Η ώρα του απολογισμού

06:36 15/3/2025 - Πηγή: Το Ποντικι

Είναι γεγονός ότι οι διεθνείς εξελίξεις έχουν αποκτήσει καταιγιστικό ρυθμό κάνοντας δύσκολο το να τις παρακολουθήσει κανείς στο σύνολό τους, πόσο μάλλον να τις αποκωδικοποιήσει. Αξίζει, όμως, τον κόπο γιατί, εκτός από την επίπτωση που έχουν στις ζωές όλων μας, αυτές προσφέρονται και για έναν απολογισμό σχετικά με ζητήματα που βρέθηκαν στο επίκεντρο της πολιτικής διαπάλης στο παρελθόν.

Επί δεκαετίες ακούγαμε από τα κόμματα του συστημικού – ευρωατλαντικού «τόξου» ότι η πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ είναι μη ρεαλιστική αφού «η χώρα δεν

μπορεί έξω από το ΝΑΤΟ». Το τελευταίο το παρουσίαζαν ως κάτι το αιώνιο και το άφθαρτο, λες και δεν δημιουργήθηκε σε μια συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, ως στρατιωτική συμμαχία του διεθνούς ιμπεριαλισμού απέναντι στην τότε ΕΣΣΔ. Έλεγαν, επίσης, ότι «δεν μπορούμε χωρίς τους ισχυρούς συμμάχους μας, που θα μας προστατεύσουν απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα», εννοώντας κυρίως τις ΗΠΑ.  

Τι ακούμε σήμερα από τα ίδια κόμματα; ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, με μια φωνή λένε πως «ήρθε η ώρα για την ΕΕ να ενηλικιωθεί», δηλαδή να πάψει να βασίζεται στις στρατιωτικές εγγυήσεις που της παρείχαν οι ΗΠΑ μέσω του ΝΑΤΟ, να οπλιστεί σαν αστακός και να μπει σε μια ατέρμονη κούρσα εξοπλισμών με τη Ρωσία. Για τον σκοπό αυτό, μάλιστα, φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες και ακροδεξιοί μαζί, αποφάσισαν σε επίπεδο ΕΕ να διαθέσουν 800 δισ. ευρώ από τα χρήματα των λαών της Ευρώπης, την ώρα που για τις δικές τους ανάγκες αποφασίζουν μόνο «δημοσιονομικούς κόφτες». Στο τραπέζι έχει μπει και η συνεργασία της ΕΕ με την ισχυρή πολεμική βιομηχανία της Τουρκίας – ναι, αυτής από την οποία θα μας προστάτευαν οι «σύμμαχοι».

Φαντάζουν πλέον μακρινά τα χρόνια εκείνα, όταν η σάπια ιμπεριαλιστική ΕΕ των λόμπι και των μονοπωλίων παρουσιάζονταν γενικώς σαν ένας οργανισμός που «φέρνει τους λαούς πιο κοντά», ενώ ούτε για αστείο δεν ακούγονται πλέον προτάσεις για εμβάθυνση της ενοποίησης ή και ομοσπονδιοποίηση της ΕΕ. Θα ήταν όντως αστείο κάτι τέτοιο σήμερα που, σε συνθήκες πολεμικής προετοιμασίας και εμπλοκής, βλέπουμε σε κάθε Σύνοδο Κορυφής να «πέφτουν κορμιά» σχεδόν για κάθε ζήτημα, να μην μπορούν να καταλήξουν ούτε σε ένα κοινό κείμενο, αφού η κυβέρνηση κάθε χώρας στέκεται με κριτήριο τα συμφέροντα και τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της δικής της άρχουσας τάξης και μόνο. Αυτό είναι το «κοινό ευρωπαϊκό σπίτι», για το οποίο μας μιλούσαν… Ένα «ρινγκ» στο οποίο συγκρούονται συμφέροντα που συχνά είναι αντιτιθέμενα, ενώ συγκλίνουν μόνο πρόσκαιρα, απέναντι σε συμφέροντα άλλων ανταγωνιστών και πάντα απέναντι στους λαούς. Θα μπορούσε, τελικά, κανείς να το περιγράψει όλο αυτό και με την λέξη «λυκοσυμμαχία»…

Επειδή, όμως, κάποιες «ευρωπαϊκές αξίες» μένουν αναλλοίωτες, σημειώνουμε δύο ειδήσεις της τελευταίας βδομάδας: η μία είναι ότι 15 ευρωβουλευτές φέρονται να τα «άρπαζαν» από το κινέζικο μονοπώλιο της Huawei για να προωθούν τα συμφέροντά του στις διάφορες ψηφοφορίες. Η άλλη είναι ότι στη Ρουμανία, κράτος-μέλος της «δημοκρατικής» ΕΕ, αποφασίστηκε «έτσι απλά» να αποκλειστεί από τις εκλογές υποψήφιος που θεωρείται «φιλορώσος»” και υπήρχε σοβαρό ενδεχόμενο να τις κερδίσει. Όχι θα κάτσουν να σκάσουν…

Ας πάμε και στα πιο πρόσφατα: δεν έχουν περάσει παρά 2-3 χρόνια από τότε που η κυβέρνηση Μητσοτάκη και άλλοι προσπαθούσαν να πείσουν τον λαό ότι η στήριξη στο αντιδραστικό καθεστώς Ζελένσκι της Ουκρανίας συνιστούσε «υπεράσπιση του αμυνόμενου» και «στάση αρχών ενάντια σε κάθε αναθεωρητισμό». Τώρα που άλλαξαν οι προτεραιότητες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τους τηλεμαραθώνιους, τις φωταγωγήσεις της ελληνικής Βουλής στα χρώματα της ουκρανικής σημαίας και τα μεγάλα λόγια για «νίκη της Ουκρανίας», τα διαδέχτηκαν οι συστάσεις για μια «δίκαιη ειρήνη» και ένα αποκρουστικό παζάρι για το ποιος θα βάλει στο χέρι τον ορυκτό πλούτο της χώρας αυτής, όπως είναι οι σπάνιες γαίες. Ακόμα, για το «ποιος θα πάρει το ένα και ποιος το άλλο εργοστάσιο», όπως λέει ο «κυνικός» Τραμπ, αλλά και ποιος θα πιάσει την καλύτερη θέση την επόμενη μέρα, με τις βρετανικές «μπότες στο έδαφος και αεροπλάνα στον αέρα» ή με τα γαλλικά πυρηνικά, όπως λένε οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, όταν ξεπερνούν το «σοκ» που τους προκαλεί η… κυνικότητα του Τραμπ.

Τελικά ποιος δικαιώνεται; Όσοι υποστήριζαν την πολύμορφη εμπλοκή της χώρας στο ιμπεριαλιστικό μακελειό (γεμίζοντας μεταξύ άλλων και το ελληνικό σιδηροδρομικό δίκτυο με τρένα-φαντάσματα που μεταφέρουν άγνωστα ΝΑΤΟϊκά φορτία) ή το ΚΚΕ που μιλούσε για άδικο πόλεμο, τόσο από την πλευρά της Ρωσίας όσο και από την πλευρά των ΝΑΤΟ-ΕΕ-Ζελένσκι, καλώντας τον ελληνικό λαό να μην διαλέξει κανένα στρατόπεδο ληστών;

Τη δήθεν «στάση αρχών» τους «απέναντι σε κάθε αναθεωρητισμό» την ξέχασαν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι, όταν με πανομοιότυπες ανακοινώσεις χαιρέτιζαν την πτώση του Άσαντ τον περασμένο Δεκέμβριο, ευθυγραμμιζόμενοι με την ευρωατλαντική γραμμή. Τι χαιρέτιζαν δηλαδή; Την κατάληψη της χώρας από τους τζιχαντιστές τρομοκράτες (τους οποίους για τις ανάγκες της προπαγάνδας τούς βάφτισαν «αντάρτες» και «αντιπολίτευση») με την άμεση επέμβαση της Τουρκίας, του Ισραήλ και τη στήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ. Ας μην παριστάνουν τώρα ότι τους έπιασε ο πόνος για τις σφαγές αμάχων που διαπράττουν αυτά τα κτήνη στις δυτικές ακτές της χώρας, γιατί έχουν βάλει κι αυτοί το «χεράκι» τους, στον βαθμό που τους αναλογεί.

Την ξέχασαν επίσης και όταν στήριζαν το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού στη Γάζα, υιοθετώντας και αναπαράγοντας τα προσχήματά του περί «αυτοάμυνας». Σήμερα που ΗΠΑ και Ισραήλ συζητούν τον εκτοπισμό των Παλαιστινίων, αποκαλύπτοντας ότι εξαρχής ο στόχος αυτού του πολέμου ήταν ο ενταφιασμός της προοπτικής της δημιουργίας ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, τι έχουν άραγε να πουν;

Μήπως έχει να πει κάτι ο «αντισυστημικός» Βελόπουλος, που παρουσίαζε τον δισεκατομμυριούχο «πλανητάρχη» σαν ειρηνοποιό; Μήπως η «αντισυστημική» Κωνσταντοπούλου που δεν έχει θέσεις για τίποτα από τα παραπάνω και βέβαια δεν τη ρωτάει κανείς στα κανάλια του συστήματος όπου έχει μόνιμο στασίδι; Ρητορικά τα ερωτήματα…

Όση επαφή με την αλήθεια είχαν τα αφηγήματα των εκπροσώπων της «σωστής πλευράς της ιστορίας» τα προηγούμενα χρόνια και δεκαετίες, άλλη τόση έχουν και αυτά που χρησιμοποιούν σήμερα και όσα θα επινοήσουν αύριο. Ό,τι κι αν πουν, ο στόχος τους θα είναι πάντα ο ίδιος: να σύρουν τον λαό και τη νεολαία σε σχεδιασμούς και εξελίξεις που, όχι μόνο δεν έχουν σχέση με καμία «αξία» πέρα από αυτή του κέρδους, αλλά θα τους επιφέρουν διαρκώς και νέα δεινά. Η εμπειρία που έχει συσσωρευτεί είναι πολύτιμη και, αν χρησιμοποιηθεί σωστά, μπορεί γίνει «καύσιμο» για να δυναμώσει ακόμα περισσότερο ο αγώνας και η αμφισβήτηση απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική, να δυναμώσει η συμπόρευση με το ΚΚΕ παντού, μέχρι να θριαμβεύσει η αλήθεια και το δίκιο, μέχρι την ανατροπή.

*Ο Παντελής Καλαβρέζος, είναι μέλος του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ

Διαβάστε επίσης:

Ο πρωθυπουργός σε αποδρομή, η χώρα πρέπει να βρει λύση

Με τον Τασούλα η ΝΔ τιμά την παράδοση του… Καλ(π)ογιάννη

Οι καθηλωμένοι, το αδιέξοδο και οι κομπάρσοι