Εργασιακά: Καταστροφικά τα Zero-hour contract και miniJobs που προωθεί η κυβέρνηση

01:03 28/8/2023 - Πηγή: Το Ποντικι

Το 1998 η κυβέρνηση του Μπλερ στη Μεγάλη Βρετανία κάνει μια πρωτοφανή -για τα δεδομένα- παρέμβαση στην αγορά εργασίας, νομοθετεί τα Συμβόλαια Μηδενικών Ωρών Εργασίας.

Πρόκειται για την πιο ακραία ελαστική μορφή απασχόλησης, καθώς στη «σύμβαση» δεν περιλαμβάνεται ούτε ωράριο ούτε οι όροι αμοιβής, παρά μόνο το ύψος του ημερομισθίου.

Η νομοθέτηση έγινε για να διευκολύνει τις μεγάλες αλυσίδες εστίασης καθώς και τα ξενοδοχεία ώστε να μειώσουν πλήρως το εργατικό κόστος, καθώς ο εργοδότης δύναται να καλέσει προς εργασία τους εργαζόμενους όποια ώρα της ημέρας θέλει για όσο θέλει, όσες φορές

(την ημέρα) θέλει.

Λίγο αργότερα το παράδειγμα της Μ. Βρετανίας ακολούθησε η Γερμανία, στην οποία τα miniJobs συνδέθηκαν με το ταμείο ανεργίας, με άλλο λόγια εάν ο άνεργος κληθεί προς εργασία με συμβόλαιο μηδενικών ωρών και αρνηθεί μετά από κάποιο (μικρό) αριθμό αρνήσεων τότε χάνει το επίδομα ανεργίας. Ήταν ένας από τους τρόπους που εφηύρε η Γερμανία για να περιορίσει την κοινωνική πρόνοια πάνω και στην οποία οικοδομήθηκε -να το θυμίσουμε- το γερμανικό οικονομικό θαύμα.

Η κυβέρνηση της ΝΔ φαίνεται ότι δεν πρωτοτυπεί στη διατήρηση της διαχρονικής παθογένειας της κρατικής παρέμβασης στην χώρα μας. Υιοθετεί πρακτικές της γηραιάς Ηπείρου, μόνο όταν αυτές έχουν καταστεί παρωχημένες και ξεπερασμένες. Ενώ η νομοθέτηση δεν ακολουθεί μια συγκεκριμένη αναπτυξιακή στρατηγική.

Ας είμαστε συγκεκριμένοι, τρόποι για να παταχθεί η αδήλωτη εργασία λόγω απρόσμενου φόρτου δουλειάς στην εστίαση και στον τουρισμό (όπως δήλωσε ο Υπουργός) υπάρχουν, η επέκταση του εργόσημου υπό αυστηρές προϋποθέσεις έχει προταθεί από τους οικείους φορείς πολλάκις.

Η μεταρρύθμιση που προωθείται σε συνάρτηση με την εξίσου αρνητική πρόταση για την διαδοχική απασχόληση έως 13 ώρες των εργαζομένων, στόχο έχει την περαιτέρω ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας ειδικά στη λεγόμενη βαριά βιομηχανία της χώρας.

Το κύμα της Μεγάλης Παραίτησης το καλοκαίρι του 2022 που συνεχίστηκε και φέτος, αλλά και οι σχετικά χαμηλές πτήσεις τουρισμού και εστίασης φαίνεται πως δεν έβαλαν σε σκέψεις (θετικές) την ελληνική κυβέρνηση.

Το πιο δυσοίωνο όμως είναι το γεγονός ότι η αναπτυξιακή στρατηγική της δεν αποσκοπεί στις εκλογικές εξαγγελίες των ποιοτικότερων θέσεων εργασίας αλλά στην περαιτέρω ελαστικοποίηση τους.

Η Ελλάδα καταγράφει τις πιο πολλές ώρες εργασίας στην ΕΕ, μαζί με τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία ενώ η αγοραστική δύναμη των «μεσαίων στρωμάτων» στηρίζεται εν πολλοίς στην παραοικονομία και στα κάθε λογής pass.

Θα περιμέναμε στο πρώτο νομοσχέδιο του Υπ. Εργασίας να δούμε τα πρώτα βήματα προς την μείωση του χρόνου εργασίας με τον ίδιο μισθό -όπως συμβαίνει στην υπόλοιπη ΕΕ-, την αυστηροποίηση του πλαισίου των απολύσεων και των υπερωριών, κίνητρα για την μείωση της αυτοαπασχόλησης και την αύξηση της εξαρτημένης εργασίας.

Το ερώτημα δεν είναι πόσο γρήγορα θα απωλέσει η κυβέρνηση την ανοχή των ψηφοφόρων αλλά προς τα που θα στρίψει η ελληνική οικονομία μετά από μια και πλέον δεκαετία περιδίνησης. Η απαξίωση και εξουθένωση των εργαζομένων τίποτα θετικό δεν προοικονομούν.

*Η Μαριζέτα Αντωνοπούλου είναι Διδάσκουσα στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του ΕΚΠΑ, Αν. Γραμματέας Εργασίας του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ

Διαβάστε επίσης:

Οικολογία και Τοπική Αυτοδιοίκηση

Ντρέπομαι που ζω με τέτοιους «Έλληνες», όχι για τη χώρα!

Καταστροφές και «σχέδια ανασυγκρότησης» – Το παράδειγμα της Εύβοιας