Η σελίδα του λοξού

20:29 21/12/2017 - Πηγή: Το Ποντικι

Επωνύμως

Ιστορία φαντασίας εν έτει 2017 μετά Χριστόν

Είναι τα Πρόσωπα.

Τα οποία δίχως το απείκασμα της ουσίας, εσκεμμένως και συμφώνως προς τας υποδείξεις των αναπνοών (απ’ τους χρόνους του πλειστόκαινου), περιφέρονται εντός και εκτός των τειχών εκφέροντας τον ανούσιον λόγον της παλινδρομήσεως!

Εισαγωγή στο κείμενο δίχως τον χαλινόν του προκαθορισμένου.

Ήταν Τρίτη είχε και λίγο ήλιο. Έκαιγε. Το μεσουράνημα είχε στο πεταμένο αχνό νεφέλωμα την περιέργεια της απορίας!

Ο Αγάθων χαρισματικός άρχων των επιδαπέδιων αναφορών με το χαμόγελο της ανοιχτωσιάς, την λευκή οδοντοστοιχία

και το κρυμμένο φυλαχτό με τις μπλε χαντρούλες ραμμένο στην τιράντα την αριστερή, στο λευκό τρικό, στάθηκε μπροστά στο κάτοπτρον το επίπεδον της λευκόχροης σάλας του μπάνιου.

Κοίταξε ασκαρδαμυκτί

Το νερό κύλησε στην τεντωμένη επιδερμίδα, ο υποδόριος ιστός υποδέχτηκε με απόγνωση την υγρασία, τέντωμα των χειλέων και στα ούλα όλος ο μορφασμός της ολοκληρώσεως μίας πρωινής προετοιμασίας.

Αρχοντιά συνοικιακού διαμερίσματος το δημιούργημα της παρακμής, με αναρτημένο το χαμόγελο στον τοίχο του προσώπου και τις ροδόχροες παλάμες να ρίχνουν διά των δαχτύλων χαριτωμένα ραπίσματα ελαφρού πόνου στας παρειάς του.

Ομορφιά απερίγραπτη, μονολόγησε και χαμογέλασε σαρκαστικά αντικρίζοντας το είδωλο, ίσως σε μια κρίση αυτογνωσίας, για την απίστευτη προέλευση του παράδοξου

Στον διάδρομο η χαριτόβρυτος ανέβαζε το καλσόν με την προσοχή της ιεροτελεστίας ενώ οι γόβες στο παραπλαΐ εστέκοντο στην παραλληλία αντιλαμβανόμενες το βάρος του ιστορικού ατοπήματος.

Στο καύκαλον η επιφάνεια είχε υποδεχθεί επιμελημένως το ατιθάσευτο κτένισμα και ένας προσανατολισμός αμφιβόλου κατευθύνσεως έδινε έναν αέρα μιας ακαθόριστης προσωπικότητας. Περιπλεγμένη αύρα μίας ασάφειας προερχομένης από τις αφηγήσεις των παιδιών των άνθεων έως την καταγραφή μιας βαρυπρέπειας περιλάλητης Μαρίας Αντουανέτας

Μια αγκαλιά επιβεβαιώσεως της αιωνιότητας της αβελτερίας και ένα περιτύλιγμα θράσους να ιχνογραφεί με προσήλωση την αλαζονεία της υπεροχής Μολιερικού κειμένου .

Κι η δύση κι η ανατολή έχασαν τον προσανατολισμό τους από την ακατάσχετη αμετροέπεια των ανοιχτών υποκαμίσων, καθώς το διακρότημα ξεπερνούσε τον Βόσπορο.

Οι εσπέριοι περιόρισαν την αμηχανία τους σε ένα αδειανό ποτήρι.

Κι ο χρόνος πέρασε και τα πουλιά κελάηδησαν γράφει, ο αλλού γι’ αλλού καθήμενος στο ξύλινο παγκάκι σε παρακείμενη δεντροστοιχία.

Στο ορθογώνιο η ωραιοποίηση του ενεστώτος έχει δραπετεύσει από την γραμματική του τοπίου.

Παρ’ όλα αυτά.

Ο Αγάθων άφησε έναν τρανταχτό θόρυβο.

Η χαριτόβρυτος συνόδευσε με έναν περιοδικό ήχο αφήνοντας τις φούχτες της να φτειάξουν την αντήχηση κοντά στο στόμα.

Ενώ στην γραμμή των ειδήσεων συντεταγμένος ο εκφωνητής αναφέρει, ευπειθώς.

Ο καιρός θα είναι νεφελώδης γράφει στην ενημέρωση ο μαντατοφόρος των κακών φωνημάτων, αποδιοργανώνοντας την μεταφορά.

Στα ντουβάρια καλά κρατεί η δοκησισοφία και οι Λαιστρυγόνες περιμένουν την επόμενη ρότα παλιλλογώντας.

Εορτάσιμες ημέρες δείχνει το ημερολόγιο και στην επικράτεια οι μεταμφιεσμένοι ευτελίζουν την ελπίδα.

Στην νήσο κάποιοι γλάροι έχασαν το χρώμα τους κι η σιωπή περίμενε το χιόνι.

Ήταν κάποτε μια ιστορία.