Ελήφθησαν πράγματι τα μηνύματα από όλους;

06:32 4/3/2025 - Πηγή: Το Ποντικι

Τα συλλαλητήρια με αφορμή την 2η επέτειο των Τεμπών ήταν μεγαλειώδη, έγραψαν ιστορία και έδειξαν ότι κάποιες στιγμές στην Πολιτική είναι κομβικές και τροφοδοτούν την λαϊκή αυτενέργεια και κινητοποίηση.

Με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες – πολλοί από τους οποίους μπορεί να μην είχαν πάει ποτέ σε συγκέντρωση- έδωσαν το παρόν. Φαίνεται πάνω στο συλλογικό τραύμα του δυστυχήματος να συνενώνονται ρυάκια διαμαρτυρίας για κάθε τι που βαραίνει την ζωή ( ακρίβεια, ποιότητα ζωής , αίσθηση ατιμωρησίας και ανασφάλειας ) και έχουν κοινό παρονομαστή μια λέξη: Αδικία.

Ωστόσο

η δύναμη των συλλαλητηρίων συνίσταται και στην σιωπή που επικράτησε σε μια παλλαϊκή σύναξη που εξέπεμπε ένα πανίσχυρο και ηχηρό μήνυμα κυρίαρχα ασφαλώς προς την Κυβέρνηση αλλά και συνολικά στο πολιτικό σύστημα για διαφάνεια, απαντήσεις , δικαιοσύνη, σύγχρονο Κράτος που θα διασφαλίζει αξιοπρέπεια και ασφάλεια.

Χωρίς πανό, χωρίς ανούσιες και κουραστικές φλυαρίες σαν αυτές που χαρακτηρίζουν κομματικές αντιπαραθέσεις , χωρίς συνθήματα που δίχαζαν , αυτό το ανθρώπινο ποτάμι από όλους τους πολιτικούς και ιδεολογικούς χώρους , όλες τις ηλικίες και ευαισθησίες, ανέδειξε μια μεγάλη προειδοποίηση για την Κυβέρνηση , μα και συνολικά για το πολιτικό σύστημα. Όποιο κόμμα το ερμηνεύει στενά από την πλευρά του και συνεχίσει σαν από αδράνεια με τα ίδια επιχειρήματα, την ίδια ρητορική , την ίδια επιδερμικότητα του πολιτικού λόγου, διαπράττει μέγιστο πολιτικό σφάλμα και θα το πληρώσει.

Μα γιατί υπήρξε αυτή η τεράστια κινητοποίηση;

Γιατί συνενώθηκαν ρυάκια μιας ποικιλόμορφης διαμαρτυρίας και ταυτόχρονα αποδείχτηκε ότι το συλλογικό τραύμα των Τεμπών δεν έχει επουλωθεί και ότι υπάρχει ισχυρή ψυχική ταύτιση της κοινωνίας με τα θύματα και τις οικογένειές τους.

Γιατί στην περίπτωση των Τεμπών αναδείχτηκαν όλες οι διαχρονικές παθογένειες ενός μεταπολιτευτικού συστήματος και ενός Κράτους που δεν αντιμετωπίζονται, σαν να είναι το Κράτος το Ιερό Δισκοπότηρο. Γιατί υπήρξαν κινήσεις από την Κυβέρνηση που στα μάτια της κοινωνίας δημιούργησαν την αίσθηση συγκάλυψης , όπως η μετατροπή της Εξεταστικής Επιτροπής σε fast track διαδικασία, η άρνηση συγκρότησης Προανακριτικής Επιτροπής για την Σύμβαση 717 , η κάθοδος του Κ. Καραμανλής στις εκλογές.

Οι κινήσεις αυτές έδωσαν χώρο στην καλλιέργεια αυτής της αίσθησης και ταυτόχρονα επέτρεψαν κύρια σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ να βγουν από το κάδρο των ευθυνών. Κανείς δεν απολογείται από τον ΣΥΡΙΖΑ που είχε την ευθύνη ως Κυβέρνηση να έχει υλοποιήσει την Σύμβαση μέχρι το 2016 , αφού ως γνωστόν κυβέρνησε μέχρι τα μέσα του 2019. Κανείς δεν απολογείται από τις τέσσερις Κυβερνήσεις από το 2010 έως το 2023 για την μη λήψη μέτρων για τον ΟΣΕ και το σιδηροδρομικό δίκτυο, απραξία που οδήγησε σε ένα τρομακτικό μπάχαλο όπως αναλυτικά περιγράφτηκε στο πρόσφατο πόρισμα.

Ταυτόχρονα στην συμμετοχή ώθησαν η ανυπαρξία μέτρων , μεγάλων μεταρρυθμίσεων από την Κυβέρνηση στον επίμαχο τομέα, ιδαίτερα στην δεύτερη θητεία της, αλλά και τα δείγματα αλαζονείας από τρολ και κυβερνητικά στελέχη ακόμα και απέναντι σε γονείς. Όλα αυτά ενέτειναν την διάχυτη οργή και λειτουργούσαν πολλαπλασιαστικά στην τεράστια , αυθόρμητη συμμετοχή της κοινωνίας.

Και τώρα;

Αναμφίβολα βρισκόμαστε σε μια κομβική στιγμή για την Κυβέρνηση, για το Πολιτικό σύστημα, για τις πολιτικές διεργασίες. Η Κυβέρνηση σπατάλησε χρόνο και πολιτικό κεφάλαιο και τώρα αισθάνεται περικυκλωμένη από ένα τεράστιο κοινωνικό ρεύμα αμφισβήτησης και διαμαρτυρίας που βέβαια δεν βρίσκει φορέα πολιτικής έκφρασης.

Τώρα ο χρόνος μετράει αντίστροφα, δεν είναι πια απεριόριστος για αυτήν και πρέπει να αναλάβει ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες που αφορούν στην ανασυγκρότηση του Ο.Σ.Ε στην ασφαλή λειτουργία του σιδηροδρομικού δικτύου ώστε να εμπεδώνεται το αίσθημα ασφάλειας. Η αντιπολίτευση από την πλευρά της και ιδιαίτερα τα κόμματα που κυβέρνησαν την χώρα έχουν χρέος να ξεπεράσουν την αδυναμία τους, να σταματήσουν να μιλάνε σαν ανακριτές, δικαστές, πραγματογνώμονες και ρεπόρτερ και να μιλήσουν πολιτικά, να παρουσιάσουν τις προτάσεις τους για το παρόν και το μέλλον . Όλοι μαζί δε έχουν χρέος να συμφωνήσουν στο αυτονόητο:

Ο ανακριτής και στην συνέχεια η Δικαιοσύνη είναι οι μόνοι που μπορούν να κατανείμουν ευθύνες κάθε είδους. Έχουν χρέος να αντιληφθούν ότι βρισκόμαστε εν μέσω μιας βαθιάς κρίσης εμπιστοσύνης , κρίσης θεσμών ( πάνω από το 70% πιστεύει ότι η Κυβέρνηση συγκαλύπτει , πάνω από 70% θεωρεί ότι η Αντιπολίτευση εργαλειοποιεί και αντίστοιχα ποσοστά αμφισβητούν τον ρόλο της Δικαιοσύνης) .

Μια κρίση εμπιστοσύνης που μετατρέπεται σε κρίση πολιτικής εκπροσώπησης και που εν δυνάμει δεν θα έχει ως πιθανό αποτέλεσμα για παράδειγμα την αλλαγή της Κυβέρνησης όταν θα γίνουν εκλογές, αλλά την αποδιάρθρωση του Πολιτικού συστήματος , με κερδισμένους την ακροδεξιά , τις δυνάμεις ακραίου λόγου και ενός δήθεν αντισυστημισμού , του λαϊκισμού, της συνωμοσιολογίας και της εχθροπάθειας.

Το επόμενο διάστημα είναι κρίσιμο για τις κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες. Ο πολιτικός χρόνος έχει πυκνώσει , ενώ η απαίτηση της κοινωνίας εκφράζεται εκρηκτικά. Τίποτα δεν είναι όπως πριν τα συλλαλητήρια. Όπως μετά τα πρώτα συλλαλητήρια παρήχθησαν πολιτικά αποτελέσματα, το ίδιο θα συμβεί και σε μεγαλύτερη έκταση , με μεγαλύτερη ορμή τώρα πια. Όλα θα κριθούν από τα αντανακλαστικά που θα βγάλει η Κυβέρνηση , αλλά και τα κόμματα της Αντιπολίτευσης. Οι τρεις αλλεπάλληλες συζητήσεις στην Βουλή θα δείξουν αν πράγματι « τα μηνύματα ελήφθησαν».

*Του Διευθυντή Ερευνών της OPINION POLL , Πολιτικού Αναλυτή Ζαχαρία Ζούπη

Διαβάστε επίσης:

Κίνδυνος ακραίων πολιτικών φαινομένων

«Το τέλος της Μεταπολίτευσης: Μια κοινωνία που δεν ανέχεται πια τη σήψη»

Το πόρισμα επιβάλλει έρευνα για δόλο συγκάλυψης. Και ναι, από ανθρώπινα λάθη είχαμε τα Τέμπη