Η σελίδα του λοξού

12:51 16/10/2015 - Πηγή: Το Ποντικι

Επωνύμως

Ίσως ήταν απόγευμα.

Στον δρόμο. Λίγο πιο κάτω απ’ τον ξεθωριασμένο αριθμό μια συντροφιά έκανε τον κύκλο ψίθυρο εναλλασσόμενο.

Φωνές γρήγορες με την επιτηδευμένη ανάγκη της απορίας στο συνταίριασμα.

Αφηγήματα ανακατεμένα με την αναπνοή του γρήγορου χρόνου, ματιές φευγαλέες στα περαστικά ερεθίσματα και κοινωνική διήγηση για τις λεπτομέρειες που διεγείρουν την προσοχή της καθημερινής επιφανειακής κρίσεως.

Στα πλαϊνά, αυτοκίνητα παρατημένα όπως οι συλλαβές βιαστικού χειρόγραφου ενώ στις αλέες σαν τις οξείες φάνταζαν τα μικρά άνθη.

Ψιλόβροχο μαζί με τον

λησμονημένο ήλιο, να βγαίνει η ευχή δακρύζοντας ενώ το υπόφαιο περιπλεγμένο με το γαλανό να υπογράφει στα ψηλά την εναλλαγή των διαθέσεων.

Εκείνος κατέβαινε αργά τρώγοντας με τα μάτια του τον παλιό πεζόδρομο.

Μια ξεφτισμένη ρεπούμπλικα, πουκάμισο λευκό γαριασμένο, σακάκι στην περίληψη του άνθρακα, ποτισμένο με την μουντζούρα της σκόνης, γραβάτα στο γκρίζο και μια καρφίτσα παλαιού καιρού με χαραγμένα τα αρχικά κάποιας αναμνήσεως.

Το βήμα αργόσυρτο έπαιρνε μαζί του τη μοναξιά των χαμένων σκέψεων και στα κιτρινισμένα δάχτυλα μια ξύλινη πίπα με το τσιγάρο να σιγοκαίει κρατώντας στο παραμιλητό τη στάχτη μέχρι τον επίλογο.

Στάθηκε κάτω από τη μεγάλη επιγραφή κι άνοιξε τα χέρια του.

Μια δυνατή φωνή άφησε έξω απ’ τα σωθικά τη μελαγχολία.

Οι περαστικοί σταμάτησαν και οι αναπαυμένοι στις παραπλήσιες αυλές των πολυσύχναστων κτηρίων γύρισαν το βλέμμα τους εξετάζοντας με προσοχή το απρόοπτο του θεάματος.

Ακινησία ενώ η κραυγή στην επανάληψη μιμούμενη τους δείχτες ενός ωρολογίου τοίχου προκαλούσε περιοδικά την εμβροντησία, συνάμα δε τη δυσαρέσκεια των αραχτών θαμώνων της φανταχτερής συνοικίας.

Στο περιθώριο, σαν από ξεχασμένο παραμύθι, ένα φόρεμα ξεπρόβαλε κι ένα λουλούδι στα πόδια ακούμπησε όπως ο οίκτος στον αφημένο έρωτα την ακολουθία της σκηνογραφίας.

Το σφύριγμα έφερε το δρώμενο στον υπερσυντέλικο.

Η εικόνα απεσύρθη και το τοπίο συνέχισε να σέρνεται στην κοινοτοπία της ομοιότητας.

Στο τραγούδι ένα πλαστικό κλάμα και στα ακούσματα τα σχόλια φρόντισαν την περιορισμένη δυνατότητα της αναγνώσεως.

Επί του μύθου η τελευταία συλλαβή χάνεται στα διαστήματα και ο μορφασμός αναγκαίος συνεπιβάτης του νοήματος χαμογελά στον ηλίθιο που δεν αντιλαμβάνεται.

Και το βράδυ έρχεται διακοσμώντας το υπονοούμενο!

[e-mail]

η σελίδα του λοξούHas video: