Φιλαρέτη Κομνηνού: «Η Ζωή Λάσκαρη με προστάτευσε μπροστά σε έναν θεατρικό παραγωγό» – «Έχω μαγειρέψει στον Μάνο Χατζιδάκι»

12:28 24/11/2024 - Πηγή: Το Ποντικι

Συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ! έδωσε η Φιλαρέτη Κομνηνού και μίλησε για τη ζωή της, τους ανθρώπους – σταθμούς στην καλλιτεχνική της πορεία αλλά και τη συμβουλή που δίνει στους μαθητές της.

«Επειδή ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός είχε μεταθέσεις συνέχεια. Καβάλα, Σιδη­ρόκαστρο, Θεσσαλονίκη. Ανά πέντε χρόνια αλλάζαμε πόλη, σπίτι, σχολείο… Η ζωή μου πάντα ήταν υπό αναχώρηση. Δεν είχα την αίσθηση της μονιμότητας.

Κάποια στιγμή θα φορτώναμε πάλι τα πράγματα σε ένα φορτη­γό και θα φεύγαμε σε άλλη πόλη. Και κοίτα να δεις που η ζωή μου συνεχίστη­κε έτσι και στο θέατρο. Κάθε χρόνο αλλάζουμε θέατρα, συνεργάτες…» είπε αρχικά.

«Μου άρεσε να κάνω τον κόσμο να κλαίει και με έκανε να νιώθω ευφορία»

Για ποιον λόγο αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;

Αυτό δεν είναι μια απόφαση. Είναι σαν να έρχεται μόνο του, σαν να σε επι­σκέπτεται και δεν μπορείς να του αντισταθείς. Δεν υπήρχε καμία ατμόσφαιρα καλλιτεχνική στην οικογένειά μου, ούτε στο κοινωνικό μου περιβάλλον. Δεν ήμουν ένα παιδί που οι γονείς του το πήγαιναν στο θέατρο. Στις γιορτές του σχολείου, σε αυτές τις πατριωτικές παραστάσεις, με προτιμούσαν οι δάσκα­λοι και μου έδιναν να πω ποιήματα. Εκεί λίγο συνειδητοποίησα ότι μου άρεσε να κάνω τον κόσμο να κλαίει και αυτό με έκανε να νιώθω ένα είδος ευφορί­ας, μια ευχαρίστηση ότι μπορώ να τους κάνω να συγκινούνται.

Παντρεύτηκες σε πολύ μικρή ηλικία. Ο Αργύρης Παπαγεωργίου, ο πρώην σύζυγός σου πλέον, είχε βιβλιοπωλείο στην Τσιμισκή. Εκεί γνωριστήκατε;

Ναι, έπαιζα ακόμη στο Ημέρωμα της στρίγγλας στο ΚΘΒΕ, γνωριστήκαμε με τον Αργύρη και έτσι ξεκίνησε ο έρωτας. Αυτό το περίφημο βιβλιοπωλείο στην Τσιμισκή, του Κοτζιά, όπως το έλεγαν –ο Αργύρης ήταν αδελφός της Μάγδας Κοτζιά των Εκδόσεων Εξάντας–, ήταν ένα στέκι της διανόησης και των καλλιτεχνών. Ο Μάνος Χατζιδάκις περνούσε πάντα από το μαγαζί όταν ανέβαινε στη Θεσσαλονίκη. Έχει έρθει στο σπίτι, του έχω μαγειρέψει, έχουμε φάει όλοι μαζί. Ήταν μια πολύ μεγάλη συντροφιά της Θεσσαλονί­κης τότε. Αυτές οι παρέες διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μου και τη συ­μπεριφορά μου γενικότερα. Στους έξι μήνες της γνωριμίας με τον Αργύρη έμεινα έγκυος. Τελικά μερικά πράγματα έρχονται, σε επισκέπτονται κι εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ανοίξεις τα χέρια και να τους κά­νεις μια αγκαλιά.

Η γνωριμία σου με τον Ανδρέα Βουτσινά ήταν καταλυτική για τη μετέπειτα πορεία σου, έχεις πει.

Μαζί του έμαθα ουσιαστικά θέατρο. Καθόρισε τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι την υποκριτική, από εκείνον έμαθα να είμαι απαιτη­τική από τον εαυτό μου, να ανεβάζω τον βαθμό δυσκολίας σε κάθε ερ­μηνεία. Μου αποκάλυπτε δυνατότητες που δεν φανταζόμουν ότι είχα, με ξάφνιαζε πάντα. Ήταν όμως και πολύ έντονος χαρακτήρας. Μέχρι που «έφυγε» ήμασταν κοντά, χανόμασταν για λίγους μήνες και μετά πάλι συ­ναντιόμασταν.

Αν και κατά διαστήματα είχατε έντονες τριβές.

Ναι, μαλώναμε. Καμιά φορά ήταν σχεδόν κωμικοί οι καβγάδες μας και προ­σφέραμε θέαμα σε αυτούς που μας παρακολουθούσαν. Κρατούσαμε μού­τρα ο ένας στον άλλο. Η Παυλίνα Βοσινάκη, που ήταν και φίλη του, γελούσε πάντα και έλεγε: «Κάνετε σαν ερωτευμένοι». Όταν μιλάω για τον Βουτσινά αισθάνομαι ότι είναι παρών. Θυμάμαι ότι έπαιζα την Ανδρομάχη στις Τρωά­δες που σκηνοθετούσε και μου ζήτησε να κόψω τα μαλλιά μου δέκα μέρες πριν από την πρεμιέρα στην Επίδαυρο. Εγώ πάντα είχα μακριά μαλλιά. Είναι σαν φετίχ. «Φοβάμαι» του λέω. «Έχω το σύνδρομο του Σαμψών, θα χάσω τη δύναμή μου». «Είσαι στα καλά σου; Τι είναι αυτά που λες;». Με τα πολ­λά συμφώνησε. «Τέλος πάντων, θα βάλεις μια περούκα. Εξάλλου στην Επί­δαυρο είναι μακρινές οι αποστάσεις και δεν θα φανεί κάτι ψεύτικο». Όντως φόρεσα μια πολύ ωραία κοντοκουρεμένη περούκα, σαν να ήμουν σε στρα­τόπεδο συγκέντρωσης. Ύστερα από κά­ποιους μήνες πάω και κόβω τα μαλλιά μου πολύ κοντά, για δικούς μου λόγους. Και του τα στέλνω μέσα σε έναν φάκελο στο Παρίσι, στο σπίτι του, γράφοντας: «Η κου­ρά έγινε. Ιδού τα πειστήρια». Με παίρνει στο τηλέφωνο. «Τι έκανες, μάγισσα;» φώ­ναζε. «Άνοιξα τον φάκελο και γέμισε το σπίτι μου τρίχες». Κάναμε κάτι γέλια… Όταν χρόνια μετά «έφυγε» και πήγε ο γιος του, ο Μάριος, στο σπίτι του, βρήκε αυτό τον φάκελο σε ένα συρτάρι. Μου τον έφερε και τον έχω.

Η γνωριμία με τη Ζωή Λάσκαρη

Ποια άλλη συνάντησή σου ξεχωρίζεις όλα αυτά τα χρόνια;

Όταν ο Βουτσινάς έπαθε το εγκεφαλικό τον φιλοξενούσε στο Πόρτο Ρά­φτη η Ζωή Λάσκαρη. Πήγαινα να τον δω εκεί και η Ζωή πολλές φορές δεν με άφηνε να φύγω, με φιλοξενούσε στο δωμάτιο της Μάρθας. Έμενα εκεί. Και έτσι γνώρισα τη Ζωή από κοντά. Ήταν για μένα ένας μύθος. Με τις ται­νίες της μεγαλώσαμε. Πρέπει να σου πω ότι ήταν από τους λίγους ανθρώ­πους που όταν χρειάστηκε, μπροστά σε έναν θεατρικό παραγωγό, με υπε­ρασπίστηκε και με προστάτευσε με έναν απροσδόκητο, αναπάντεχο και συγκινητικό τρόπο. Η Ζωή δεν χάριζε κάστανα. Την αισθανόμουν πάντα μια γερή αγκαλιά δίπλα μου.

Φιλαρέτη Κομνηνού: «Έχω αλλεργία στους κόλακες»

Ποια συμβουλή έδινες στους φοιτητές σου;

Συμβουλές δεν μου αρέσει να δίνω, αλλά μεταξύ σοβαρού και αστείου έλεγα στα παιδιά: «Βάλτε πάντα στόχο το φεγγάρι. Ακόμη κι αν δεν φτάσετε εκεί, θα πέσετε στην αγκαλιά των αστεριών».
Πολλοί συνάδελφοί σου αποφεύγουν να έχουν δημόσιο λόγο, κι­νούμενοι με ασφάλεια στον μικρόκοσμο του καλλιτεχνικού χώρου.

Τι κόστος έχει για σένα να υψώνεις τη φωνή σου χωρίς να υπολο­γίζεις τις συνέπειες;

Αυτή τη στιγμή θεωρώ ότι ένας καλλιτέχνης, ένας ηθοποιός στη συγκεκριμέ­νη περίπτωση, δεν μπορεί να είναι ένα φοβισμένο πλάσμα και να συμπεριφέ­ρεται με δουλικό τρόπο. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι μπορείς να βγεις πάνω στη σκηνή και να κάνεις μια μεγάλη ερμηνεία όταν είσαι ένα μικροπρεπές άτομο και κινείσαι στη ζωή σου με δουλοπρέπεια. Έχω αλλεργία στους κόλα­κες και αισθάνομαι ότι όταν κάποιος περνάει τις κόκκινες γραμμές μου δεν θα το βουλώσω. Δεν μπορώ να μην πάρω θέση.

Νομίζω ότι μπορείς. Και το έχουν κάνει πολλοί.

Έχω κατανόηση όταν κάποιοι άνθρωποι διαλέγουν να μη συγκρουστούν για τους δικούς τους λόγους, υπαρξιακούς, προσωπικούς, για λόγους επιβίω­σης. Όμως σε αυτή τη χώρα που ζούμε, σε αυτή την πόλη που κατοικούμε, στο κοινωνικό περιβάλλον που κινούμαστε, υπάρχουν συνέχεια αφορμές για να θυμώνουμε. Ε, δεν μπορούμε να γίνουμε άβουλοι, απαθείς και λοβοτομη­μένοι πολίτες.

Διαβάστε επίσης:

Light για το ξύλο με τον Snik στα Mad 2022: «Έχασα πολλά λεφτά από αυτό, μου έλεγαν: επειδή είσαι μ@λ@κ@ς δεν τα παίρνεις» (Video)

Σαμαρά: «Δεν μου είναι εύκολο να συνδεθω πραγματικά με άλλους ανθρώπους»

Ζωή Λάσκαρη: Αναβάλλεται η δημοπρασία των κοσμημάτων της «λόγω νομικών εκρεμμοτήτων»