Καλοκαιρινό παρανάλωμα

08:30 19/7/2021 - Πηγή: Το Ποντικι

Η πάλαι ποτέ θερινή ραστώνη του καλοκαιριού αποτελεί μια ξεχασμένη συνθήκη, εδώ και πολλά χρόνια, θα μπορούσε να πει κανείς από την έναρξη της εποχής των μνημονίων και μετά. Τα πάντα δείχνουν να χουν πάρει φωτιά, κανείς και τίποτα δεν ηρεμεί πλην ίσως μερικών ημερών γύρω από το Δεκαπενταύγουστο.

Από τη μία πλευρά είναι η συνεχιζόμενη και επαπειλούμενη κλιμάκωση της πανδημίας, με την κυβέρνηση να δείχνει πώς έχει χάσει τον έλεγχο έχοντας υποτιμήσει στις αρχές του καλοκαιριού την κατάσταση προς χάριν της ελπίδας ότι θα δουλέψει ο τουρισμός και θα συγκρατηθούν οι οικονομικοί δείκτες.

Στην

πίεση που έχει προκαλέσει στην κοινωνία η πανδημία κατά την προηγούμενη φάση, αυτή των lockdown, (πίεση υγειονομική, οικονομική, ψυχολογική), έρχεται να προστεθεί και η υπόθεση του εμβολιασμού που προκαλεί αντιδράσεις απέναντι στην κυβέρνηση και διαμάχες στο εσωτερικό της κοινωνίας που δεν αφήνουν αλώβητα τα πολιτικά κόμματα.

Η κυβέρνηση θεώρησε προφανώς ότι με τον εμβολιασμό και την ψηφιακή οργάνωσή του, έχει ξεμπερδέψει, κοινώς ο κρίσιμος αυτός πυλώνας στην ανακοπή της διάδοσης της πανδημίας, αφέθηκε να λειτουργήσει μόνος του χωρίς την απαραίτητη διεξοδική ενημέρωση των πολιτών. Με αποτέλεσμα να κερδίζουν έδαφος διάφορες θεωρίες και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είτε να ταυτίζει τον εμβολιασμό με την κυβέρνηση και την κυβερνητική πολιτική είτε να θεωρεί ότι χωρούν «εναλλακτικές απόψεις και προσεγγίσεις» στην αντιμετώπιση της πανδημίας από αυτή που έχει υποδειχθεί και ακολουθείται παγκοσμίως και αφορά στην πρόληψη: μέτρα αποστασιοποίησης, μάσκες και πλέον εμβολιασμός.

Ένα κομμάτι της κοινωνίας θεωρεί τους περιορισμούς κυβερνητική ή συστημική «ιδιοτροπία» και επιβολή και ιεραρχεί ως πρώτο την ανάγκη του να δουλέψει για να εξασφαλίσει εισόδημα και την ανάγκη του να εκτονωθεί ψυχολογικά ανακτώντας πάση θυσία, την προ κορωνοϊού ελευθερία στις μετακινήσεις και τις κοινωνικές δραστηριότητες.

Η κυβέρνηση έκλεισε το μάτι σε αυτή την προσδοκία μιλώντας για επιστροφή στην κανονικότητα ήδη από τα τέλη Μάϊου, χαμηλώνοντας στη συνέχεια κάθε συναγερμό και φτάνοντας να διακηρύξει το τέλος της μάσκας, κι ενώ στον ορίζοντα είχε ήδη κάνει την εμφάνισή της η μετάλλαξη Δέλτα. Πλέον η πανδημία και η έλλειψη συμμόρφωσης ακόμη και σε αυτά τα στοιχειώδη μέτρα που είχε διατηρήσει η κυβέρνηση και κατά κανόνα δεν τηρούνται (πχ, οι έλεγχοι των τουριστών στα πλοία φαίνεται να είναι μια πονεμένη ιστορία) απειλεί να τινάξει και τον τουρισμό στον αέρα.

Απ’ την άλλη μοιάζει ένα ζοφερό μοτίβο αυτού του καλοκαιριού να είναι η βία κατά των γυναικών είτε μιλάμε για βιασμούς και κακοποίηση κάθε μορφής, είτε για εγκλήματα σε βάρος γυναικών από το οικείο περιβάλλον τους – ο όρος «γυναικοκτονία» σε αυτές τις τελευταίες περιπτώσεις, ηχεί όλο και πιο δικαιολογημένος. Η τελευταία περίπτωση της 26χρονης Γαρυφαλλιάς Ψαράκου σοκάρει και μεμονωμένα και σωρευτικά.

Ως προς το συγκεκριμένο γεγονός σοκάρει η ευκολία με την οποία ο καθ’ ομολογίαν δράστης από τον τσακωμό και μάλιστα για επουσιώδες ζήτημα πέρασε στην εγκληματική ενέργεια, σπρώχνοντας την κοπέλα απ’ τον γκρεμό και η δικαιολόγηση στην συνέχεια ότι «στράβωσε η φάση» και «ήταν η κακιά η στιγμή».

Σωρευτικά γιατί έρχεται να προσθέσει έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα μόνο του τελευταίου διμήνου, έχοντας αφήσει την κοινωνία ανήσυχη να αναρωτιέται, γιατί τόση βία, αν αυτό που παρακολουθεί είναι μια έκρηξη της βίας κατά των γυναικών με νέα χαρακτηριστικά (και ποια είναι αυτά άραγε; ) ή πρόκειται για ένα φαινόμενο διαρκές που πλέον λόγω των σόσιαλ μήντια και του φεμινιστικού κινήματος δεν μπορεί πια να κρυφτεί.

Η κυβέρνηση μετά βεβαιότητος φέρει σοβαρές ευθύνες σε ό,τι αφορά την διαχείριση της πανδημίας, αρκέστηκε στο να διαχειρίζεται τα πάνω-πάνω κι αυτά όπως όπως, χωρίς πρόβλεψη για το παραπέρα, σοβαρή οργάνωση και μεθοδικότητα, με λάθη και παλινωδίες που στο υπόβαθρό τους είχαν την προσπάθεια όχι μόνο των ισορροπιών μεταξύ οικονομίας και προστασίας της δημόσιας υγείας αλλά και τη μέριμνα για το πολιτικό όφελος ή έστω την αποφυγή κόστους.

Στην περίπτωση της βίας κατά των γυναικών ενδεχομένως φέρει ευθύνες στο βαθμό που συμβάλει στην αναπαραγωγή στερεοτύπων και νοοτροπιών όπως κατηγορούν οι γυναικείες οργανώσεις ότι συνέβη με το νομοσχέδιο Τσιάρα για τη συνεπιμέλεια.

Από εκεί και πέρα όμως τα παραπάνω δείχνουν να είναι και σημάδια κοινωνικής αποσάθρωσης –αν και δεν αποτελούν σύμπτωμα αποκλειστικά της ελληνικής κοινωνίας– που χρήζουν ανάλυσης και αντιμετώπισης καθώς τίποτε καλό δεν μπορεί να προκύψει από διαλυτικά κοινωνικά φαινόμενα, από την έλλειψη στοιχειώδους εμπιστοσύνης στους θεσμούς και το πολιτικό σύστημα (για την οποία φταίνε κυρίως οι θεσμοί και το πολιτικό σύστημα), την επικράτηση ατομικιστικών συμπεριφορών εντός της κοινωνίας αλλά και εντός των διαπροσωπικών σχέσεων, κ.ο.κ.

Διαβάστε επίσης:

Κατώτατος μισθός: Στην τελική ευθεία για αποφάσεις – Οι 3 παράγοντες και οι εισηγήσεις (Video)

ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ: Θα περιμέναμε η κα Πελώνη αντί να βρίζει να ζητήσει επιτέλους μια συγνώμη

Σαρηγιάννης: 7.000 ημερήσια κρούσματα στα μέσα Αυγούστου – Το δίλημμα της ανοσίας