Η δολοφονία ως «φάση»

11:18 19/7/2021 - Πηγή: Το Ποντικι

«Χάλασε η φάση», βρήκε να πει επικαλούμενος την «κακιά ώρα» ο απεχθής καθ ομολογία δολοφόνος της νεαρής εικοσιεξάχρονης.

Λίγες ώρες πριν, την είχε πετάξει από τα βράχια στη θάλασσα όπου πνίγηκε καθώς ήταν ακόμα ζωντανή. Αυτή η αβυσσάλεα έλλειψη εσωτερικότητας εκφράζεται γλωσσικά. Τίποτε δεν μπορεί να αγγίξει την κενότητα του νέου αυτού ανθρωπότυπου που δέρνει, σκοτώνει, κακοποίει ζωές, σαν να μην έγινε κάτι σοβαρό, κάτι ανεπανόρθωτα και εξωφρενικά τραγικό. Ζει εκτός τραγωδίας, στον κόσμο της επιβραβευμένης ηλιθιότητας, του απόλυτου κενού, όπου αδυνατεί να ψυχοπονέσει, να πει μια κουβέντα

σάρκινη, ανθρωπινή.

«Χάλασε η φάση», αναφώνησε ο παραγεμισμένος με δικαιώματα κτηνάνθρωπος που δεν αναγνωρίζει τίποτα πέρα από το κέφι του, το να περνά καλά και να γουστάρει «κομπλέ». Φτιάξαμε έναν κόσμο άγλωσσο, άψυχο, αναίσθητο στην ομορφιά, εθισμένο στην ασχήμια, στην γελοιότητα, δίχως αίσθηση, έναν κόσμο που δεν μπορεί να ξεδιαλύνει απλά το καλό από το κακό, που σε κοιτά με άδειο βλέμμα, απλανές, φτιάξαμε έναν στρατό ηλιθίων αγλωσσικών άψυχων καθαρμάτων που ξενερώνουν …εκτός φάσης.

Γνωρίζαμε τα εγκλήματα πάθους, τρέλας, εκδίκησης, εν βρασμώ ή εν ψυχρώ, ωστόσο, ποτέ τόσο άδεια, τόσο τενεκεδένια, τόσο γελοία. Καθώς ακόμα και η δολοφονία φέρει μια ιερότητα, μιαν αντεστραμμένη αξία. Κρύβει ένα δράμα. Εδώ, τόσο στα Γλυκά Νερά όσο και στα πικρά απόνερα της Φολεγάνδρου κρύβεται μια κενότητα που δηλώνει απουσία ψυχής, αποκτήνωση, κρύβει αυτό το βύθισμα σε μια παραλυτική χαλαρότητα, μια αντίληψη ενός τρόπου ζωής που επιβραβεύεται κάθε μέρα σε απερίγραπτα realities όπου κακοποιείται η ανθρώπινη υπόσταση, όπου ο δημόσιος εξευτελισμός εμφανίζεται ως δημόσιος άθλος, όπου η κατακρεούργηση της αισθητικής πρόσληψης του κόσμου επιβάλει μιαν απολυταρχική αποκτήνωση.

Τι ακριβώς αντιγράφουν αυτοί οι εγκληματίες που δεν μπορούν να κρύψουν ή να φανερώσουν το έγκλημα τους, να το αποδεχτούν ή να αναλάβουν στοιχειώδη ευθύνη; Είναι ευκολότερο το να σκοτώσεις από το να καταλάβεις την πράξη σου; Ποιο σπίτι, ποια κοινωνία, ποια πολιτεία τους κακομαθαίνει ώστε να μην αναγνωρίζουν τίποτα πέρα από την μηδαμινή τους ύπαρξη; Ποια ιδιωτική και δημόσια ανοχή ευθύνεται για την εγωιστική αποθράσυνση μιας σειράς καθαρμάτων που δικαιούνται τα πάντα στον κόσμο; Ποια «φάση» παράγει αυτά τα παλιόπαιδα που για ψύλλου πήδημα δολοφονούν – σα να ανάβουνε ένα τσιγάρο για να πάνε τα φαρμάκια κάτω;

Τελειώνοντας, να υπενθυμίσουμε στο φιλοθεάμον και κοινωνικά ευαίσθητο κοινό ότι εκτός του ότι όλοι είμαστε συμμέτοχοι στη διαμόρφωση αυτού του κόσμου, ο καθείς ανάλογα βέβαια, ωστόσο, αυτός ο διαχωρισμός άντρα-γυναίκας είναι κάπου εκτός θέματος αν όχι εκτός αλήθειας και παραπλανητικός καθώς όλοι γνωρίζουμε (εκτός του ότι …γνωριζόμαστε) ότι πίσω από την ανατροφή αυτών των μπουμπουκιών κατά κύριο λόγο υπάρχει μια γυναίκα, μια γυναίκα που προφανώς δεν της αρέσει να δέρνεται, να βιάζεται, να δολοφονείται αλλά δεν συγκρατεί κι από την άλλη τον κακό χαρακτήρα της που θεωρεί ότι ο κλούβιος κανακάρης της αξίζει ατόφιο χρυσάφι και όλες είναι λίγο πολύ ανάξιές του…