«Επιστροφή στην κανονικότητα»

07:02 20/1/2022 - Πηγή: Το Ποντικι

Η «επιστροφή στην κανονικότητα» μετά το τέλος της πανδημίας εμφανίζεται ως μια κοινωνική συλλογική επιθυμία, την οποία η εξουσία τροφοδοτεί υιοθετώντας την ως πολιτικό στόχο και υπόσχεση που θα υλοποιηθεί, υπό κάποιες προϋποθέσεις.

Η βασική παράμετρος των προϋποθέσεων που πρέπει να υλοποιηθούν προκειμένου οι πολιτικές υποσχέσεις για επιστροφή στην κανονικότητα να αρχίσουν να αποκτούν υπόσταση έχουν να κάνουν με την ατομική ευθύνη. Με αυτόν τον τρόπο η εξουσία από τη μία υιοθετεί ένα «σύνθημα» που αγγίζει το σύνολο της κοινωνίας και από την άλλη μεταθέτει την ευθύνη στο

κάθε ένα ξεχωριστό μέλος αυτού του συνόλου.

Με πιο απλά λόγια, μέχρι τώρα δεν έχουμε φτάσει στον στόχο, την κανονικότητα, γιατί δεν έχουμε πετύχει το απαραίτητο ποσοστό εμβολιασμών ή γιατί πάμε στα μπαρ και συγχρωτιζόμαστε ακούγοντας μουσική ή γιατί δεν φοράμε μάσκα κ.λπ., κ.λπ.

Είναι προφανές ότι πίσω από την ορολογία «ατομική ευθύνη» προσπαθεί να κρυφτεί ο ελέφαντας των πολιτικών επιλογών, οι οποίες τελικά διαμορφώνουν (πέρα από τις ατομικές συμπεριφορές) το επιδημιολογικό προφίλ της χώρας.

Καθοριστικός (αξιολογικά) παράγοντας στη διαμόρφωση αυτού του προφίλ είναι ο στατιστικός δείκτης του αριθμού θανάτων από κορωνοϊό ανά εκατομμύριο κατοίκους. Στον εν λόγω δείκτη η Ελλάδα παίρνει μετάλλιο, καθώς οι πολιτικές επιλογές διαχείρισης της πανδημίας έχουν ανεβάσει τη χώρα στην κορυφή!

Αυτό το θλιβερό ρεκόρ η κυβέρνηση το αποδίδει στη λειψή ατομική ευθύνη όσων επιμένουν να μην εμβολιάζονται και όχι στην αδυναμία του συστήματος Υγείας (αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών) να φροντίσει αυτούς που έχουν ανάγκη.

Έχει ενδιαφέρον ότι αυτή η σοφιστεία της εξουσίας περί ατομικής ευθύνης αρχίζει και εδραιώνεται ως πεποίθηση που αναγορεύει τη μάζα των υπεύθυνων σε εισαγγελείς και δικαστές οι οποίοι προτείνουν ποινές και δικάζουν τους μειοψηφούντες ανεύθυνους.

Κοιτώντας το μέλλον που αχνοφαίνεται, βασικά στοιχεία της κανονικότητας στην οποία επιθυμούμε να επιστρέψουμε έχουν ήδη διαμορφωθεί σ’ αυτά τα χρόνια της επέλασης της πανδημίας: μηδενική ανοχή στην άλλη άποψη / προσέγγιση, ανοχή στην αυθαιρεσία της εξουσίας (αν πρόκειται να τιμωρηθούν / συμμορφωθούν ατομικά ανεύθυνοι / απείθαρχοι), εμπέδωση του εξουσιαστικού ασφυκτικού ελέγχου (αν πρόκειται για το καλό μας).

Μια τέτοια κανονικότητα, ωστόσο, δεν μοιάζει και τόσο κανονική…

Διαβάστε επίσης:

Αν όχι τώρα πότε;

Το πέταγμα του Rafale

Η κοινή γνώμη απέλασε τον Τζόκοβιτς