Ένα αγαλματίδιο αφηγείται…

Ποιος πανικός και ποια ανάγκη, άφησαν πίσω τους το απόλυτο θήραμα στο κινηματογραφικό κυνήγι -ένα Όσκαρ- να καρβουνιάζεται, και ταυτόχρονα να κρατάει ανέπαφη τη λάμψη του; 

Η Ιζαμπέλα Ροσελίνι, ο αδελφός της Ρομπέρτο – και ίσως η μνήμη ενός πατέρα, μοναδικού κινηματογραφικού δημιουργού – έφεραν στις διαδικτυακές οθόνες ενός πεζού κόσμου, αυτό που κερδήθηκε πάνω σε

μια τεράστια οθόνη, γεμάτη όνειρα. Η ματαιότητα και η αιωνιότητα στο ίδιο κάδρο, στο ίδιο πλάνο.

Σα μικρή απεικόνιση της ζωής, όλη η αντίθεσή της σ’ ένα εγκαταλελειμμένο αγαλματίδιο. Γύρω του φλόγες κατακαίουν τη ματαιοδοξία. Στους λόφους του Χόλιγουντ, στην πλευρά του Μαλιμπού, στα χιλιόμετρα μιας από τις ωραιότερες διαδρομές του κόσμου, ανάμεσα στη θάλασσα και στα δένδρα, τα ζηλευτά σπίτια, οι ζωές, οι ντυμένες με το μύθο. Η φωτιά τα αγκαλιάζει, για να θυμίσει αυτό που η ίδια η περιοχή βάφτισε «η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας». Αναλώσιμα όλα, και πριν απ’ όλα οι ανθρώπινες ζωές: ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Και τελικά, το χρυσό αγαλματίδιο έμεινε πίσω, παρατημένο από το ίδιο του το «αφεντικό». Ο ίδιος ο θείος Όσκαρ, ωστόσο, υπεράσπισε τη λάμψη του, αυθεντική, φτιαγμένη από κόπο και τέχνη και τελικά επέζησε.

View this post on Instagram

A post shared by Isabella Rossellini (@isabellarossellini)

Έτσι είναι τα πράγματα στην ανθρώπινη ζωή. Ο «κάτοχός» της αγωνίζεται, σκαρφαλώνει -με σισύφειο τρόπο-, φτάνει κάπου και ένα αόρατο χέρι τον σπρώχνει, τον γκρεμίζει, πέφτει, παρατώντας ακόμη και τα δημιουργήματά του. Μόνον που αυτά είναι πιο δυνατά από τον ίδιο, μένουν στην κορυφή, φέγγουν στα χρόνια. Η μοίρα του ανθρώπου, η ίδια του η δημιουργία. Στο δρόμο την ξεχνάει, τρέχει να σωθεί. Αυτό που αφήνει πίσω δεν είναι ούτε οι αναλώσιμος κατασκευές του ούτε τα σπίτια ούτε το περιεχόμενό τους: είναι η ίδια η τέχνη.

Το μικρό αυτό αγαλματίδιο στέκει ανάμεσα στην καταστροφή, σχεδόν περιπαικτικά, για να θυμίζει χιλιόμετρα σελιλόιντ και ιδρώτα, που χύθηκαν για την απόκτησή του. Σίγουρα, στη βάση του αναγράφει τον ιδιοκτήτη και τη δημιουργία που το έφερε στα χέρια του. Αυτήν που συμπλήρωσε τη φράση «the winner is…» και έκανε κάποιον να πεταχτεί από τη θέση του, ν’ ανέβει συγκινημένος στη σκηνή, να το πάρει αγκαλιά, να το κοιτάξει στα μάτια, σαν ερωτευμένος, να ευχαριστήσει τον πατέρα του, τη μητέρα του, τον (την) σύζυγο, και -απαραιτήτως- τους παραγωγούς και τους συνεργάτες. Μετά να θεωρεί πως βρίσκεται στην κορυφή του βίου, ένας μικρός θεός, μια μίνι θεά. Ο κόσμος μού ανήκει. Και τώρα ο κόσμος, όπως τον ξέρουμε, καταστρέφεται κι εμείς απειλούμαστε. Καθένας που φεύγει τρέχοντας, που τρέχει να σωθεί από το αναπόφευκτο, αφήνει πίσω του κάτι. «Αυτό το κάτι που μένει» είναι μια μικρή σφραγίδα ζωής, μια επιβεβαίωση ότι το πέρασμά του δεν ήταν και τόσο μάταιο, τόσο απατηλό.

Διαβάστε επίσης:

Beyoncé: Δωρεά 2,5 εκατ. δολαρίων στους πληγέντες των πυρκαγιών στο Λος Άντζελες

Eurovision 2025 – στοιχήματα: Τα δύο τραγούδια που προηγούνται

Ποια είναι τα δύο ελληνικά πιάτα που είναι στην λίστα με τα 100 χειρότερα στον κόσμο

Keywords
Τυχαία Θέματα
Ένα αγαλματίδιο αφηγείται…,