητρα έχει; Αλλά δεν το σκέφτεσαι έτσι. Διότι έχει σημασία αυτό που κάνει. Όμως σε ένα θεατρικό έργο, σε μια σειρά μυθοπλασίας με ενδιαφέρουν τα κίνητρα του χαρακτήρα που θα υποδυθώ.

Στον «Όρκο» ο Ραζής έχει το εγωιστικό σύνδρομο του σωτήρα. Να αλλάξει, να διορθώσει τα άδικα πράγματα. Αγγίζει την παράνοια του Μεγαλείου. Την προτιμώ από τον εγωισμό του ανθρώπου ο οποίος κοιτά μόνον την πάρτι του.

Εγωιστές είμαστε όλοι. Κάποιοι χρησιμοποιούν τον εγωισμό για να προσφέρουν, άλλοι για να απολαύσουν.

Στην πραγματική ζωή υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι;

Υπάρχουν. Είναι η εξαίρεση. Έτσι κι αλλιώς όταν λες μια ιστορία, την λες στην υπερβολή της αλλιώς δεν έχει νόημα. Στην κοινωνία θα συναντήσουμε ανθρώπους οι οποίοι είναι ταγμένοι σε έναν σκοπό. Για παράδειγμα εκείνος ο ο Χρήστος Αλεφάντης, ο οποίος ζούσε στην Αυστραλία, άφησε μια τακτοποιημένη ζωή και ήρθε στην Ελλάδα, για να εκδώσει το περιοδικό δρόμου «σχεδία». Για να στηρίξει τους άστεγους, τους άπορους. Έκανε μια υπέρβαση. Δεν είναι ο κανόνας όμως.

Έχετε πυκνή τηλεοπτική παρουσία το τελευταίο διάστημα μέσα από σειρές με δύσκολα θέματα και χαρακτήρες. Η μετάβαση από τη μια σειρά στην άλλη- και με θεατρικό ρόλο παράλληλα- είναι εύκολη;

Οι μεγαλύτερες μεταβάσεις γίνονται απλώς με το γύρισμα ενός «διακόπτη». Όμως δεν είναι εύκολη διαδικασία. Για παράδειγμα η μετάβαση από το «Βραχιόλι της φωτιάς» στον «Όρκο» δεν ήταν απλή υπόθεση. Με είχε επηρεάσει η ιστορία των εβραίων της Θεσσαλονίκης. Ο χαρακτήρας που έκανα. Πώς μπορείς να πεις σε ένα παιδί, αυτό που δεν μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους, για τις θηριωδίες των ναζί; Αυτό ήταν ένα δίλημμα. Η απάντηση είναι απλή. Ως πατέρας, έπρεπε να μιλήσω με τρόπο αφοπλιστικό, για να μάθει το παιδί την ιστορία της οικογένειας του. Ο λόγος πρέπει να είναι «γυμνός» από φτιασίδια, όταν μιλάς σε ένα παιδί. Και όταν μιλάς σε ένα παιδί υπογραμμίζεται το ανεξήγητο, το αδιανόητο. Ο θεατής όμως έτσι μπαίνει στη θέση του παιδιού.

Το σημαντικό είναι, ότι πρώτη φορά μια ελληνική σειρά καταπιάστηκε με αυτό το θέμα. Καιρός δεν είναι να «μιλάμε» μέσω της μυθοπλασίας, της τηλεόρασης και για θέματα που κάνουν «τζίζ»; Διότι μιλάμε μόνον για έρωτες και βεντέτες.

Ωρίμασαν οι συνθήκες;

Είναι καιρός πια. Έχουμε δει τόσες σειρές του εξωτερικού, οι οποίες δημιουργούν συζητήσεις για δύσκολα θέματα. Καλό είναι και η ελληνική τηλεόραση να τα «φωτίζει», να τα συζητά.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τη σειρά «Famagusta» του Mega στην οποία θα πρωταγωνιστείτε και θα δούμε τη νέα σεζόν;

Εδώ έχουμε μια πολυπλόκαμη ιστορία. Ο δημοσιογράφος, τον οποίον υποδύομαι, θεωρείται αγνοούμενος κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Επέζησε. Δεν γνωρίζει πού είναι η οικογένεια του. Άλλο δύσκολο θέμα.

Είναι κατά κάποιο τρόπο οι ρόλοι, κορυφές; Έχει σημασία η κατάκτηση τους;

Με ενδιαφέρει κάθε φορά να προσπαθώ.

Το «Μια νύχτα στην Επίδαυρο» θα λέγατε ότι είναι μια ενδοσκοπική ματιά στον κόσμο του θεάτρου;

Είναι ακραία αυτά που συμβαίνουν στην Επίδαυρο. Ενέχουν μια υποκριτική διάσταση, όλα αυτά που συμβαίνουν έπειτα από μια παράσταση. Τα στομφώδη λόγια. Οι πομπώδεις εκφράσεις. Έχει υπερβολή και δόση σουρεαλισμού, διότι από τη μεγαθυμία και τα βαρύγδουπα και πομπώδη, «πέφτει» μετά ο άλλος σε μια μερίδα μουσακά και τα ξεχνά όλα.

Το έργο μπορεί να υπερβάλει, όμως η βάση του είναι γήινη και στο τέλος αφορά όλους τους ανθρώπους.

Επειδή οι ηθοποιοί είναι ανασφαλή άτομα και η δουλειά επισφαλής, υπάρχει μια απελπισία στην ιστορία του ηθοποιού, η οποία κρύβει ψαχνό. Μπορείς να μιλήσεις για την ανθρώπινη περιπέτεια. Το φόβο του θανάτου. Του εφήμερου.

Πολλές φορές οι ηθοποιοί, αν και παίζουμε σε πολύ σημαντικά έργα, δεν μαθαίνουμε τίποτα και εν τέλει παραμένουμε μικροπρεπείς, για γέλια.

Η προσπάθεια η οποία καταβάλλεται στις πρόβες εξαργυρώνεται και πρακτικά ακόμα και σε δύο παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου;

Καμιά φορά συμβαίνει. Μεταφορικά εξαργυρώνεται. Μέσα σε δύο βράδια μπορεί να σε δουν περίπου 30.000 άνθρωποι.

Τα επαγγέλματα των παραστατικών Τεχνών, γιατί δεν έχουν την αντιμετώπιση που του αξίζει;

Το θέμα του σεβασμού στο χώρο του θεάτρου, των παραστατικών Τεχνών, είναι σύνθετο πρόβλημα. Διαχρονικά η πολιτεία δεν το έχει σεβαστεί.

Δεν έχει διαβάθμιση στις σχολές. Από τη άλλη τι σεβασμό και τι αξία μπορεί να έχει αυτό το επάγγελμα, όταν υπάρχουν πάνω από 1.000 έργα το χρόνο μόνον στην Αθήνα.

Θέλω να πω, ότι όπου υπάρχει υπεραφθονία και υπερπροσφορά, μειώνεται το κύρος του προϊόντος. Σαν να πηγαίνεις στο σούπερ μάρκετ και να βρίσκεσαι απέναντι από 1.500 είδη σοκολάτας.

Σεβασμό στη δουλειά δεν δείχνουμε ούτε εμείς, διότι την κάνουμε αρπακολατσίδικα. Φταίμε, διότι για βιοπορισμό πηγαίνουμε σε δουλειές με συνθήκες δύσκολες.

Από την άλλη σε ένα θέατρο με 100 θέσεις τι παραγωγή μπορεί να γίνει; Νομοτελειακά δύσκολα θα είναι γεμάτο κάθε βράδυ. Έχουμε γεμίσει από θέατρα κοτέτσια, τα οποία τροφοδοτούνται από ευκαιριακές επιχορηγήσεις, από τον λόγο ύπαρξης του ηθοποιού, από τον σκηνοθέτη ο οποίος θέλει να «φανεί».

Είναι σύνθετο το ζήτημα και δεν μπορώ, να καταλογίσω ευθύνη σε ηθοποιούς και παραγωγούς ή σχολάρχες. Όμως, την πρώτη ευθύνη την έχει η πολιτεία. Άδειες λειτουργίας σε σχολές αφειδώς και άδειες λειτουργίας θεάτρων, που είναι «τρύπες». Κάποτε ήταν επαναστατικό, να γίνει κάποιος ηθοποιός. Τώρα είναι περίπου υποχρεωτικό.

Όλα άρχισαν να διογκώνονται με την «άνοιξη» της ιδιωτικής τηλεόρασης. Φθάσαμε να μετρούμε περί τις 45 σειρές σε μια σεζόν.

Το θέατρο, αν έχει αξία, είναι η εξής: Δίνουμε ραντεβού για να συμβεί κάτι μεταξύ μας. Κάτι αόρατο. Άυλο. Κάτι που μπορεί να μας συντροφεύσει στο υπόλοιπο της ζωής μας. Κάτι που δεν είναι εγγυημένο. Είναι μια Τέχνη, η οποία δεν μπορεί, να εγγυηθεί την επιτυχία.

Είναι η συμπύκνωση της ζωής. Ένα στοίχημα, το οποίο μετριέται σε ψυχική ανάταση. Και είναι ωραίο να υπάρχει αυτό το στοίχημα στην κοινωνία.

Έχει και μια αποστολή: Να διαμορφώνει, να αλλάζει το γούστο του κοινού.

Info

«Ο όρκος ΙΙ», κάθε Σάββατο διπλό επεισόδιο, 22.00 ΕΡΤ1 (και από τη νέα σεζόν νέος κύκλος 22 επεισοδίων). Σενάριο Τίνας Καμπίτση και σκηνοθεσία Χρίστου Γεωργίου.

«Famagusta», Mega, για τη σεζόν 2023-2024, σενάριο Βάνα Δημητρίου, ιστορική έρευνα Δημήτρη Τοκαρής, σκηνοθεσία Αντρέα Γεωργίου

«Μια νύχτα στην Επίδαυρο», της Λένας Κιτσοπούλου, σύλληψη- σκηνοθεσία Νίκος Καραθάνος, θέατρο Rex– σκηνή Μαρίκα Κοτοπούλη (Πανεπιστημίου 48, Αθήνα, εκδοτήρια εισιτηρίων Πανεπιστημίου 39 και στην ticket servives).

Διαβάστε επίσης:

«Killers of the Flower Moon»: Κυκλοφόρησε το teaser trailer της νέας συνεργασίας Scorsese – DiCaprio (photos/video)

Φεστιβάλ Καννών 2023: Η Κέιτ Μπλάνσετ εμφανίστηκε ξυπόλητη

Ο Θύμιος θα καμάρωνε…